Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Barb Wire (Blu-ray)
Mocht je aan Russ Meyer gevraagd hebben om een cyberpunkremake te maken van de jaren ’40-klassieker ‘Casablanca’, dan is de kans groot dat het resultaat er krek zoals ‘Barb Wire’ zou uitgezien hebben. ‘Baywatch’-babe Pamela Anderson ziet er namelijk uit als het futuristische achternichtje van de protagonisten uit pakweg ‘Vixen’ en ‘SuperVixens’ en de plot is niet veel meer dan een ongegeneerde – zij het minder subtiele – kopie van de Bogart/Bergman-Oscarwinnaar. Een classic op zich dus, maar dan wel eentje die met beide voeten in de categorie ‘fouter dan fout’ thuishoort.
We schrijven de Tweede Burgeroorlog in het Amerika van de 21ste eeuw. Overal is de noodtoestand afgekondigd en wat ooit het Amerikaans Congres werd genoemd, regeert nu met ijzeren hand en fascistische praktijken over het land. Slechts één stad gaat nog niet gebukt onder dat overheidsjuk: Steel Harbor. Als enige vrije gebied meteen de uitgelezen thuishaven voor het hoofdkwartier van het verzet.
Wie ook in Steel Harbor verblijft, is Barb Wire (Pamela Anderson), de immer bronstige eigenares van de groezelige stripclub Hammerhead – de trashvariant op Rick’s Café, zeg maar. Omdat de tijden slecht zijn en elke duit van pas komt, klust Barb ook nog bij als premiejaagster. Maar ondanks die job neemt ze zich voor om precies in deze barre tijden zo neutraal mogelijk te blijven, want geen partij kiezen is per definitie niet verliezen. Aan dat credo weet ze zich vrij eenvoudig te houden tot op een dag Axel Hood (Temuera Morrison) voor haar neus staat, een ex-lief die intussen aanvoerder blijkt te zijn van een groep vrijheidsstrijders die uit de klauwen van de politie trachten te blijven. Wanneer ze d’r lot aan dat van Axel verbindt, is Barb echter verplicht om kleur te bekennen en een kant te kiezen.
‘Barb Wire’ haalt zijn mosterd bij de gelijknamige comic book, maar de gelijkenissen met ‘Casablanca’ zijn nu en dan zo frappant dat je al een leek moet zijn om ze niet te spotten. De strip hebben we uiteraard niet gelezen, maar we kunnen ons niet voorstellen dat de scenaristen de verhaallijn letterlijk van het bronmateriaal gekopieerd hebben. De grootste parallellen tussen strip en film zijn wellicht dan ook de personages, met in het bijzonder de door Anderson wulps neergezette protagoniste. Voor de tv-ster die in de jaren ’90 wekelijks puberhormonen tilt deed slaan als ravissante badpakbimbo in ‘Baywatch’ moest deze prent de grote doorbraak op het zilveren scherm betekenen, maar dat draaide anders uit. Uiteindelijk scoorde de film zes Razzie-nominaties, waarvan enkel Anderson zelf de hare wist te verzilveren. Maar we moeten dat meteen nuanceren. Zo schopte ‘Barb Wire’ het tevens tot in het officiële Razzie-boek, en meer bepaald tot in het lijstje ‘meest genietbare slechte films aller tijden’.
Terecht, want ook al kan je hier niet gewagen van een kwalitatief hoogstaande productie, ze is – zeker 15 jaar na dato – zo ongelooflijk fout dat er best wel wat af te lachen valt. Is het niet met het gratuite, doch obligate naakt (het soort soft-erotiek dat in die jaren ’90 ’s nachts op Kanaal Twee werd uitgezonden), dan wel met de over the top actiesequenties, zo eigen aan de tijd waarin ze gedesignd zijn. Foute fun, met andere woorden, maar op de keper beschouwd toch eerder fout dan funny, wat ons genadeloos doet afsluiten met volgende tip: “don’t play something like this again, Pamela” – vrij naar Ingrid Bergman.