Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
House M.D., seizoen 6
Er is maar één reden waarom ‘House M.D.’ het al zolang uitzingt – zes seizoenen is niet niks – zonder aan klasse in te boeten, en ze bestaat uit twee woorden: Hugh Laurie. De manier waarop de Britse acteur de aan Vicodin verslaafde titelarts neerpoot en erin slaagt met elke nieuwe jaargang een extra dimensie aan die rol toe te voegen, is zo onnavolgbaar dat je niet begrijpt waarom hij jaar na jaar het Emmy-beeldje aan de neus ziet voorbijgaan. Wat Laurie in dit zesde seizoen alweer laat zien, behoort niettemin tot het beste acteerwerk dat op het kleine scherm te diagnosticeren is.
Met dank aan de al even geniale scenarioschrijvers uiteraard, die met hun goed doorwrochte scripts de acteurs het nodige materiaal aanreiken waar zij maar wat graag hun tanden in zetten. En die na de cliffhanger van seizoen vijf (House’s Vicodinverslaving maakt het ‘m zo goed als onmogelijk fantasie van realiteit te onderscheiden, waardoor een kliniekopname zich opdringt) voor weerom een uitdaging stonden. Voor het allereerst gaat het seizoen niet van start in de vertrouwde hospitaalomgeving. Het wordt in de dubbele seizoensopener al gauw duidelijk dat de makers de plotbocht van seizoen vijf aanwenden om dieper in House’s psyche te gaan graven, maar verwacht niet dat je plots volledig vat zal krijgen op deze geneeskundige tegenhanger van Sherlock Holmes. Zelfs in therapie blijft hij over een scherpe analytische geest beschikken en is hij geen spat van zijn cynisme kwijtgespeeld. Maar toch geeft hij nu en dan meer blijk van een kwetsbare man te zijn, die net als iedereen zijn demonen recht in de ogen probeert te kijken en te overmeesteren.
Hoewel de focus net als elk seizoen op House ligt, slagen de makers er ditmaal ook in om de andere protagonisten meer achtergrond te geven zonder meteen te verglijden tot het goedkope drama dat je in pakweg ‘Grey’s Anatomy’ of ‘E.R.’ aantreft. Ja, er ontstaan relaties op de werkvloer. Ja, er wordt een personage de laan uitgestuurd. En ja, de thuissituatie van enkele karakters belandt meer in de schijnwerpers, maar nooit heb je het gevoel in een soap beland te zijn. Een prestatie waar wij beslist onze hoed voor afnemen – gesteld natuurlijk dat we er één zouden ophebben.
Trouwe fans hoeven echter niet te vrezen dat deze zesde reeks een rigoureuze koerswijziging inluidt: House gaat, ondanks enkele persoonlijke crisissen, nog steeds met de grove borstel te werk en deinst er niet voor terug en route mensen al dan niet bewust te schofferen. En de werkwijze van hem en zijn team staan nog altijd garant voor het soort methodisch speurwerk dat je meestal in forensische detectiveseries aantreft. Met uitzondering van de ietwat andere aanloop (in de eerste twee episodes zoomen de schrijvers geheel in op House en moeten de vaste episodetyperingen wijken) vertoont ook deze nieuwe 21 afleveringen tellende jaargang heel wat parallellen met de vorige. Al sta je wederom versteld van de ongebreidelde verbeeldingskracht van de bedenkers, die House en compagnie met de meest uiteenlopende ziektebeelden confronteren.
Maar hoe inventief de verhaallijnen ook mogen zijn, de show staat of valt met de vertolking van Hugh Laurie, die misschien wel nooit sterker was dan in dit seizoen, waarin zijn ontastbare pantser van genialiteit, spot en pillen voor het eerst écht barsten begint te vertonen – reeds ingeleid aan het eind van het vorige seizoen. House was altijd al the coolest jerk in the room, waardoor het geweldig was vijf seizoenen lang tijd met hem door te brengen, maar door de aan zijn complexe persona prominent toegevoegde kwetsbaarheid ga je nu ook écht om hem geven. Nee, het is niet elke reeks gegeven na zes seizoenen nóg altijd nieuwe zuurstof te injecteren.