Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wie dacht dat het veilig was om in Bon Temps, Louisiana na de dood van maenade Maryann een krantenwinkel, sleutelherstellingshut of aardbeienkraam op te zetten, is er aan voor de moeite. De vrede die teruggekeerd lijkt eens het gehucht niet meer onder de invloed is van Dyonisus’ nimf, blijkt immers een maat voor niets als ditmaal weerwolven er hun opwachting maken.

Dat Alan Ball voor het derde seizoen van ‘True Blood’ alweer alle remmen losgooit is al duidelijk in de eerste aflevering die nauwelijks een adempauze inlast en oude en nieuwe personages op rollercoastersnelheid door de mythologische mixer laat dansen. De overige elf afleveringen volgen trouwens hetzelfde stramien. Ball en zijn team van scenaristen blijven maar gas geven, en komen op de proppen met een orgie van bloed, bloot, karrenvrachten geschifte plotontwikkelingen en brutale humor. Wie op zoek is naar rustig televisievoer, neemt hier best definitief afscheid van ‘True Blood’, wie gebeten is door het scherptandige virus mag zich eens te meer opmaken voor een (om een cultvampier uit 1987 te parafraseren) fingerlickin’ good menu.

Dit derde seizoen haalt de inspiratie bij ‘Club Dead’, Charlaine Harris’ derde roman uit haar ‘Southern Vampire Mysteries’-boekenreeks. Al wordt het gros van de elementen wel stevig aangepast door Ball en co. die meteen verder gaan waar het vorige seizoen ophield. De hamvraag is natuurlijk wie vampier Bill Compton ontvoerde, vlak nadat hij zijn geliefde Sookie Stackhouse ten huwelijk vroeg. Weerwolven, zo blijkt, en dat in opdracht van Russell Edgington , de vampierenkoning van Mississippi die de macht wil overnemen van Sophie-Anne, de vampierenkoningin van Louisiana. En Bill moet hem daar bij helpen, is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Sookie blijft niet bij de pakken neerzitten en reist haar ontvoerde beau achterna in gezelschap van lone werewolf Alcide Herveaux. En zijn bescherming zal nodig zijn, daar het spoor leidt naar een roedel amorele aan vampierenbloed verslaafde weerwolven die in opdracht van Edgington op roof- en strooptocht gaan.

Op zich al voer genoeg om een seizoen mee te vullen, maar dat is buiten de waard gerekend. Alle nevenpersonages (en dat zijn er veel) krijgen immers een verhaallijn die rond de centrale plot meandert. Zo spoort shapeshifter Sam zijn familie op en ontdekt hij dat zijn broer ook in een hond kan veranderen, wil Sookies broer Jason deel uitmaken van het plaatselijke politiekorps, blijft Lafayette zich in nesten werken door zijn V-handel en raakt Tara in de ban van bad ass vampier Franklin Mott. Ook babyvampier Jessica krijgt (nog) meer kansen om zich in de kijker te bijten. En dan is er nog de onthulling die duidelijk maakt waarom Sookie gedachten kan lezen.

Ball heeft grif toe dat hij er samen met de scenaristen steevast voor zorgt dat elke aflevering eindigt met een cliffhanger. Een kunstgreep die meer dan eens (te) geforceerd aandoet, al past ze wel in de jachtigheid waarmee ‘True Blood’ geschreven en gefilmd is. Misschien dat Ball hier en daar toch moet gaan opteren voor rustpauzes, vooral omdat lang niet alle personages of gebeurtenissen even boeiend of relevant zijn. En een overvol bord is op de duur nefast voor de spijsvertering. Al is ‘True Blood’ geen serie die je moet bekijken om de inhoudelijke draagkracht (zoals ‘Six Feet Under’, ‘Mad Men’ of ‘Breaking Bad’ bijvoorbeeld), maar wel om het schuldig vertier dat de kop opsteekt bij van de pot gerukte setpieces. Want daar grossiert deze reeks nog steeds meesterlijk in: een legioen motorrijders dat in weerwolven verandert, een vrouw die in een limo in stukken gebeten en gereten wordt, flashbacks met naziweerwolven en een flexibele vrijpartijstand waar ze zelfs in de Kama Sutra niet hebben van gehoord zorgen er toch maar weer voor dat ‘True Blood’ er vooralsnog als zoete, zij het overladen koek ingaat.

Simon Couwens