Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“You know, for kids.” Gevleugelde en onsterfelijke woorden van Norville Barnes toen hij de blauwdruk van de hoelahoep tegen het licht hield in de Coenbroertjes’ nog steeds hilarische ‘The Hudsucker Proxy’. Op dezelfde manier stellen we ons Darren Star voor die met het afgeleide “You know, for women” in 1998 de HBO-bonzen kon overtuigen om groen licht te geven voor ‘Sex And The City’, een sitcom die uiteindelijk zou afklokken op 94 afleveringen, gespreid over zes seizoenen. Het was trouwens niet de eerste keer dat Darren Star zijn neus voor bare female necessities bewees daar de man samen met Aaron Spelling ook mee aan de wieg stond van ‘Beverly Hills 90210’ en de spin-off ‘Melrose Place’.

Na zes seizoenen ‘Sex And The City’ waren de New Yorkse deernen Carrie (Sarah Jessica Parker), Amanda (Kim Cattrall), Charlotte (Kristin Davis) en Miranda (Cynthia Nixon) uitgegroeid tot rolmodellen voor heel wat vrouwen die droomden van een luxueus leven in de (Amerikaanse) grootstad. De schoenen en kleren die de personages droegen werden onvervalste stijlvolle hebbedingetjes en het doorbroken taboe van seksuele vrijheden bij ongehuwde vrouwen sierde menige cover van glossy bladen. Vier jaar na het stopzetten van de serie kreeg alles een nieuwe populariteitsopstoot met de filmadaptatie, geregisseerd door huisregisseur Michael Patrick King en met de vaste cast in de hoofdrollen. De film werd wereldwijd een succes, waardoor het geen verrassing is dat er een obligate sequel kwam. Die zowaar, net als de eerste film trouwens, bijna twee en een half uur duurt. Je kan er de makers alvast niet van beschuldigen de zaken halfslachtig aan te pakken.

‘Sex And The City 2’ begint met een flashback die toont hoe het kwetterende viertal elkaar voor het eerst ontmoette in 1986. Kwestie om de mythologie ‘Lord Of The Rings’-gewijs te laten kloppen, waarschijnlijk. Daarna springt de prent naar het gezegende jaar 2010 en is Samantha de enige van het viertal die niet getrouwd is, en het lastig heeft om haar libido met de menopauze te verenigen. Miranda neemt ontslag omdat ze niet om kan met haar baas, Charlotte heeft de handen vol met haar twee kinderen en verdenkt haar echtgenoot ervan dat die zich aangetrokken voelt tot de kindermeid. Een vermoeden dat misschien niet helemaal onterecht is, daar ze wordt vertolkt door Alice Eve (‘Starter For Ten’, ‘Crossing Over’, ‘She’s Out Of My League’). Carrie moet dan weer concluderen dat er sleet komt op haar huwelijk met Mr. Big. In een (voor nuchtere manspersonen althans) hilarische verhaallijn komt er zelfs een kink in de kabel omdat zij hem voor hun huwelijksverjaardag een vintage Rolex schenkt, en hij haar ‘maar’ een nieuwe tv waarop ze in de slaapkamer samen naar oude films kunnen kijken.

Kortom, de vier meiden moeten er dringend eens uit en die kans dient zich aan als Samantha de kans krijgt een pr-campagne voor een Arabische sjeik uit te dokteren. Waardoor het viertal mag genieten van een volledig door de sjeik betaalde luxueuze vakantie in Abu Dhabi. Waar Samantha’s hormonenaanwakkerende drugs in beslag worden genomen, en waar Carrie een ex-minnaar tegen het lijf loopt. En waar de attitude van de dames nogal vloekt met de islamgewoontes: een ‘clash’ die trouwens schaamteloos voor goedkoop komisch gewin wordt uitgemolken. Na dit woestijnintermezzo verkast de film opnieuw naar New York waar (hoera, hoera) de dames er zowaar inslagen om hun leventje terug op de rails te krijgen.

Ook al drumden nog steeds genoeg vrouwen naar de bios om ook van deze tweede ‘Sex And The City’-film een succes te maken, de recette van de vorige prent werd niet geëvenaard. Misschien omdat een groot deel van het doelpubliek zich nog herinnerde dat die film immers niets meer was dan een stormpje in een cinematografisch glas water. Of kwam de more is less-consensus er toch door de grotendeels negatieve besprekingen, waarbij vooral de goedkope racistische grappen onder vuur lagen? Wat er ook van zij, de kans dat er een derde ‘Sex And The City’-prent komt, is aan de kleine kant. Een consensus waar wij, gezien de karikaturale aanpak en vaak lamentabele opeenvolging van flauwe grappen in deze en de vorige film, niet echt rouwig om zijn. De veelal vrouwelijke fans mogelijk wel.

Simon Couwens