Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Hoe spectaculair ze bij momenten ook moge zijn, de huidige golf comic-bewerkingen zadelt de held in kwestie gegarandeerd met een rugzak vol psychologische trauma’s op, waardoor het genre gaandeweg grimmiger is geworden. In ‘The Dark Knight’ zagen we bijvoorbeeld hoe de caped crusader van held verwerd tot sociale paria. ‘Watchmen’ toonde dan weer dat een superheld zich ook aan de verkeerde kant van de wet kan bevinden. En lolbroek Tony Stark kon in ‘Iron Man 2’ de tol van de roem niet aan en zocht antwoorden op de bodem van een fles whisky. Waar is in hemelsnaam de ouderwetse, zorgeloze blockbusterfun naartoe?

Het is een vraag die Seth Rogen zich schijnbaar ook stelde toen hij besloot in de pen te kruipen voor het scenario van ‘The Green Hornet’, want in een tijd waarin het comic-genre volop de bloedernstige kaart trekt, zet deze eerste witte doek-adaptatie over een in de jaren ’30 op de radio ontstane en vanaf de jaren ’40 in stripseries opduikende held alles op de humor. Een old school superheldenfilm is het daardoor evenwel ook niet geworden. Door zo expliciet grappig te willen zijn neigt ‘The Green Hornet’ namelijk meer naar een persiflage dan een echte toevoeging aan de stripverfilmingencanon. Een beetje hetzelfde verhaal als met ‘Pineapple Express’ en de buddy-actiekomedie (ook dat verhaal schreef Rogen met zijn jeugdvriend Evan Goldberg).

Maar dat was een film met een prijskaartje van 27 miljoen dollar en voor dat bedrag mag er al eens gefreewheeld worden (toch in Hollywood). Het kostenplaatje van ‘The Green Hornet’ komt echter ruim vier keer zo hoog uit. Het is dan ook geen wonder dat de financiering voor dit project zo moeizaam verliep. Neem nu hoofdpersonage Britt Reid (Rogen), ongetwijfeld één van de meest antipathieke superhelden uit de geschiedenis. Nou ja, superheld. Hij is een narcistische partycrasher, die plots op zijn verantwoordelijkheden gewezen wordt wanneer zijn steenrijke vader – mediamagnaat James Reid – een dubieuze dood sterft en hem zijn krantenimperium nalaat. Een journalistieke carrière ambieert hij niet, maar de krant komt Reid wel goed van pas om The Green Hornet in de media te brengen, zijn gemaskerde alter ego dat met behulp van gadgetontwerper, privéchauffeur én cappuccino-specialist Kato (hier vertolkt door Taiwanees popicoon Jay Chou, in de tv-serie uit de jaren ’60 door Bruce Lee) de straten van drugs dealend schorremorrie en corrupte politici poogt te verlossen.

Nog een reden waarom producenten met enige scepsis hun duit in het multimiljoendollarzakje deden: de aanwezigheid van ‘Eternal Sunshine Of The Spotless Mind’-filmer Michel Gondry in het regiezitje. Aan zijn creativiteit valt niet te tornen, maar maakt hem dat ook de juiste man om een blockbuster in te blikken? Het antwoord blijkt ja te zijn, al moet je van goeden huize komen om ‘s mans typerende beeldtaal te herkennen in de vele hippe splitscreen- en slow motion-sequenties. Enkel in de knappe flashbackmontage in het sushirestaurant waarin zowel Reid als de kijker te weten komen hoe de angel nu precies in de horzel zit, herken je de hand van Gondry.

Over de hele lijn atypisch dus, deze ‘The Green Hornet’, maar daarom niet minder entertainend. Verre van zelfs, want de ongewone mix van Rogens improvisatiehumor en puik vormgegeven aan de strapatsen van 007 refererende actiescènes werkt wonderwel. Dat de film daarbij nog een aantal originaliteitspunten scoort, is mooi meegenomen. Zo gaan onze handen op elkaar voor de beslissing om Cameron Diaz’ personage (zij speelt de rol van Britts assistente) niet als love interest op te voeren en die om de door ‘Inglourious Basterds’-nazi Christoph Waltz met bravoure vertolkte schurk met dienst op te zadelen met een hilarische kanjer van een existentiële crisis. Maar hoe zou je zelf zijn als bad guy wanneer niemand erin slaagt je naam foutloos uit te spreken en beweert dat je geen enkele dreiging uitstraalt? Geinig filmpje.

Peter Janssens