Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een discussie die animatieliefhebbers momenteel niet hoeven te voeren is die waarin de vraag wordt gesteld of het Pixar dan wel Dreamworks is die dit jaar de beste (Amerikaanse) film heeft afgeleverd. Daar beide studio’s anno 2011 met tegenvallende sequels tevoorschijn komen, gaat die prijs immers zo goed als zeker naar ‘Rango’, de eerste animatieprent die door Industrial Light & Magic (ILM) werd verzorgd. Niet dat ‘Rango’ beter is omdat de rest van de competitie een zwak moment kent. Verre van, daar ‘Rango’ niet eens moet onderdoen voor Pixars of Dreamworks’ wel geslaagde projecten.

De kracht van ‘Rango’ zit hem vooral in de gedetailleerde vormgeving, en de gelaagde animatie is op zijn zachtst gezegd ogenopenend. Hier geen snoezige beestjes of plasticinemensjes, maar een bonte parade lelijkaards die in al hun vunzige glorie in beeld worden gebracht. Zo vunzig dat het zowaar allemaal heel mooi om naar te kijken is. Net zoals Sergio Leone in ‘Once Upon A Time In The West’ voor een cinefiel orgasme zorgde door in te zoomen op een vlieg op het weinig fotogenieke gezicht van Jack Elam, zo zoekt Gore Verbinski zijn heil in close ups van wat al eens de lelijkste stoet creaturen kan zijn die ooit in een mainstream-animatieprent zijn aangetreden (al komen de nachtmerriekippen uit ‘The Dark Crystal’ misschien in de buurt). En al die lelijke beesten treden aan in wat in essentie een geslaagd eerbetoon is aan de (spaghetti)western (zelfs Clint Eastwood krijgt een cameo). Zij het gemixt met een fikse snuif Griekse tragedie (vormgegeven door een uilenorkest dat eveneens de narratie verzorgt) en een meer dan vette knipoog naar Roman Polanski’s klassieker ‘Chinatown’. Verwijzingen die meteen duidelijk maken dat ‘Rango’ zich in eerste instantie richt naar een volwassen publiek, en zich dus niet moet inhouden om een slangenslechterik te introduceren die de nog niet zo geharde allerkleinsten gegarandeerd nachtmerries bezorgt.

Alles speelt zich af in het gehucht Dirt in Nevada, dat gebukt gaat onder een grote droogte. Er is in gans het stadje bijna geen waterdruppel te vinden, en ook de opslagtanks zijn bijna leeg. Temidden van al die miserie sloft een kameleon zonder naam (met verve stemgegeven door Johnny Depp) Dirt binnen. Een kameleon met een voorgeschiedenis en met acteerambities: op drastische wijze vrijgekomen uit zijn terrarium wordt hij door een armadillo doorverwezen naar Dirt en hij ziet het als zijn lotsbestemming om er orde op zaken te stellen. Hij ontdekt snel dat de notabelen van het dorp meer weten van het watertekort, doopt zichzelf om in scherpschutter Rango en wordt de hoop in bange dagen van de bevolking als hij zelfs de strijd aangaat met notoir tuig als Rattesnake Jake.

‘Rango’ is de eerste animatiefilm van Gore Verbinski, die blijkbaar nood had aan iets nieuws na zijn ‘Pirates Of The Caribbean’-trilogie. Heuglijk nieuws is alvast dat deze film stukken beter is dan de aan metaalmoeheid lijdende piratenepen. Het was alvast een goede gok om Depp mee te nemen naar dit project, want hoe ingeburgerd hij momenteel mag zijn bij het grote publiek als Jack Sparrow, ook deze kameleonrol zit hem als gegoten en is bovendien gelaagder dan Sparrow die eigenlijk maar een vocaal ‘savvy’-kunstje kan. Waar Verbinski zijn piratenfilms liet ontsporen door een overdonderende, nauwelijks in bedwang gehouden effectenlawine, pakt hij het hier beter aan. Veel heeft hij natuurlijk te danken aan de waanzinnige animatie van ILM die van elk shot welhaast een tot in de millimeter puntjes verzorgd tableau maken: zet hier een frame stil en je waant je bijna echt in Leoneland.

Nog een reden waarom ‘Rango’ zo mooi oogt is de aanwezigheid van Roger Deakins. De vaste director of photography van de Coenbroers (nadat hun samenwerking met Barry Sonnenfeld eindigde) is intussen geen onbekende meer met animatie, daar hij hier net als bij ‘Wall•E’ en ‘How To Train Your Dragon’ als visueel consulent fungeert. Of hoe de kloof tussen live action en animatie steeds maar kleiner en kleiner wordt. Ook het scenario van John Logan (‘Gladiator’) krijgt een welverdiende schouderklop, net zoals de voortreffelijke stemmencast. En de soundtrack van Hans Zimmer, die tot het beste hoort tot wat hij ooit uit zijn muzikale koker liet rollen, al speelt hij hier en daar wel leentjebuur, getuige de overduidelijk door ‘Pulp Fiction’ beïnvloedde slotakkoorden. Een echt meesterwerk is ‘Rango’ niet: daarvoor duurt het een tijdje eer het allemaal in zijn plooien valt en zoeken de openingsscènes met Rango in het terrarium en zijn afdaling naar Dirt nog naar de juiste drive. Eens Verbinski en de zijnen die echter gevonden hebben en ze zich uitsluitend combineren op de westernelementen moet je wel al een flinke hekel aan animatieprenten of cowboys hebben om hier niet voor overstag te gaan.

Simon Couwens