Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Die Zuid-Koreanen toch. Ofwel sturen ze films onze kant uit waarbij het bloed en ingewanden van de muren druipen, ofwel kiezen ze voor broze en breekbare prenten over echte mensen en echte gevoelens. En soms gooien ze beide stijlen door elkaar, zoals in Hong-Ji Na’s ‘The Chaser’ bijvoorbeeld. ‘Poetry’ nestelt zich (de titel verraadt het al een beetje) in de broze categorie en handelt over de 65-jarige Yang Mija die kampt met Alzheimer en moet instaan voor de opvoeding van haar baldadige kleinzoon Wook.

‘Poetry’ begint met beelden van een dood meisje in een rivier. Het meisje pleegde zelfmoord nadat ze verkracht was door een groep tienerjongens. Een van de daders is Wook, maar die is niet echt onder de indruk van zijn daad of de zelfmoord en blijft een apatisch leven boordevol junkvoedsel en -tv leiden. Yang is te broos om te reageren op haar kleinzoon en ziet geen andere keus dan te doen wat de vaders van de mededaders doen. Die zijn immers totaal niet geïnteresseerd in het slachtoffer, maar dwingen de pers en schooldirectie tot stilzwijgen door met geld te zwaaien. Zelfs de moeder van het overleden meisje blijkt omkoopbaar. De relatie tussen Yang en Wook is maar een aspect van de film. Even belangrijk is de dementie die de kop opsteekt bij Yang. Teneinde toch nog de mooie dingen in de wereld te kunnen zien en te appreciëren, gaat Yang poëzieles volgen. Gewapend met een blocnote probeert ze de wereld in een mooi daglicht te zien en neemt ze zich voor om voor het einde van het academiejaar zelf een gedicht te schrijven.

‘Poetry’ is het geesteskind van Lee Chang-dong, een voormalig romanschrijver die pas na zijn veertigste als regisseur aan de slag ging. En die tussen 2003 en 2004 de Zuid-koreaanse minister van cultuur en toerisme was. ‘Poetry’ is zijn vijfde film en schreef hij speciaal voor Yoon Jeong-hee, een van de meest gewaardeerde actrices van de Zuid-Koreaanse cinema, die qua status wat te vergelijken is met Meryl Streep in het westen. Haar laatste rol dateerde reeds uit 1994, zodat haar interpretatie van de dementerende Maya als een heuse comeback kan worden beschouwd.

‘Poetry’ kreeg vorig jaar in Cannes de prijs voor het beste scenario. Een bewijs dat de jury mee was met de gelaagdheid van wat op het eerste zicht een eenvoudig verhaal lijkt. Chang-Dong (ver)stopt immers nogal wat thema’s in de verhaallijn: hoe om te gaan met dementie tijdens het ouder worden, kritiek op de jongere generatie die geen tijd meer heeft om voor hun eigen kinderen te zorgen, kritiek op de nog jongere apathische en egoïstische generatie, kritiek op het feit dat de Zuid-Amerikaanse maatschappij door mannen wordt gedomineerd, etc. En dan is er nog de metafoor van een stervende vrouw die een ‘dode’ kunstvorm gebruikt om de schoonheid van het leven in te zien.

Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd is een gezegde dat perfect van toepassing is op ‘Poetry’. Ook de beeldtaal is eerder klein en zeker niet bombastisch: geen muziek, weinig of geen close-ups, maar alles statisch en traag. Waardoor het voor velen een serieuze inspanning zal vragen om Lee Chang-Dongs nieuwste echt naar waarde te schatten. Want dit is allesbehalve gemakkelijke cinema. Al is het maar omdat dit een (vrij lange) prent is waar je bewust je tijd voor moet nemen. En waarbij je – een beetje zoals Yang Mia eigenlijk – echt moet zoeken naar de betovering in het grote geheel.

Simon Couwens