Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Kaboom
Een komedie draaien over het apocalyptische einde van de wereld en het zaakje de onomatopeetitel ‘Kaboom’ meegeven: we zagen het Stanley Kubrick niet doen. Getuige ’s mans ‘Dr. Strangelove or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb’. Niet dat er ook maar een cinemavezel in ons lijfje het aandurft om Kubricks oeuvre met dat van Gregg Araki te vergelijken. Behalve de aanwezigheid van de ‘doomsdayknop’ zijn er amper gelijkenissen tussen beide films. Tenzij je de entertainmentswaarde meetelt, want die is in het geval van Gregg Araki’s ‘Kaboom’ groter dan verwacht.
Araki’s film zijn niet voor ieders smaak. Als homoseksuele undergroundfilmer baadt hij steevast in dezelfde thematische wateren: homoseksualiteit (uiteraard), aids, en de vaak bekrompen waarden en moraal in Amerika. Zijn debuut ‘Three Bewildered People’ (1987) filmde hij voor amper vijfduizend dollar en in de jaren negentig werd hij een favoriet op filmfestivals met titels als ‘The Living End’, ‘Totally Fucked Up’ en het omstreden ‘The Doom Generation’ dat vergelijkingen met Oliver Stones ‘Natural Born Killers’ losweekte. Met het kindermisbruikdrama ‘Mysterious Skin’ draaide hij in 2004 zijn meest ambitieuze film dusver.
‘Kaboom’ toont vooral een speelse Araki. Het resultaat is op zijn zachtst gezegd onevenwichtig, maar Araki’s onconventionele aanpak gaat ditmaal alvast niet kopje onder. Een slechte film goed verpakken: het is ook een kunst. Vergelijkingen met David Lynch zijn welhaast onvermijdelijk en zelfs niet geheel onterecht. Zeker omdat Araki zijn brouwsel zelf omschrijft als ‘Twin Peaks op de universiteit’. Al is hij vriendelijk genoeg om aan het eind alle plotmysteries te verduidelijken, zij het op een van de pot gerukte welhaast cartooneske manier. Een lefgozerige vergelijking, zeker omdat je ‘Kaboom’ ook kan zien als een ‘Twilight Zone’-versie van sekshongerige tienerkomedies à la ‘American Pie’, maar dan zonder flauwe grappen, ouders en politieke correctheid.
Protagonist is de bijna 19-jarige Smith (Thomas Dekker), een biseksueel die toch vooral de kaart van homoseksualiteit trekt. En door de goden wordt beproefd door een heteroseksuele kamergenoot Thor (Chris Zylka) met het lijf van een blonde surferdude. Smiths beste vriendin is de lesbische Stella (Haley Bennett, die in Joe Dantes ‘The Hole’ bewees ook een braaf buurmeisje te kunnen zijn) die hem met raad en daad bijstaat tijdens zijn seksuele en emotionele beslommeringen. Niet dat Stella gevrijwaard blijft van problemen: haar kersverse relatie met Lorelei (Roxane Mesquida) blijkt alvast niet je dat als de sirene zich ontpopt tot een stalkster met lichtgevende ogen en bovennatuurlijke krachten. Thomas zelf heeft om de haverklap bizarre dromen, waarin niet alleen Lorelei opduikt, maar ook een mysterieuze roodharige die wordt achtervolgd door met dierenmaskers getooide mannen. En hoe past de aan seks verslaafde London (Juno Temple) in het plaatje?
Wat je geenszins mag doen, is ‘Kaboom’ au serieux nemen. Het verhaal houdt geen steek en de premisse en de ontknoping zijn hilarisch (en ongetwijfeld bewust) infantiel. Araki lijkt ditmaal niet geïnteresseerd in over de top scherend geweld of onderhuids drama, maar trekt volop de kaart van nonsensicale onzin en brede satire, gefilmd in een vlot binnenglijdende snoepkleurige stijl. Ook de dolenthousiaste cast helpt mee aan het binnenrijven van het onverhoopte driesterrenresultaat voor deze geflipte blote borsten en basten-apocalyps.