Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een Texaans congreslid en notoir rokkenjager (Tom Hanks), een afvallige CIA-agent (Philip Seymour Hoffman) én een politiek geëngageerde socialite en voormalig talkshowpresentatrice (Julia Roberts) die anno de jaren ’80 tezamen de grootste undercoveroperatie in Afghanistan op poten zetten? Het kan, en het is bovendien nog waar gebeurd ook. Het relaas van dit ongelooflijke verhaal vormt de plot van ‘Charlie Wilson’s War’, vier jaar na dato nog steeds de meest recente pelliculeworp van oude rot Mike Nichols. In afwachting van nieuw werk duwen we maar wat graag de kersverse Blu-ray van deze nog eens in de lader.

In amper anderhalf uur – films hoeven heus niet altijd lang te duren! – hangt de regisseur van gouden klassiekers als ‘Who’s Afraid Of Virginia Woolf?’ en ‘The Graduate’ een boeiend beeld op van de onderlinge relaties van alle betrokken spelers én gunt hij ons een blik in de coulissen van de laatste stuiptrekkingen van de koude oorlog. Alleen jammer dat de film er tijdens zijn korte speelduur nooit in slaagt om écht aan de ribben te kleven. Veel is te wijten aan het ietwat stuurloze script uit de nochtans scherpe pen van ‘The Social Network’-scenarist Aaron Sorkin. Hij poogt zowel te amuseren als confronteren, maar blijkt duidelijk meer kaas gegeten te hebben van satire dan van drama, waardoor de mayonaise niet altijd even goed pakt.

Zo leren we het titelpersonage (Hanks heeft zich in tijden niet meer zo geamuseerd) kennen als een berucht congreslid, wiens voorliefde voor booze en boobies hem de bijnaam Good Time Charlie heeft opgeleverd. Wanneer hij medio jaren ’80 betrokken raakt bij een schandaal met als trefwoorden ‘twee meisjes’, ‘cocaïne’, ‘bubbelbad’ en ‘privé-club’ (het zou een leuk ‘De Slimste Mens’-filmpje opleveren) blijkt hij zelfs zo populair dat zijn politieke carrière hier niet de dupe van wordt. Het zou met onze politici geen waar zijn. Maar goed, Wilson bewijst later dat hij met recht en reden zijn positie behouden heeft: hij revancheert zich namelijk door een geheime Amerikaanse operatie tegen de Russen op poten te zetten in Afghanistan.

Zolang Sorkin inzoomt op de nonchalance van Wilson en de politieke schandalen waaruit hij zich moet zien te redden, slaat ‘Charlie Wilson’s War’ gensters. Het eerste halfuur behoort tot het beste stukje politieke satire sinds genregenoot ‘Wag The Dog’, waarbij de hilarische oneliners (Charlie over zijn uit uitsluitend sexy dames samengestelde secretaressecrew: “You can teach them to type, but you can’t teach them to grow tits.”) worden afgevuurd aan een sneller aanslagtempo dan dat van een doorwinterde typiste. Net zoals in Levinsons strategische schimpdicht mag de in opspraak gekomen politicus zijn loopbaan redden middels een aantal juiste beslissingen in the war room. Het grote verschil echter is dat het in ‘Charlie Wilson’s War’ niet om een fictieve oorlog gaat. De beelden van de Afghaanse vluchtelingenkampen zijn je reinste realiteit en Sorkin en Nichols slagen er niet altijd in die te laten rijmen aan hun satirische stijl.

Dat ‘Charlie Wilson’s War’ er uiteindelijk toch mee wegraakt, is te danken aan de uitstekende acteurs. Tom Hanks straalt als Charlie Wilson, een feestneus, die non-stop snuift, in exquise clubs vertoeft en met de ene vrouw na de andere in het bed belandt, maar uiteindelijk gebeten wordt door z’n eigen geweten. Hij krijgt uitstekend weerwerk van een al even entertainende Philip Seymour Hoffman, die als CIA-agent Gust Avrakotos niet op z’n mondje gevallen blijkt, en Julia Roberts, die zich aardig uit de slag trekt als lichtelijk hautaine societydeerne. ‘Charlie Wilson’s War’ blijft desalniettemin een vreemd beestje. Met bijzonder veel schwung geacteerd, bij momenten zeer geestig, maar een plekje onder de huid weet de film – ondanks zijn thematiek – niet te veroveren.

Peter Janssens