Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Simon Werner A Disparu
Wie het heeft over Franse schoolcinema denkt ofwel aan sociale schetsen als Gouden Palm-winnaar ‘Entre Les Murs’ of ‘Etre Et Avoir’, ofwel aan komische kluchten als ‘Les Sous-Doués’ – hoewel, misschien was u die intussen al lang vergeten. De Franse thriller ‘Simon Werner A Disparu’ vindt voor een stuk aansluiting bij die eerste groep, maar debuterend regisseur Fabrice Gobert sopt het geheel ook in een mysterieus badje. Het resultaat is een prent die grote ogen gooide op diverse filmfestivals, maar helaas niet zo vernieuwend is als hij zelf zou willen zijn.
Maart 1992, een klein provinciestadje in de Parijse banlieue. Tijdens een feestje ontdekken twee tieners in het bos een levenloos lichaam. Twee weken voordien kwam de 16-jarige Simon niet opdagen voor zijn les. In de klas werden bloedvlekken aangetroffen. Heeft Simon het op een lopen gezet? Is hij ontvoerd? Vermoord? Of heeft hij zichzelf van het leven beroofd? Vragen waarop het antwoord zich niet in een-twee-drie laat raden. Zeker niet wanneer enkele dagen na Simons verdwijning nog twee klasgenoten plotseling verdwenen: Laetitia, een ietwat geïsoleerd punkmeisje, en Jean-Baptiste, de sullige zoon van de natuurkundeleraar – twee tieners die op het eerste gezicht geen connectie met Simon hebben. Wat is er nu precies gebeurd?
‘Simon Werner A Disparu’ is zowel een whodunit, whydunit als howdidithappen, opgediend in bekende ‘Rashomon’-stijl: via de oogpunten (en verhalen) van vier personages werpt Gobert steeds een ander licht op de zaak tot hij pas helemaal op het eind het laatste puzzelstukje op zijn plaats laat vallen. Deze structuur is niet nieuw, maar werkt wel effectief om je als kijker bij de les te houden. Je wil immers weten hoe de vork precies in de steel zit en zolang Gobert verwarring blijft zaaien, houdt hij je aandacht moeiteloos vast. Jammer om vast te stellen is dan ook dat de uiteindelijke ontknoping een beetje te licht uitvalt en eerder aandoet als een gewiekst schrijversfoefje dan als een ontluisterend slot.
Maar wat Goberts debuut toch de moeite waard maakt, is dat hij niet alles inzet op die thrillerplot. Hoewel niet onbelangrijk lijken de antwoorden op de vele vragen die hij onderweg opwerpt om het centrale mysterie te voeden de filmmaker lang niet zo veel te interesseren als de onderlinge relaties tussen de diverse personages. Zo geeft hij je subtiel inkijk in het emotionele raderwerk van zijn adolescentenkarakters. En die kijk is verbazend actueel. ‘Simon Werner A Disparu’ speelt zich dan wel begin jaren ’90 af, het beeld dat Gobert van de met groeipijnen en teen angst worstelende jongeren ophangt, is evengoed van toepassing op de jeugd van tegenwoordig.
Origineel is de mix tussen suspense en vérité dan wel niet, je begrijpt toch waarom deze eersteling meteen genomineerd was voor een César voor Beste Debuut. Gobert heeft zich immers door de juiste voorbeelden laten beïnvloeden: ‘Simon Werner A Disparu’ combineert elementen uit ‘Elephant’ (Gus Van Sants schoolmozaïek met fatale afloop), ‘Brick’ (een clevere high school noir met de slimste mysterieplot van de nillies) en ‘Entre Les Murs’ (Laurent Cantets poignante kijk op de jongeren van nu). Het niveau van die films haalt deze socio-thriller niet, maar de jonge filmmaker werpt zich wel op als een talent om in de gaten te houden. Dat vonden Agnès Godard en Sonic Youth kennelijk ook, want zij zagen er geen graten in om te tekenen voor respectievelijk de fotografie en de onbehaaglijke gitaarscore.