Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Io Sono L'Amore
‘Io Sono L’Amore’ mag dan wel het hart en de nieren bezitten van een romantisch drama, de eerste minuten lijken eerder een serenade aan Hitchcock. Een desoriënterende soundtrack (weliswaar niet van Bernard Herrmann of Dimitri Tiomkin), travellings rond een landschap (een besneeuwd Milaan) en de gewaarwording dat er elk moment iets vreselijks kan gebeuren: het lijkt verdacht veel op de intro van een thriller van het zuiverste water. Wat het niet is, want ‘Io Sono L’Amore’ is wel degelijk een drama. Zij het een supergestileerd, wat de vraag doet rijzen of de kijker die inhoud boven verpakking prefereert hier twee uur lang door geboeid zal blijven.
De Milanese aristocratische familie Recchi komt samen om de verjaardag van de grootvader te vieren. Hij staat aan het hoofd van een gezaghebbend textielimperium en kondigt tijdens het feest aan dat hij de onderneming overlaat aan zijn zoon Tancredi en kleinzoon Edoardo. Tancredi’s echtgenote is Emma (Tilda Swinton), die als Russische nooit echt haar draai vond in de Italiaanse adel. Ongelukkig is ze niet echt (ze heeft drie kinderen kunnen grootbrengen), maar nu haar echtgenoot en zoon officieel de touwtjes in handen krijgen, verlangt ze meer dan ooit naar een snuif leven buiten de muren van de Recchiburcht. Die snuif wordt zelfs heel wat meer als ze zich in een passionele relatie stort met de jonge kok Antonio, een vriend van Eduardo. Tegelijkertijd wordt ze ook geconfronteerd met het seksuele (lesbische) ontwaken van haar dochter Betta.
Naakt aan de haak gewogen bevat het scenario van ‘Io Sono L’Amore’ weinig verrassingen. Overspel, onbeantwoorde verlangens, familieconflicten, het is allemaal net iets minder oud dan de uitvinding van het wiel, en we kregen het reeds in alle filmische kleuren en maten te zien. Regisseur Luca Guadagnino ziet zijn project in de eerste plaats als een clash tussen de berekende haute bourgeoisie en spontane passie. Regeltjes en traditie versus vrijheid en eigen wil. Hij knipoogt daarmee uitdrukkelijk naar klassiekers uit zijn vaderland (zoals Visconti’s ‘Il Gattopardo’), maar kiest nadrukkelijk voor een eigen filmtaal. Eentje die respect afdwingt, al oogt het soms te academisch. Als Tilda Swinton op een trap stapt, dan volgt de camera haar in vogelperspectief, tijdens een rit in de auto zien we de weg door de voorruit en niet de pratende inzittenden, en tijdens de centrale vrijscène heeft Guadagnino evenveel aandacht voor de krioelende insecten in het gras als voor de verstrengelde lijven.
Het gevolg is dat de beeldtaal het verhaal versmacht. Ook al omdat het zich iets te gemakkelijk laat herleiden tot een stationsromannetje dat op het eind nog vlug een kunstgreep uithaalt om het allemaal extra aangrijpend te maken. Een ingreep die weinig zoden aan de dijk brengt: zelfs tijdens de finale ben je eerder geneigd om gepakt te worden door de flamboyante regie dan door de scenariokronkels. Eveneens omnipotent aanwezig: de soundtrack. De stukken van minimalist John Adams zorgen welhaast constant voor een operateske grandeur. Het zal dus niet de toevallig zijn dat de titel van de film geleend is uit de aria ‘La Mamma Morta’, waarvan de door Maria Callas vertolkte versie in 1993 in ‘Philadelphia’ werd opgevoerd – een scène die trouwens even te zien is in ‘Io Sono L’Amore’.
Ook veelvuldig gelauwerd: de vertolking van Tilda Swinton. Zij werkte in het verleden al een paar keer samen met Guadagnino en sleutelde met hem gedurende elf jaar aan het concept van deze film (wat meteen verklaart waarom ze als coproducente op de generiek staat). Swinton leerde speciaal Italiaans en Russisch voor deze rol, en accelereert in het tonen van ingehouden passie en frustraties. Kijk trouwens ook uit naar de acteur en actrice die de oude generatie Recchi vertolken: ouderdomsdeken Gabriele Ferzetti was ooit nog 007’s schoonvader in de Bondfilm ‘On Her Majesty’s Secret Service’ en daarnaast te zien in klassiekers als ‘Once Upon A Time In The West’. De Amerikaanse Marisa Berenson stond tijdens haar hoogdagen dan weer op de set van onder andere ‘Death In Venice’, ‘Barry Lyndon’ en ‘Cabaret’. Redenen genoeg dus om ‘Io Sono L’Amore’ als een cinefiele traktatie binnen te hijsen. Niet zozeer voor het hart, maar zeker voor het oog.