Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Sidney Lumet is niet meer. De grootmeester overleed zopas op 86-jarige leeftijd, en wie aan Lumet denkt, denkt onvermijdelijk (onder meer) aan zijn meesterwerk ‘Dog Day Afternoon’, met een meesterlijke Al Pacino als bankovervaller/gijzelnemer. Onrechtstreeks passeerde die film ons cinefiele geestesoog toen ‘Takers’ in de thuisbioscoop ronddraaide. In de eerste tien minuten staat immers eveneens een bankoverval centraal en het viel op hoe er tijdens die beginminuten meer montagenaden zaten dan in de volledige speelduur van ‘Dog Day Afternoon’ samen. De tijden zijn dus wel degelijk veranderd, en die evolutie is niet echt favorabel voor deze heist movie. Die zich niet zozeer spiegelt aan Lumet, maar eerder de chi chi-kaart van Michael Mann trekt.

De ‘takers’ uit de titel zijn een groep criminelen voor wie geen idee te vergezocht lijkt om de perfecte kraak op poten te zetten. Bij de overval waarmee de film opent gaan ze er zelfs vandoor in een helikopter van een lokaal televisiestation die hoopte op livebeelden van de overval. De bende bestaat uit leider Gordon Crozier (‘The Wire’-sensatie Idris Elba), John Rahway (Paul Walker), de broers Jake en Jesse Attica (over ‘Dog Day Afternoon’ gesproken) en A.J. (Hayden Christensen). Een ander lid van de bende is Ghost, die een gevangenisstraf van 5 jaar uitzit nadat hij tijdens een vorige overval werd gearresteerd. Wanneer hij vrijkomt heeft hij meteen een tip voor een nieuwe overval op een geldtransportwagen die mogelijk 25 miljoen dollar kan opleveren. Vraag is natuurlijk of Ghost wel te vertrouwen is. Hij werd destijds achtergelaten door de andere bendeleden en tijdens zijn afwezigheid is zijn toenmalige vlam Lily (Zoe Saldana) gevallen voor de charmes van Jake. Ook de politie zit op het spoor van de bende, en inspecteur Jack Welles (Matt Dillon) lijkt alvast van plan er een persoonlijke erezaak van te maken de bende te klissen.

Een standaard gangster-flikken verhaal dus, en de vier scenaristen (regisseur John Luessenhop inclusief) deden alvast niet teveel aan brainstorming om met een verhaal voor de dag te komen dat meer doet dan te verwachten puntjes met elkaar te verbinden. Goed, er is geprobeerd om de meeste personages van een achtergrond te voorzien, maar veel zoden brengen die niet aan de dijk. Luessenhop mag zoveel flitsende camerabewegingen uit zijn mouw schudden als hij wil, de personages bewegen nauwelijks mee.

Geen wonder dat de film vergelijkingen oproept met de actieworpen van Michael Mann. De actiescènes zijn in staccato gefilmd, er klinkt constant loeiharde muziek en wanneer de goede afloop van een bankoverval wordt gevierd in een dakzwembad lijkt wel alsof Ricardo Tubbs of Sonny Crockett eveneens kunnen opduiken. Luessenhop legt er de foute machoscènes constant veel te dik op. Zo laten de bankovervallers de helikopter waarmee ze ontsnapten vlak achter hun rug ontploffen terwijl ze traag wegwandelen en (uiteraard) niet eens weggeblazen worden door de explosie. Je kan hoogstens Paul Walkers kapsel een heel klein beetje zien bewegen.

Wie graag een geloofwaardige actieprent achter de kiezen wil stoppen, is bij ‘Takers’ dus niet meteen aan het goede adres. Wie maalt om geloofwaardigheid, spitse dialogen of subtiele scenariowendingen en gewoon tevreden is met een bordje boordevol ontploffingen, schietpartijen en een Mexican standoff als dessert heeft dan weer weinig reden om van honger om te komen.

Simon Couwens