Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Je bent jong en je wil wat’, klonk in een ver verleden de slogan van de Nederlandse tv- en radiozender Veronica om zich net iets jonger en stouter te profileren dan de concurrentie. Dat jong soms ook synoniem staat voor braver bewijst het regie-/scenariodebuut van David Robert Mitchell. Hij focust op een groep Amerikaanse middelbare scholieren in Detroit die tijdens een nacht elkaar kruisen en schijnbaar allemaal op zoek zijn naar genegenheid, liefde en een (al dan niet eerste) kus. Geef een dergelijk gegeven aan Larry Clark en het jeugdige naakte vlees rolt je tegemoet (zie ‘Kids’). Deze brave variant daarop heeft zeker zijn charmes, alleen is het jammer dat Mitchell zijn verhaal- en karakterspoeling dun houdt.

Mitchell trekt met ‘The Myth Of The American Sleepover’ de tijdloze kaart. Hij wil dat zowel een twintig- als veertigjarige zich herkent in de dolende jongeren die in welhaast dromerige sferen de nacht intrekken. Geen twitter, Facebook of sms dus, maar tijdloze poetsen en fratsen zoals eieren gooien naar elkaar. Hetgeen er voor zorgt dat de jongeren van vandaag wel al heel vroeg melancholisch door het leven moeten stappen om zich echt aan de prent te willen hechten.

Een dag voor het nieuwe schooljaar opnieuw begint, nemen een paar jongeren symbolisch afscheid van de zomer. Dat doen ze op verschillende sleepovers of pyjamafeestjes waarbij iemand gastheer/-vrouw speelt en er gans de nacht getetterd, gedronken en gefeest wordt. Een van hen is Rob (Marlon Morton) die in de plaatselijke supermarkt een blondine ziet op wie hij op slag verliefd is. Zijn missie voor de nacht: elk pyjamafeestje afschuimen in de hoop haar te vinden. Ook op zoek naar een manier om de roep van de vlinders in haar buik te beantwoorden is Maggie (Claire Sloma), die niet echt weet voor welke jongen ze genegenheid moet opvatten. De al iets oudere Scott (Brett Jacobsen) probeert met de hulp van zijn zus dan weer de afgestudeerde tweeling Ady en Anna op te sporen, omdat hij het jaar daarvoor nooit zijn gevoelens voor hen (of toch minstens voor een van de twee) kenbaar heeft gemaakt. En new kid on the block Claudia (Amanda Bauer) bedenkt een plan om haar vriend duidelijk te maken dat ze zijn pas ontdekt overspel niet echt kan appreciëren.

Het zijn verhaallijnen die in eender welke Amerikaanse jongerenprent passen, maar Mitchell is niet geïnteresseerd in de wilde kant van het jong zijn. Emotie, daar draait het om. Omkaderd met muziek van indiebandjes, met een miniem budget geschoten sfeerbeelden en met een groep acteurs die sterk improviserend hun ding doen. Voor veel jongeren die in deze prent aantreden is het trouwens hun eerste acteerervaring, hetgeen het zoekend, bijna los uit de pols-aspect van de film benadrukt. De jonge acteurs zijn trouwens beter als ze puur geobserveerd worden dan als ze echt op de voorgrond moeten treden, maar dat heeft meer te maken met het vaak nogal banale karakter van Mitchells dialogen.

‘The Myth Of The American Sleepover’ (mooie titel trouwens) is te weinig coherent om echt te boeien. Er zijn afzonderlijke episodes of sfeermomenten die werken, op andere momenten krijgt Mitchell maar weinig animo in het geheel. Zo slaagt hij er niet in om de jongeren echt als individuen te zien: niemand springt er karakterieel uit of maakt een blijvende indruk, iedere jongere die wordt getoond is dromerig, intravert of beschaafd extravert, waardoor er maar weinig variaties zijn tussen de verschillende verhalen. Mitchell laat op die manier meer dan eens de kans liggen te scoren: zo gaat Scotts ontmoeting met de tweeling van zijn dromen welhaast catatonisch ten onder, terwijl er met dit materiaal toch best wat aan te vangen ving. Bovendien wordt niet echt duidelijk wat Mitchell nu echt wil vertellen: dat opgroeien een moeilijke levensfase is, of dat de jeugdjaren net de motor zijn die de rest van het leven aansporen.

Rekening houdend met het kleine budget waar Mitchell moest mee werken, kunnen we niet al te streng zijn voor het eindresultaat. De wil om een alternatieve jongerenprent te draaien is er, en Mitchell filmt duidelijk met goesting en niet zozeer om een doorbraak naar het commerciële circuit te forceren. Cinema uit de buik dus, maar dat neemt niet weg dat al die goede bedoelingen uiteindelijk toch resulteren in een film die zelden of nooit de juiste versnelling vindt.

Simon Couwens