Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Als peuter bracht Emma Roberts meer tijd door op de filmsets van vader Eric of tante Julia dan in de crèche, dus de kans dat zij ooit zelf de spotlights op zich gericht zou krijgen, was bijzonder groot. En het is nu eenmaal een feit dat bloedverwanten van grote sterren met interesse in acteerwerk al een voet tussen de Hollywoodpoort hebben. Wat niet wil zeggen dat het nichtje van Julia er ook niet op eigen houtje zou geraakt zijn.

In ‘Wild Child’ speelt Roberts junior de rol van de platinablonde en steenrijke Miami-meid Poppy. Op haar levensteller prijken amper zestien jaren, maar toch gedraagt ze zich alsof de wereld door haar welgevormde derrière loopt. Voorbeeld: dat vaderlief (Aidan Quinn) een nieuwe vlam heeft, zint haar niet en ze heeft zo haar eigen manier om hem dat duidelijk te maken. Tijdens een uit de hand gelopen feestje kiepert ze namelijk een aantal spullen van haar potentiële stiefmoeder in de wijde oceaan. En hij is al zo vervuild. Het is de druppel die papa’s emmer doet overlopen: hij besluit zijn oogappel naar een Engelse kostschool te sturen om haar tot inkeer te laten komen.

Het hoeft niet gezegd dat de Californische chick het niet makkelijk heeft met de cultuurverschillen. Of beter: met het feit dat ze niet langer in het middelpunt van de belangstelling staat. Zowel de Britse meisjes als de leraren zijn alvast niet zinnens om Poppy’s verwende attitude zomaar te tolereren. Ze moet zelfs haar eigen koffers naar haar kamer brengen – stel je voor. En internet en telefoon zijn plots een no go. En ze dient zich te schikken naar de kledijrestricties van het internaat, niet direct een eenvoudige opdracht voor een Amerikaanse fashionista.

Maar zoals in elke tienerfilm die hoofdzakelijk op en rond de schoolbanken gesitueerd is, duikt er ook een prince charming op, die het leven van het hoofdpersonage plots een heel stuk aangenamer maakt. Abbey Mount is dan wel een meisjesschool, de directrice (de laatste rol van de betreurde Natasha Richardson) blijkt moeder te zijn van een ware adonis. Het type dat eenieders hart sneller doet slaan, en in het bijzonder dat van Poppy. Bovendien lijkt het ook met haar kamergenoten goed te klikken. In hen vindt ze immers soulmates om af te rekenen met Harriet, de biatch bij uitstek zoals er in elke schoolfilm wel eentje rondloopt.

‘Wild Child’ is in al zijn gelederen voorspelbare cinema, maar voor de doelgroep (bij voorkeur meisjes tussen tien en veertien die met roze rugzakjes omgord de bus naar school nemen) biedt het onschadelijke én herkenbare verstrooiing. Bovendien levert de clash tussen een Amerikaanse ijdeltuit en de Britse stiff upper lipp een aantal leuke taferelen op, die deze tienerprent boven heel wat van zijn door en door Amerikaanse genrecollega’s doet uitstijgen. Al geraakt de film niet veel verder dan verwijzingen naar Harry Potter, James Bond en andere bekenden uit de Britse popcultuur. Nieuw is het ook niet, want de ‘Britse (kost)school schept hechte vriendinnenbanden’-thematiek vond je de laatste jaren ook terug bij ‘Angus, Thongs And Perfect Snogging’ en ‘St. Trinians’.

Scenariste Lucy – dochter van Roald – Dahl bewijst zich daarmee niettemin goed in het hoofd van haar publiek te kunnen verplaatsen. We spoileren ook niet als we verklappen dat Poppy op het einde een waardevolle les zal geleerd hebben. De wilde meid diende gewoon haar plaats in de wereld te vinden én te begrijpen hoe de wereld in elkaar zit en wie haar echte vriendinnen zijn. Melig? Ja, maar het is nu eenmaal waar tienermeiden op die leeftijd van wakker liggen. Emma Roberts beschikt daarbij over voldoende naturel om de traditionele transformatie van haar personage geloofwaardig naar het scherm te brengen. En ze straalt – zeker op Blu-ray – al net zo als d’r tante Julia twintig jaar geleden.

Peter Janssens