Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Niets zo moeilijk te voorspellen als de toekomstige levenswandel van een kindsterretje. En al zeker niet van eentje in Hollywood, waar de lokroep van het grote geld, maar ook van drank en drugs groter is dan eender waar elders in de wereld. Sommige groeien uit tot gereputeerde acteurs of actrices (Mickey Rooney, Jodie Foster), andere belanden in de ontwenningskliniek (Macaulay Culkin, Lindsay Lohan) en nog een andere categorie doet het allebei (Drew Barrymore), al zijn die in de minderheid.

Eén regel is echter onweerlegbaar: eens je een poosje uit de belangstelling bent, is het verdraaid lastig om de draad weer op te pikken. Wie daar wellicht alles van weet, is voormalig kindactricetje Mara Wilson, die op moment van schrijven nog altijd maar 24 lentes op haar teller heeft, maar haar carrière ruim tien jaar geleden al beëindigd zag. Medio jaren ’90 speelde ze mee in drie van de populairste familiefilms uit dat decennium (‘Mrs. Doubtfire’, ‘Miracle On 34th Street’ en ‘Mathilda’), alvorens stelselmatig weer de anonimiteit in te glijden. De eerste stap in die richting kwam er in 1997 met deze ‘A Simple Wish’, een fantasierijke komedie voor jong en oud, die niet de box office knaller werd die men ervan verwacht had.

Nochtans kan je het geloof van de producenten destijds wel begrijpen. Wilson was één der graagst geziene kindsterretjes en met een aan monsterhit ‘Mathilda’ gelijkaardige thematiek lag niets een nieuw succes in de weg. Wilson kruipt in de huid van de beminnelijke 7-jarige Anabel, die wil verhinderen dat haar vader (Robert Pastorelli) naast de hoofdrol in een nakende Broadway-musical grijpt opdat ze (Anabel, haar vader en haar broertje) anders van New York naar Nebraska zullen verhuizen. Om haar daarbij te helpen doet ze een beroep op de onervaren wensfee Murray (Martin Short), die de zaken aardig in het honderd doet lopen. Alsof de wens van Anabel inwilligen nog niet uitdagend genoeg is voor de brokkentovenaar, moet hij ook nog eens de strijd aangaan met een boze heks (Kathleen Turner) die haar zinnen gezet heeft op het leiderschap van de Fairy Godmother’s Assocation. Gelukkig kan hij daar weer rekenen op de hulp van Anabel.

‘A Simple Wish’ laat zich gezwind positioneren tussen de dertien-in-een-dozijn-familiefilmpjes, zoals die tijdens bepaalde periodes van het jaar (denk vooral aan de feestdagen) veelvuldig op de buis worden uitgezonden. Onschadelijk vertier voor het hele gezin, maar nog voor de eindgeneriek aan het rollen gaat, ben je alweer vergeten waarnaar je precies gekeken hebt. Niets aan ‘A Simple Wish’ is memorabel, maar de Dickensiaanse goedhartige plot (en dito moraal) en de charmante vertolking van Mara Wilson (geen idee eigenlijk waarom ze precies van het toneel verdween) compenseren het iets te suikerige laagje dat omheen de prent gewikkeld is.

Dat de prent het uiteindelijk zonder derde ster moet stellen, is volledig op het conto van Martin Short te schrijven. Wie enigszins vertrouwd is met zijn komische repertoire weet dat subtiliteit niet in zijn woordenboek staat, maar in de juiste omstandigheden levert zijn theatrale grappenwerk precies de juiste dosis foute fun op (‘Innerspace’, ‘Pure Luck’). In ‘A Simple Wish’ gaat hij evenwel iets te ver en drijft hij zijn maniërisme zodanig door dat het irriteert in plaats van amuseert. Daar waar Kathleen Turner in de hoedanigheid van evil witch met dienst net de perfecte verhouding ernst en kitsch in haar vertolking weet te leggen. Haal Short uit de film (of laat zijn rol vertolken door een acteur die zich net iets meer in de hand weet te houden) en je hebt haast een instant-classic als ‘Mathilda’ te pakken. Nu blijf je over met een niet écht onaardige, maar nooit uit het pak springende brok familiefantasy.

Peter Janssens