Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dat Clint Eastwood meer in zijn mars heeft dan het verheerlijken van scherpschietende rechtse rakkers (ja, we hebben het over ‘Dirty Harry’) weten we uiteraard al langer dan vandaag. Zijn elegische westerns en humane drama’s maken inmiddels immers evenzeer deel uit van zijn persona als de vernielzuchtige politieprenten waarmee hij in de jaren zeventig en tachtig grote sier maakte. Maar toch, wie bij het zien van pakweg ‘Every Which Way But Loose’ kon vermoeden dat de man ooit nog Oscars voor beste regisseur zou winnen en zich gaandeweg zou specialiseren in drama’s mag zich een echte aspirant-Nostradamus noemen.

Toen de eerste geruchten over ‘Hereafter’ binnensijpelden, werd de indruk gewekt dat Eastwood een paranormale thriller zou draaien. Wat uiteindelijk niet bleek te kloppen, daar ‘Hereafter’ als paranormaal drama de eindstreep haalt. Opgehangen rond drie verhalen die in eerste instantie los van elkaar worden verteld, en pas op het eind elkaar raken. Het eerste draait rond de Franse journaliste Marie Lelay (Cécile de France) die in Thailand ternauwernood ontsnapt aan een tsunami. Ze wordt door het water meegesleurd en beweert nadien dat ze een bijnadoodervaring heeft gehad. In San Francisco maken we kennis met George Lonegan (Matt Damon), een eenzaat die contact kan leggen met de geesten van dode mensen, maar dat liever niet (meer) doet. En in Londen probeert de twaalfjarige Marcus contact te leggen met zijn gestorven tweelingbroer Jason.

‘Hereafter’ behoort jammer genoeg niet tot de allerbeste Eastwoodfilms. We blijven een boon hebben voor zijn trage, typische vertelstijl waarbij hij tegenwoordig steevast zelf de pianosoundtrack verzorgt, maar ditmaal gaat de kruik nauwelijks te water vooraleer ze breekt. En dat komt niet door de tsunamiscène waarmee de film opent. Die ook atypisch is in het oeuvre van Eastwood trouwens: nooit gedacht dat hij nog eens (voluit) de kaart van digitale effecten zou trekken.

Scenarist Peter Morgan (‘The Queen’, ‘Frost/Nixon’) wist in 2008 Steven Spielberg te charmeren met zijn drieledig scenario, en die wist op zijn beurt Eastwood te overtuigen om de film te regisseren. Heel wat grote namen op de generiek dus, maar toch vat het project nauwelijks vuur. Dat komt vooral omdat de drie verhalen te lang naast elkaar blijven lopen, terwijl je als kijker weet dat ze uiteindelijk toch samen gaan komen. De vraag is niet zozeer hoe, eerder wanneer. Morgan had beter voor een centraal verhaal gekozen rond de thematiek van het leven na de dood, dan om alles te versnipperen. Want er valt heus wel wat te aan te vangen met het gegeven. Dat blijkt het duidelijkst uit het verhaal met Matt Damon, meteen het sterkste van de drie. Die ervaart zijn gave om contact te leggen met hiernamaals vooral als een vloek, en dat komt tot uiting wanneer hij verliefd wordt op Melanie (Bryce Dallas Howard), een vrouw die hij op kookcursus ontmoet, maar die uiteindelijk niet opgewassen blijkt tegen iemand die via zijn contact met overleden geliefden toegang krijgt tot haar diepste geheimen.

Eastwoods trage aanpak helpt de zaken ditmaal dus niet echt vooruit. Hij neemt nog steeds zijn tijd om alles gezapig neer te zetten: de scènes tijdens de kookcursus zouden bij veel andere regisseurs stukken korter zijn geweest. Op zich is daar niets mis mee (het is de aard van het beestje), maar er zijn evenveel scènes die niet de gewenste impact hebben. Wat niet wegneemt dat ‘Hereafter’ sowieso verplichte kost is voor de Eastwoodfanclub, die zijn stijlkenmerken ondanks alles vast weten te appreciëren. Ook de acteursregie zit goed: zowel Damon, de France als Howard zetten hun rollen integer en met gevoel neer, waardoor de prent zelfs tijdens de mindere momenten een geloofwaardig aura uitademt. Zeker geen sof dus deze ‘Hereafter’, maar toch net te weinig substantie om zich te meten met het beste werk van de inmiddels 81-jarige Eastwood. Alvast benieuwd of hij zijn stamina terugvindt bij de J. Edgar Hoover-biografie ‘J. Edgar’ (met Leonardo DiCaprio in de titelrol) die eind dit jaar in première gaat.

Extra’s (Blu-ray): de Blu-ray bevat ongeveer drie kwartier ‘focus points’ waarin het thema van leven na de dood aan bod komt, samen met een blik op het maken van de film, inclusief de tsnunamiscène. Top of the bill is echter de door filmcriticus Richard Schickel geregisseerde anderhalfuur durende docu ‘The Eastwood Factor’ waarin de films die Clint draaide voor Warner Bros door hemzelf van commentaar worden voorzien. Een must voor elke fan.

Simon Couwens