Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De jaren ’70 was zonder discussie hét decennium van de rampenfilm, met klassiekers als ‘Airport’, ‘The Poseidon Adventure’, ‘Earthquake’ en ‘The Towering Inferno’ in het uitstalraam. Op een tweede plaats prijkt de jaren ’90, toen een nieuwe generatie spektakelfilmers het nodig achtte het cataclysmegenre nieuw leven in te blazen. Hun tactiek was even doorzichtig als inspiratieloos: met verbeterde technische middelen dezelfde eendimensionale catastrofeplots doorvertalen naar andere settings.

Zo komt het dat zowel ‘Volcano’ als ‘Dante’s Peak’ (beide 1997) aandoen als een update van ‘When Time Ran Out’ (1980), ‘Deep Impact’ (1998) zich laat omschrijven als de nineties-variant op ‘Meteor’ (1979) en deze ‘Daylight’ (1996) geboekstaafd staat als het mindere broertje van ‘The Poseidon Adventure’ (1972) en ‘The Towering Inferno’ (1974). Net als in de kapseisklassieker van Irwin Allen bevinden de protagonisten in ‘Daylight’ zich in een afgesloten ruimte die elke minuut onder water dreigt te lopen en maken ze jacht op zuivere zuurstof. Met de buildingblockbuster van John Guillermin deelt deze tunnelthriller dan weer het vuur dat de personages stelselmatig in het nauw drijft.

Wanneer een stelletje autodieven, op de hielen gezeten door de politie, met een vluchtauto via de tunnelverbinding tussen Manhattan en New Jersey probeert te ontsnappen, knallen ze pardoes tegen een truck vol brisant materiaal aan. Resultaat: een ontploffing die beide ingangen afsluit en die barsten veroorzaakt in het tunnelgeraamte, waardoor het water van de East River langzaamaan begint binnen te sijpelen. Enter Kit Latura (Sylvester Stallone), ex-hoofd van de medische urgentiedienst, die als taxichauffeur de ramp voor zijn ogen ziet plaatsvinden. Hij is vastberaden zich een weg tot in de tunnel te banen om de schaarse overledenen van de verdrinkings- dan wel verstikkingsdood te redden.

Originaliteitspunten scoort dit staaltje testosteroncinema met andere woorden niet, maar ergens kan je wel respect opbrengen voor regisseur Rob Cohens beslissing om zo trouw te blijven aan het oorspronkelijke concept van de rampenfilm. De clichémeter gaat geregeld in het rood, maar je kan je nooit van de indruk ontdoen dat het er allemaal om gedaan is. Cohen verspilt ook niet nodeloos tijd aan set-up, maar valt met de explosie in huis. ‘Daylight’ is nauwelijks veertien jaar oud, maar lijkt toch afkomstig uit een heel andere tijd. Een tijd waarin stoere actiehelden nog gewoon stoere actiehelden konden zijn. Stallone was toentertijd de juiste man op de juiste plaats. Het type spierbundelmacho, dat die Chileense mijnwerkers enkele maanden geleden ook hadden kunnen gebruiken. Je weet dat hij het zaakje wel even zal klaren.

Als ‘Daylight’ al écht indruk maakt, is het op visueel vlak. De ontploffing is een technisch hoogstandje dat anderhalf decennium later nog steeds standhoudt. En de nagebouwde tunnel in de Cinecittà-studio in Rome is een kunstwerkje op zichzelf. Jammer dus dat de karakters zo vlak zijn (de oude man met hond, het bange tienermeisje, de lefgozer met grote mond, je vindt ze in elke rampenfilm) en dat de prent naar het einde toe zijn baldadigheid verliest. Ook het typisch Amerikaanse moraliserende (verguisde held krijgt kans op rehabilitatie) én religieuze (de weg naar buiten bevindt zich achter een Jezusbeeld!) doet tenen krommen. Rampenfilms moeten in de eerste plaats spektakel bieden, en dat doet ‘Daylight’ gelukkig ook.

Peter Janssens