Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Her en der wordt ‘La Tête En Friche’ omschreven als een lieve zomerfilm. Bezijden de waarheid is dat verdict geenszins, want (jawel jawel) dit is een mooie en zachtkabbelende zomerfilm. Al moet je hem daarom niet per se tijdens de zomer bekijken. Misschien is het zelfs beter om hem tijdens de gure wintermaanden te zien. Terwijl de regen met bakken uit de hemel valt bijvoorbeeld. Het zonnige en rurale stukje Frankrijk waar regisseur Jean Becker je mee naar toe neemt heeft immers genoeg charme in huis om de gierende natuurelementen een halt toe te roepen.

Niet dat ‘La Tête En Friche’ een feelgoodmeesterwerk is. Verre van. Maar de magische kracht van de cinema zorgt er wel voor dat dit op het eerste zicht oeverloos sentimenteel filmpje genoeg troeven heeft om van een geslaagde zit te spreken. Het verhaal (gebaseerd op een roman van Marie-Sabine Roger) draait rond de ongeletterde Germain (Gérard Depardieu), een lamme goedzak die zich elke dag goedgemutst door het leven probeert te slaan. Zonder zucht, slag of stoot gaat dat niet, maar meestal is Germain behulpzaam genoeg voor elke dorpeling die hem nodig heeft. Zelfs zijn moeder laat hij niet in de kou staan. Al zou hij dat zeker kunnen, gezien de manier waarop zij hem constant kleineerde tijdens zijn jeugdjaren en duidelijk liet blijken dat hij eigenlijk een ongewenst kind was. Daar Germain nooit echt geleerd heeft zijn vleugels uit te slaan, woont hij zelf nog steeds bij haar, zij het in een caravan van waaruit hij zijn moestuin verzorgt. En waar af en toe buschauffeuse Annette over de vloer komt om hem op zijn lichamelijke wenken te bedienen.

En dan leert Germain de 95-jarige Margueritte (Giséle Casadesus) kennen. Zomaar, op een bankje in het park waar Germain meestal  neerstrijkt om de duiven te tellen en gade te slaan. Er ontstaat een onverwachte vriendschapsband tussen de twee, en wanneer Margueritte ontdekt dat Germain nooit echt heeft leren lezen, besluit ze hem literatuur te leren appreciëren door voor hem voor te lezen, onder meer uit Camus’ ‘La Peste’.

Met een dergelijke synopsis bestaat het gevaar dat de gesuikerde sentimentele knop serieus in overdrive gaat. Maar dat doet hij niet. Naïviteit staat ditmaal niet centraal voor verwaarloosbare drek, maar voor een hoogst aimabel tijdvullertje. Het is niet het scenario dat met de meeste pluimen gaat lopen, maar wel een heleboel individuele scènes die op maat geknipt lijken voor de mooie vertolkingen van onder meer Depardieu en levende legende Casadesus, wiens acteercarrière teruggaat tot de jaren dertig en die recentelijk ook te zien was in ‘Elle S’Appelait Sarah’.

Ook niet meer van de jongste is regisseur Jean Becker (‘Tendre Vouyou’, ‘L’Éte Meurtrier’, ‘Dialogue Avec Mon Jardinier’), die deze film maakte in zijn zevenenzeventigste levensjaar. En weinig inspanningen deed om te verbloemen dat het zonder kapsones werd ingeblikt, daarbij geen enkele poging ondernemend om hip of modern uit de hoek te komen. Dat velen ‘La Tête En Friche’ daardoor afschrijven als een overbodige prent laat zich raden. Maar voor elke tegenstander is er wel iemand die Beckers oubollige aanpak wel weet te waarderen. Het zal inmiddels wel duidelijk zijn in welk kamp wij ons bevinden. Ja, het abrupte einde valt plat op zijn gat, en het is allemaal oeverloos voorspelbaar, maar dat neemt niet weg dat we ‘La Tête En Friche’ graag hebben gezien. En het je bij deze eveneens graag aanbevelen.

Simon Couwens