Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De trend dat animatiefilms opgetrokken zijn uit een aaneenschakeling van knipogen naar bekende klassiekers (zie het geestige ‘Shrek’, maar evengoed het onuitstaanbare ‘Shark Tale’) lijkt sinds vorig jaar voorgoed voorbij. Recente publiekspleasers als ‘How To Train Your Dragon’ en ‘Toy Story 3’ onderschrijven immers dat een goed verhaal en vooral een ziel onontbeerlijk zijn om een vaste plaats in het hart van de kijker, zowel jong als oud, te veroveren. Al is Pixar daar altijd al heer en meester in geweest.

Maar die subdivisie – zeg maar: de premier league – van Disney is dus niet langer de enige speler op de animatiemarkt, die zich beroept op zo’n formule. Ook de nieuwbakken tekenstudio van Universal Pictures waagt zich met ‘Verschrikkelijke Ikke’ (originele titel: ‘Despicable Me’) aan een ouderwets leuke animatiefilm, die ver weg blijft van fletse parodiesequenties (op een hilarische allusie op ‘The Godfather’ na weliswaar) en al zijn duiten inzet op een origineel verhaal en dito personages, die niet de minste moeite hebben om je te charmeren. Zelfs Gru (je herkent wellicht de vocalen van Steve Carell) niet, een superschurk met gemene plannen, die plots ontdekt dat hij ook wel eens een hart zou kunnen bezitten.

Aanvankelijk is daar echter nog niet veel van te merken. Gru wil maar één ding en dat is de grootste kraak aller tijden op zijn conto schrijven. In zijn huis hangen reeds schilderijen van Leonardo Da Vinci (‘Mona Lisa’) en Vincent Van Gogh (‘De Sterrenwacht’), dus de uitdaging mag de volgende keer gerust iets groter zijn. Omdat zijn jeugdige concurrent Vector hem een hak zet door voor zijn ogen een Egyptische piramide te stelen, zet Gru zijn zinnen op de maan. Maar wanneer drie schattige weesmeisjes zijn pad kruisen en hij besluit hen te adopteren (aanvankelijk met een snode agenda), staat het criminele meesterbrein voor een nieuwe uitdaging: een toegewijde vader zijn. Iets wat hem warempel nog goed lijkt af te gaan.

‘Verschrikkelijke Ikke’ is een leuke familiekomedie, die zijn traditionele levenslessen verpakt met tonnen humor. Je weet niet waarmee eerst te lachen: met het foute accent dat topkomiek Steve Carell zich aanmeet (zelf heeft hij het over een mix van Ricardo Montalban en Bela Lugosi), met het legertje minions dat Gru ter zijner beschikking heeft (gele robotachtige creatuurtjes die een brabbeltaaltje uitslaan en garant staan voor heel wat visuele gags), met de ludieke verwijzingen naar de in het bijzonder Amerikaanse actualiteit (let op de referentie aan het adres van de broers Lehman) of met het hilarische stunt- en vliegwerk (de wilde roetsjbaanrit halfweg is één van de vele hoogtepunten), dat in 3D nog eens zoveel keer indrukwekkender oogt. Maar ondanks die driedimensionale gimmick slagen de makers er toch in hun film een hart en ziel mee te geven. De 3D staat in functie van het verhaal, en niet andersom.

En ook al is dat verhaaltje aan de simpele en voorspelbare kant, het weet probleemloos 92 minuten te vermaken en zelfs te ontroeren. Verwonderlijk is dat natuurlijk niet, als je weet dat ‘Verschrikkelijke Ikke’ de beminnelijkste animatiekids in de geschiedenis van de tekencinema op je scherm tovert (vooral het jongste exemplaar van de drie is om op te eten!) en de makers ervoor kiezen een antiheld op te voeren die zijn ware aard nog moet ontdekken. Zo’n exploratietocht kan gepaard gaan met een fikse dosis misplaatste meligheid, maar omdat de makers die tot in de kleinste details met grappen en grollen inpakken, schuift het naar binnen als zoete koek. Warm aanbevolen.

Peter Janssens