Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Malice In Lalaland
We hebben het natuurlijk van horen zeggen, maar anno 2010 heb je in het pornogenre nauwelijks films met een verhaal. En als ze dat toch hebben (of beweren te hebben), dan is het vaak dunner dan een velletje papier. Niet zo bij ‘Malice In Lalaland’, genomineerd voor tien AVN Awards (de Oscars van de adult industry) én met de gewilde gretige griet Sasha Grey in de hoofdrol één van de XXX-sensaties van vorig jaar. Vanaf heden in een gekuiste (nou, ja) versie in de reguliere dvd-handel.
Je begrijpt meteen waarom deze kinky persiflage op ‘Alice In Wonderland’ zich onderscheidt van zijn vele soortgenoten. Zo hadden de makers in de eerste plaats een donkere versie van het bekende Lewis Carroll-sprookje op het oog en zijn ze pas daarna gaan kijken waar in het verhaal ze erotische scènes konden implementeren. Een aanpak die ambitie verraadt, net zoals de keuze om alles op 35mm te filmen. Zodoende creëert regisseur Lew Xypher (een grote naam in het genre, hebben we ons weerom laten vertellen) een visuele wereld die zelfs op het grote scherm tot zijn recht zou komen. Een wereld die overigens sterk gelijkt op die uit de grindhouse-projecten van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez.
Nee, het wonderland waarin Malice (Sasha Grey) terechtkomt, heeft nauwelijks nog iets gemeen met dat van Lewis Carroll of recenter Tim Burton. Maar de manier waarop ze er terechtkomt, vertoont wel parallellen. Als patiënte in een psychiatrische instelling is Malice vertrouwd met de nodige vreemde creaturen om haar heen, dus ziet ze er ook geen graten in wanneer een in een ‘Donnie Darko’-esque konijnenoutfit uitgeruste dwerg vraagt hem te volgen. Hij leidt haar Lalaland binnen, waar ze de rest van haar avontuur uit de klauwen moet proberen te blijven van Jabbowski (Dirty Fred – in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden is hij géén pornoacteur), de rechterhand van dokter Queenie (Andy San Dimas), directeur van het sanatorium waaruit Malice ontsnapt is.
Visueel trekt Xypher alle registers open om ook – en misschien zelfs vooral – de niet-porno-adept een boeiende trip te bezorgen. Jumpcuts, splitscreen, stukjes animatie, kosten noch moeite werden gespaard om ‘Malice In Lalaland’ in zo’n hip mogelijk jasje te hullen. En ook de vele referenties weten wel eens een gniffel los te weken. Maar een goeie film kan je deze tot amper één uur verknipte ex-adult movie (de oorspronkelijke cut duurt bijna tweeënhalfuur, naar verluidt) toch niet noemen. En als je daarbij weet dat enkele van de in de originele versie zonder twijfel veel langer uitgesponnen seksscènes ook in deze 16+-uitgave weinig aan de verbeelding overlaten, dan blijft er van het verhaal ook niet veel meer over.
Rest de vraag voor wie deze samengebalde versie dan precies bestemd is. Pornofans van het eerste uur komen er wellicht niet mee aan hun trekken (voor hen is dit amper een teaser, vermoeden we) en liefhebbers van cultfilms in het algemeen treffen in hun nichesegment een heel wat sterker aanbod. Want als je ‘Malice In Lalaland’ dan toch in een mainstreamhokje zou moeten plaatsen, dan leunt hij nog het dichtst aan bij films als ‘Bitch Slap’ en de films van Russ Meyer. En die waren ook niet meteen om over naar huis te schrijven. De ambitie van de cineast ten spijt blijft dit trash in al zijn geledingen.