Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Volledig ondergronds situeert de ‘gay cinema’ zich niet meer, maar toch zal je niet zo snel een film met als thema homoseksualiteit in de multiplexen aantreffen. Zeker niet als er zogenaamde ‘expliciete’ beelden uit de projector komen snorren. Als het allemaal verbloemd in beeld wordt gebracht en op de markt gezet (zoals Jonathan Demme destijds deed met het Oscarwinnende ‘Philadelphia’) wil het grote publiek moeiteloos meegaan, maar van zodra de film zich open en bloot richt naar een homoseksueel publiek verbant de film zichzelf automatisch naar een carrière op festivals of in kleine arthousezalen vooraleer op dvd het levenslicht te zien.

Het is niet anders met ‘House Of Boys’, het regiedebuut van Luxemburger Jean-Claude Schlim die hiervoor als production manager of line producer actief was op de set van onder andere ‘An American Werewolf In Paris’, ‘Abeltje’, ‘Shadow Of The Vampire’, ‘Highlander: Endgame’ en ‘The Merchant Of Venice’. Ook hij komt met een prent op de proppen die zich nogal onverbloemd op de leefwereld van de homoseksuele filmfan richt. Niet toevallig met een kalenderstop in 1984, daar ‘House Of Boys’ in de eerste plaats een schrijnend aidsdrama wil zijn, gesitueerd in een tijd waarin nog maar weinig was geweten over de ziekte en de dodelijke gevolgen ervan.

Het duurt een tijdje eer Schlim het aidsthema introduceert. Pas in het derde deel (‘Problems Of The World’) richt hij de camera op de lichamelijke aftakeling van een aidspatiënt. Hij schuwt daarbij de schokkende beelden niet, en drukt op die manier homoseksuele jongeren met de neus op de gevaren van onveilig vrijen. In de eerste twee delen die samen zowat een uur in beslag nemen (‘My World’ en ‘The Power Of Love’) stelt hij de gayscene vooral als vrolijk voor. Gezien door de ogen van de achttienjarige Frank (Layke Anderson) die het ouderlijk huis in Luxemburg verlaat om zijn geluk te beproeven in Amsterdam. Dat hij verhuist is niet verwonderlijk: op school wordt hij lastig gevallen door zijn geaardheid en ook ma en pa zijn niet meteen de meest begripvolle steun en toeverlaat. Geen van die problemen in de Nederlandse hoofdstad echter. Frank vindt onderdak in The House Of Boys, een cabaret dat wordt gerund door Madame (vertolkt door Udo Kier), en waar de dansers, strippers en andere homoseksuele medewerkers op kamers verblijven. Aanvankelijk krijgt Frank een job achter de bar, maar zijn ambitie reikt verder en hij wil als danser aan de slag. Net als zijn kamergenoot Jack (Ben Northover) waar hij eerst stiekem, en later openlijk op verliefd is.

Jean-Claude Schlim bedoelt het ongetwijfeld goed, maar toch slaagt hij er niet in om ‘House Of Boys’ boven de middelmaat te loodsen. Daarvoor strandt hij in te clichématige wateren: de manier waarop de homogemeenschap in beeld wordt gebracht bijvoorbeeld. Travestieten, transseksuelen, Udo Kier die verkleed als vrouw cabaretnummers brengt, het is moeilijk echt mee te zijn met een film die herhaaldelijk flirt met campelementen. Zo zorgt de overgang van een kwelende Udo Kier in Dietrichoutfit naar een laatste halfuur waarin de traanklieren worden gemasseerd niet meteen voor een zachte of elegante landing.

Door voor de makkelijke gemene deler te kiezen, schiet ‘House Of Boys’ zijn doel voorbij. Of raakt het niet, het is maar hoe je het bekijkt. En dat is jammer, zeker omdat een pareltje als ‘Longtime Companion’ begin jaren negentig al bewees dat je heus wel een gevoelige en aangrijpende film kan maken over homoseksualiteit en aids die zich niet in een eigen niche opsluit. Waar Schlim wel scoort, is met de muziekkeuze op de soundtrack, waar eighties- (Spandau Ballet, Rheingold, DAF, Frankie Goes To Hollywood, Soft Cell) en andere iconen (Roy Orbison, Jimi Hendrix, Cockney Rebel) het mooie weer maken.

Simon Couwens