Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Binnen het oeuvre van Fred Astaire en Ginger Rogers is ‘The Barkleys Of Broadway’ een speciaal geval. Het is hun niet alleen hun enige kleurfilm, maar ook hun tiende en laatste film die ze samen draaiden. Tegelijkertijd was het hun comeback daar ze niet meer samen hadden geacteerd sinds ‘The Story Of Vernon And Irene Castle’ in 1939. De ‘breuk’ kwam er nadat RKO niet meer wilde tegemoetkomen aan Astaires salariseisen, die daarop solo of met andere danspartners aan de slag ging. Rogers ging het eveneens voor de wind daar ze in 1941 een Oscar won voor haar rol in het drama ‘Kitty Foyle’. Niets wees er trouwens op dat Astaire en Rogers ooit nog eens samen zouden aantreden in een film. ‘The Barkleys Of Broadway’ was in eerste instantie ontworpen voor Fred Astaire en Judy Garland, die het jaar daarvoor een dikke hit hadden gescoord met ‘Easter Parade’. Nadat Garland forfait moest geven wegens haar verslaving aan pijnstillende middelen werd Ginger Rogers gecontacteerd en was de eenmalige reünie met Astaire een feit.

‘The Barkleys Of Broadway’ is een typisch product van producer Arthur Freed, die bij zowat elke MGM-musical uit de jaren veertig en vijftig een vinger in de pap had. Het scenario is geschreven door andere klasbakken (Betty Comden en Adolph Green, ook verantwoordelijk voor onder meer ‘Singin’ In The Rain’) met de hulp van (latere) bestsellerauteur Sidney Sheldon, en de muziek komt uit de notenbalkenkoker van Ira Gershwin. Waarmee meteen duidelijk is dat de liefhebbers van zwierige musicals zich zonder te veel aarzelen op dit filmpje mogen storten.

Josh Barkley (Fred Astaire) en echtgenote Dina (Ginger Rogers) vormen samen een muzikaal en succesvol komedieteam. Achter de schermen durven ze al eens kibbelen, maar op professioneel vlak laten ze geen steek vallen. De Franse dramaturg Pierre Barredout vindt echter dat Dina haar talent verkwanselt in de vaudeville en spoort haar aan om een serieuze rol te proberen. In zijn stuk ‘The Young Sarah’ bijvoorbeeld dat het jonge leven van Sarah Bernhardt behandeld. Dina slaat het aanbod af, tot wanneer een zoveelste ruzie met Josh haar van gedacht doet veranderen. Barredouts stuk wordt een succes, en Pierre steekt zijn adoratie voor zijn steractrice niet onder stoelen of banken. Blijft natuurlijk de vraag voor wie Dina’s hart echt klopt.

Meer dan een postzegel heb je niet nodig om dit verhaal op neer te pennen. ‘The Barkleys Of Broadway’ is niets meer dan een kapstok voor een stoet aan muzikale nummers die het talent van Rogers en controlefreak Astaire in de verf zetten. En is tegelijkertijd een eerbetoon zijn andere muzikale meesters: zo krijgt bijvoorbeeld het eerste pianoconcert van Tchaikovsky een plek onder de zon. Mooi meegenomen voor de musicalfreaks is alvast de reprise van de Gershwin-klassieker ‘They Can’t Take That Away From Me’ die al op het menu stond in ‘Shall We Dance’ uit 1937. Dit nummer nog eens zien vertolken door Astaire en Rogers moet voor veel fans destijds het summum van gechoreografeerde extase zijn geweest.

De film zelf waarschijnlijk niet. De verhaalspoeling is veel te mager, en de danstechnische setpieces ogen eigenlijk niet zo spectaculair. In die optiek vormen de strubbelingen van de Barkleys vooral een gerecycleerd technicolor-eerbetoon aan de vroegere zwartwitprenten van het duo. De uitzondering is Astaires solonummer ‘Shoes With Wings On’, waarin schoenen op magische wijze (via animatie en met een blauw scherm dus) zelf beginnen te dansen. Die scène leunt dichter aan (of past eigenlijk perfect) bij de steeds uitbundiger wordende musicals die Freed later nog zou maken. Bij het ook in 1949 uitgebrachte ‘On The Town’ bijvoorbeeld, waarin Gene Kelly en Frank Sinatra met veel muzikale branie New York op stelten zetten en zich niet meer beperken tot een podium ergens in een theater. Of hoe ‘The Barkleys Of Broadway’ tegelijkertijd eigenlijk een tijdperk uitwuift en met een nieuwer flirt.

Simon Couwens