Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Extra Man
Wat voor de een lekker wegkijkend neurotisch geneuzel is, kan voor een ander synoniem staan met Het Grote Vervelende Niets. Aangezien ‘The Extra Man’ zich profileert als vaandeldrager voor neuroten aller landen, is meteen duidelijk dat ook deze gortdroge komedie geen spek voor ieders bek is.
Het neurotisch aroma is er door toedoen van Jonathan Ames, op wiens roman uit 1998 de film is gebaseerd. Ames heeft schijnbaar altijd een boon voor excentrieke en neurotische semi-intellectuelen, getuige daarvan ook de tv-reeks ‘Bored To Death’ die hij in 2009 boven de doopvont hield. Het scenaristen-/regisseurskoppel Shari Springer Berman en Robert Pulcini kan zich vereenzelvigen met Ames’ universum. ‘American Splendor’, hun schitterende semi-documentaire ode aan wijlen Harvey Pekar indachtig lijkt dat alvast goed nieuws. Al gebiedt de eerlijkheid ons toe te geven dat dit filmpje kwalitatief nergens in de buurt komt van ‘American Splendor’ en dat het eerder aanleunt bij hun niet zo sterke adaptatie van de bestseller ‘The Nanny Diaries’ uit 2007.
Rare jongens van dienst in ‘The Extra Man’ zijn Louis Ives (Royal Dano) en de misantropische Henry Harrison (Kevin Kline), beide aspirant-auteur. Louis was eigenlijk leraar Engelse literatuur aan de Princeton-universiteit, maar hij verliest zijn job als zijn voorliefde voor vrouwenkleren wordt ontdekt nadat hij (niet) stiekem (genoeg) een beha aan het passen was. Dus trekt Louis naar New York waar hij hoopt zijn grote droom – het schrijven een roman die in het verlengde ligt van het oeuvre van zijn grote held F. Scott Fitzgerald – te verwezenlijken. Om niet moederziel alleen te zijn in de grootstad, reageert hij op een contactadvertentie van Henry die een kamer te huur heeft. Henry heeft het moeilijk zijn mislukt auteursbestaan te verkroppen, en verdient zijn kost als ‘extra man’ (lees: gigolo voor rijke weduwes). Hij presenteert zich als adellijke connaisseur, maar is eerder een gefaalde poseur in de rol van tafelheer bij diners en sociale openingen. Henry en Louis vinden elkaar in hun excentriciteit en het gevolg is een opmerkelijke vriendschap tussen beide heerschappen, waarbij Henry besluit om Louis op te leiden in de edele kunst van tafelheer zijn.
Echt vlotten doet deze ode aan kleurrijke karakters met een hoek af niet. Kline en Dano doen hun best om de personages tastbaar te maken, maar ze werken meer op de zenuwen dan op het gemoed. En ook bijna elk nevenpersonage heeft een afwijking of karaktertrek die er vaak te dik op ligt, zoals John C. Reilly als slonzige baardaap en buurman van Kline. Voorts talmen Pucini en Berman teveel en wordt nooit echt duidelijk waar ze heen willen en wat ze nu eigenlijk willen vertellen. Getalm dat er voor zorgt dat de relatie tussen Kline en Dano eerder apathie opwekt dan sympathie. En als sympathie, dixit troubadour Willy Sommers, al geen liefde is, wat moet apathie dan wel niet geven?
Antwoord: een matig interessante prent met hier en daar een geslaagde scène en een zoals steeds verteerbare Kline die eigenlijk de grootste reden is om deze film van het begin tot het eind uit te zitten. De meubelen redden doet hij niet: daarvoor wisselen de hoogtes en de laagtes elkaar te veel af. Alle goede intenties om een film af te leveren die de gangbare karakterclichés links laat liggen ten spijt, hobbelt ‘The Extra Man’ toch maar als half geslaagde komedie over de finish. Of hoe te veel excentrieke invalshoeken nefast blijken voor de oh zo dierbare kijkvreugde.