Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Mythe of wetenschap? Naar het schijnt schrikken pelikanen er niet voor terug hun eigen bloed te gebruiken om hun jongen te voeden als er geen ander voedsel voorradig is. En ze zouden zich ook opofferen voor het algemene goed. Je hoeft geen Mel Gibson te zijn om in deze passie een overduidelijke christelijke metafoor te zien. Een katholiek beest dus, deze viseter, al vinden we die uit ‘Finding Nemo’ persoonlijk eerder duivels. Maar dit terzijde. De metafoor met pelikanenbloed is in elk geval ook duidelijk in dit absorberend jongerendrama over alles verwoestende liefde gesitueerd in het milieu van vogelspotters.

Vogelkijker Nikko (Harry Treadaway, zelf te spotten in ‘Control’, ‘City Of Ember’ en ‘Fish Tank’) heeft suicidiale neigingen. Hij probeerde al eens eerder zijn polsen door te snijden, en bracht zelfs (per ongeluk weliswaar) bijna zijn zuster om toen zij hem probeerde te stoppen. Een daad die er mogelijk kwam onder invloed van de breuk met zijn Australische vriendin Stevie (Emma Booth, Clive Owens dochter in ‘The Boys Are Back’) die hij leerde kennen op een zelfmoordwebsite. Na ettelijke sessies psychotherapie zou Nikko terug aan de beterhand moeten zijn. Zou, want Nikko heeft zich voorgenomen om een nieuwe zelfmoordpoging te ondernemen als hij zijn vijfhonderdste vogel heeft gespot. Bij het begin van de prent staat de teller op 497. En dan staat Stevie terug voor zijn neus. Is zij zijn redding of duwt ze hem net terug sneller over de klip?

Veel films over vogelspotters zijn er bij ons weten nog niet gemaakt. Door deze aparte biotoopkeuze verdienen regisseur Karl Golden en scenarist Chris Cole alvast goede punten die het makkelijker maken om de mindere punten van hun film te vergeven. Dat ze de gebaande paden verlaten is positief, maar daar tegenover staat dan weer wel dat ze niet altijd de gepaste schwung in hun drama krijgen en het er allemaal soms iets te artificieel en bewust indie uitziet.

Mooi is alvast dat Golden en Cole hun best doen om hun personages zo mysterieus mogelijk te maken. We komen nooit exact te weten wat Nikko en Stevie drijft, en dat zorgt voor een heleboel vragen die (gelukkig) geen echt antwoord krijgen. ‘Pelican Blood’ is geen film die alles voorkauwt, maar ruimte laat voor interpretatie en subtiliteit. Zo worden Nikko en Stevie niet in beeld gebracht als labiele einzelgangers, maar als stevige personaliteiten met meer een passie en doel in hun leven, waarvan het eigenlijk niet te begrijpen is waarom ze beide een eind aan hun leven willen maken. De strijd van Nikko en zijn collega-vogelspotters tegen een stel nietsontziende stropers staat evenveel op de voorgrond als Stevies betrokkenheid bij een natuurbeweging die opkomt voor de bescherming van de das. Of hoe de natuurlijke omgeving waarin ‘Pelican Blood’ zich in afspeelt netjes in het geheel is geïntegreerd, en halverwege zelfs leidt naar een twist die de prent eventjes het pad van de thriller opstuurt.

Al blijft de hamvraag natuurlijk hoe het nu net zit met de relatie tussen Stevie en Nikko. In een film die zich concentreert op de innerlijke psyche en boompjes opzet over zelfmoord en zelfdestructie is hun relatie de lijm die de prent samenhoudt. De sterke vertolkingen van Harry Treadaway en Emma Booth zorgen er in elk geval voor dat hun personages intrigerend genoeg zijn om hen in goede en kwade tijden te volgen. En – al dan niet in stilte – een kropje in de keel te krijgen bij de slottekst van Nikko’s voice over die een bruggetje vormt met die van bij het begin. ‘Pelican Blood’ is geen echte hoogvlieger – daarvoor zoekt het af en toe te onzeker zijn weg – maar scheert uiteindelijk toch vrij galant over de finishlijn. Een verdict waar wij als filmspotter mee kunnen leven.

Simon Couwens