Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Geen idee of het een eerbetoon is of louter toeval, maar de openingsscène van ‘Bulletproof Gangster’ herinnert sterk aan die van ‘Casino’ zestien jaar geleden. De actoren zijn dan ook precies dezelfde: een accuraat geschetst tijdsbeeld van de jaren ’70, een maffioso én een auto, geprepareerd met dynamiet. Maar eens de brisante springstof zijn weg naar buiten gevonden heeft, houdt de vergelijking meteen weer op. Liet Scorsese de vraag of de protagonist de attack op zijn persoon overleefde in het midden, dan windt regisseur Jonathan Hensleigh er geen doekjes om. “It’ll take more than a few firecrackers to kill Danny Green”, horen we de door Ray Stevenson vertolkte hoofdfiguur roepen.

Het is een opener die wel past bij de persoonlijkheid van Danny Green, een Ierse dokwerker die het medio jaren ’60 schopte tot vakbondsvertegenwoordiger. Hij is een man die zich niet laat leiden door gezond verstand, als wel door eergevoel en een paar stalen kloten. Die komen aardig van pas wanneer hij zich in de jaren ’70 inmengt met de in Cleveland opererende Italiaanse maffia. Na het vormen van een alliantie met de notoire gangsters John Nardi (Vincent D’Onofrio) en Shondor Birns (Christopher Walken) begint Greene echter te ontdekken dat hij ook de potentie heeft om zo machtig te worden als zijn opponenten. Vrij snel ontwikkelt hij dan ook een reputatie als onaantastbaar, versterkt door de talrijke aanslagen op zijn persoon die hij telkens weer overleeft.

‘Casino’ was misschien het eerste misdaadepos waarnaar onze gedachten vergleden, het was lang niet het enige. Fans van de betere maffiacinema spotten zonder twijfel echo’s naar ‘Goodfellas’, ‘The Sopranos’, ‘The Godfather’ en ‘Scarface’ – om er maar enkele te noemen. Hensleigh kent zijn klassiekers, maar vergeet daarbij zijn prent een eigen smoelwerk mee te geven. Letterlijk zelfs, want ook wat de casting betreft, ging hij ten rade bij veel van zijn genrevoorgangers. Vincent D’Onofrio,  Tony Lo Bianco, Paul Sorvino, Christopher Walken, Mike Starr, enzovoort. De traditionele tronies passeren stuk voor stuk de revue.

Eén man weet echter toch het verschil te maken en bezorgt de prent op zijn dooie eentje een derde ster: Ray Stevenson. De ‘Rome’-acteur teert hoofdzakelijk op een palmares van eendimensionale vechtjassen, maar met ‘Bulletproof Gangster’ krijgt hij de kans om te etaleren dat hij heel wat meer in zijn mars heeft. De manier waarop hij van Danny Greene een onversaagde, doch in zijn eigen universum rechtvaardige maffioso maakt, is zonder meer indrukwekkend. Een punisher in maffiamiddens, zeg maar, maar wel eentje met een ongekend gevoel van trots.

Origineel mag ‘Bulletproof Gangster’ dan wel niet echt zijn, Hensleigh doet niet alles verkeerd. Zijn typering van de seventies mag er wezen (zowel vormelijk als qua sfeeroproeping) en de viriele actiescènes zijn kundig ingeblikt. Al zou je de film wel een zeker repetitief karakter kunnen verwijten. Zeker in de tweede helft hervalt dit actiedrama in een wederkerend ‘aanslag, vergadering, familiescène’-patroon, waaruit vooral blijkt dat de granaatindustrie in de jaren ’70 door de maffia in leven werd gehouden. De vele bomaanslagen zijn mooi in beeld gezet, maar na de tiende heb je het idee ook wel vast. Toch blijf je geboeid toekijken, met dank aan de doorleefde vertolking van Stevenson. Je wil weten hoe het de man zal vergaan, al is het zelfs zonder voorkennis zo klaar als een klontje dat iemand met zulk groot bakkes niet anders kan dan daaraan ten onder gaan. Zoals iedere op pellicule vereeuwigde maffioso.

Peter Janssens