Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nadat John Hughes de brave tienertjes in de jaren tachtig had voorzien van drank en spijs met fijne titels als ‘The Breakfast Club’, ‘Pretty In Pink’ en ‘Ferris Bueller’s Day Off’, bewandelde hij gaandeweg steeds meer het pad van de familiefilm. Een eerste aanzet kwam met ‘Planes, Trains And Automobiles’ in 1987, de escalatie in 1990 met zijn scenario voor Chris Columbus’ megasucces ‘Home Alone’. Daar ergens tussenin kwam Hughes op de proppen met ‘Uncle Buck’, een komedie die volledig was opgebouwd rond de inmiddels zeventien jaar geleden overleden corpulente Canadese komiek John Candy.

Zelf hebben we het meer voor de tienerfilms van Hughes dan voor zijn familieprenten. Vooral omdat zijn scenario’s nogal vertrouwden op dezelfde elementen: slapstick en sentiment. Getuige de scenario’s die hij schreef voor publiekslokkers als ‘Beethoven’ (hondenslapstick), ‘Dennis The Menace’ (kleine etterslapstick) en ‘Baby’s Day Out’ (babyslapstick). Ook ‘Uncle Buck’ is niet echt een klepper, maar deze film kan wel nog rekenen op John Candy die hier een van de meest aimabele rollen uit zijn carrière neerzet.

Het scenario is (zoals wel meer het geval was als Hughes over huisjes, tuintjes en kindjes schreef) een nauwelijks verholen ode aan de Amerikaanse goedboerende middenklasse. Pa Bob, ma Cindy en hun drie kinderen Tia, Miles en Maizy (respectievelijk 15, 8 en 6 jaar) verhuizen van Indianapolis naar Chicago omdat Bob daar promotie heeft gekregen. De kinderen zijn helemaal niet blij met de verhuis en vinden dat hun ouders meer aandacht hebben voor financieel gewin dan voor hun gezin. Wanneer Bob en Cindy terug naar Indianapolis moeten nadat Cindy’s vader een hartaanval kreeg, zit het gezin zonder oppas. ‘Home Alone’ wordt het echter niet, want Bob besluit zijn broer Buck (John Candy) te engageren om op de kinderen te passen. Dit is niet naar de zin van Cindy die Buck maar een werkloze, drinkende en rokende klaploper vindt. Bij gebrek aan alternatieven krijgt Buck toch de kans om zich te bewijzen. Drie keer raden met wie de kroost uiteindelijk heel dikke vriendjes gaat worden.

Iets zegt ons dat Hughes destijds een grote fan moet geweest zijn van ‘Family Ties’, de sitcom met Michael J. Fox waarvan elke aflevering steevast uitdraaide op een grote verzoeningsbabbel waarin alle conflicten liefdevol werden weggewerkt. Ook in deze politieke gezinscorrectheid predikende prent wordt er vergeven en gezalfd à gogo, waardoor het soms lijkt alsof Hughes zich liet bijstaan door een peloton priesters bij het schrijven van de prent. Een moraliserende ondertoon waar ook vandaag de dag nog veel komedies voor overstag gaan, alsof er door een familiepubliek bijna niet mag gelachen worden zonder vingerwijzende ‘en ze waren weer dikke vriendjes’-confetti vlak voor de aftiteling. In de cast is het naast Candy uitkijken naar Macauley Culkin, vlak voor die ’s werelds meest aaibare tienjarige werd. De actrices die de rol van zijn zusjes spelen (Jean Louisa Kelly en Gaby Hoffman) bereikten nooit superkindsterstatus (Hoffman mocht wel traantjes wegpinken in ‘Sleepless In Seattle’). Rare keuzes zijn dan weer de acteurs die Bob en Cindy vertolken: Garrett M. Brown en Elaine Bromka zijn nu nog steeds even illuster onbekend als in 1989.

Het blijft frappant te zien hoe Hughes er in zijn tienerfilms meestal wel in slaagde om personages neer te zetten die geloofwaardig uit de hoek komen, maar hier gaat voor eendimensionale karikaturen. Waardoor zelfs een betrouwbare actrice als Amy Madigan (de echtgenote van Ed Harris) er niet in slaagt om iets substantieels aan te vangen met haar personage (de vriendin van Buck). John Candy-fans zullen het misschien niet graag horen, maar een klassieker in het Hughes-oeuvre is ‘Uncle Buck’ niet geworden. Hoogstens een weliswaar sympathieke lopendebandkomedie zoals ze anno 1989 (en anno nu) snel en met veel uit de Hollywoodfabriek kwamen en komen rollen.

Simon Couwens