Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Verhalen met eeuwigheidswaarde hebben nogal eens de neiging op te blijven duiken lang nadat de beenderen van de bedenker tot stof en as zijn vergaan. Het is niet anders bij ‘The Picture Of Dorian Gray’, geboekstaafd als de bekendste roman van de Britse (toneel)auteur en dichter Oscar Wilde. Geschreven en gepubliceerd in 1890 en amper een jaar later aanzienlijk aangepast terug uitgegeven stond het boek model voor tal van toneel-, tv- en filmadaptaties (de eerste verfilming dateert van 1910). Tussen 1982 en 1986 was er in Joegoslavië zelfs een rockband actief die zich ‘Dorian Gray’ had gedoopt. De verfilmingen van de roman (zowel voor het kleine scherm als het grote doek) zijn inmiddels niet meer op twee handen te tellen. Opvallend is dat er weinig echte kleppers bij zitten: de bekendste versie is die van Andre Lewin uit 1945 met Hurd Hatfield in de rol van de Victoriaanse ijdeltuit.

Deze meest recente adaptatie is geregisseerd door de Brit Oliver Parker. Die trouwens niet aan zijn Oscar Wilde-doop toe is: eerder transporteerde hij al Wildes toneelstukken ‘An Ideal Husband’ en ‘The Importance Of Being Earnest’ naar de bioscoop. Met ‘Dorian Gray’ blijft hij trouw aan de geest van Wildes roman, al werden er uiteraard concessies gedaan naar de huidige tijdsgeest. Heel wat scènes met bloed en bloot dus, en ook heel veel CGI-termen op de eindgeneriek. Gelukkig ook heel wat goede acteursnamen, die van een niet-stotterende Colin Firth voorop. Jammer dat titelrolvertolker Ben Barnes (‘Stardust’, Caspian in de twee laatste ‘The Chronicles Of Narnia’-films) ietwat kleurlozer uit de hoek komt.

Het Victoriaanse Londen anno 1890. De ietwat naïeve en saaie Dorian Gray komt na de dood van zijn grootvader in diens landhuis wonen. Hij raakt er bevriend met de schilder Basil Hallward (Ben Chaplin) die prompt een levensecht schilderij maakt van de ietwat verlegen Dorain. Gray maakt daarnaast kennis met Henry Wotton (Firth), een flierefluiter die zijn dagen vult met wat nu genoegzaam bekend staat als sex, drugs en rock ’n roll. Een levensstijl die hij meteen aan Dorian aanraadt: een mens leeft immers maar een keer en het ganse hiernamaalsgebeuren is toch  quatsch, propageert hij. Waarop Dorian besluit om de verboden vruchten binnen te rijven door zijn ziel aan de spreekwoordelijke duivel te verkopen: in ruil voor zijn ziel en onschuld kan Dorian voor altijd zijn jeugdig uiterlijk behouden, terwijl het schilderij dat Hallward van hem maakte wel verouderd en krassen vertoont telkens hij een zonde begaat. Een pact dat werkt: Dorian kiest voor een leven van drugs en orgiën en wanneer hij twintig jaar later terug in Londen staat is hij nog geen spatje verouderd. Meer zelfs, hij wordt verliefd op Emily (Rebecca Hall), de dochter van Henry en de aantrekkingskracht is wederzijds. Vraag is echter of Dorian zomaar zijn verdoemde ziel terug kan winnen.

Faust is niet veraf is dit verhaal dat deugdzaamheid tegenover de foute dingen des levens plaatst. De vondst van een schilderij dat verouderd telkens de afgebeelde persoon een zonde begaat mag dan wel voor een toets gotische horror zorgen, op zich is die schilderijtruc enkel maar een metafoor voor het overboord gooien van morele waarden en principes. Zij het een met genoeg ‘staying power’ om nog steeds te intrigeren. Ook Oliver Parker slaagt erin om deze nieuwe versie van Wildes klassieker levendig en boeiend te houden, zij het zonder echt uit de band te springen.

Dat zijn verfilming van de Oscar Wilde-klassieker niet volledig volgens het boekje verloopt, hoeft niet te verrassen: in de roman heeft Henry helemaal geen dochter, en zo zijn er nog wel een paar aanpassingen te vinden. Andere elementen krijgen dan weer te weinig ademruimte: Grays gedoemde liefde met actrice Sybil Vane (Rachel Hurd-Wood) bijvoorbeeld zit nogal geprakt in het eerste halfuur en oogt te vrijblijvend om echt pakkend te zijn. Freewheelend knip- en plakwerk dat nu eenmaal het lot is van zowat elke verfilmde roman. Tenzij de auteur Stephen King heet en de regisseur Frank Darabont is.

Simon Couwens