Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Je vrienden kan je zelf kiezen, je familie niet. Een waarheid als een koe die de rode draad vormt in het Australische ‘Animal Kingdom’, een tegelijkertijd gespierd en ingetogen misdaaddrama dat vorig jaar op heel wat festivals en in heel wat arthousecinema’s een opgemerkt parcours aflegde. Debutant David Michôd won in Sundance de World Cinema Jury Price en Jacki Weaver sleepte zowaar een Oscarnominatie voor beste vrouwelijke bijrol in de wacht. Bij de nominaties voor de Awards van het Australian Filminstitute (de Australische tegenhanger van de Oscars) kreeg de prent zelfs achttien nominaties: een absoluut record. Heel wat positieve buzz dus, en voor het grootste deel zeker terecht.

Melbourne is de thuishaven van het gezin Cody. We leren de familie kennen via een telefoontje van de zeventienjarige Joshua (debutant James Frecheville) naar zijn grootmoeder Janine (Jacki Weaver). Joshua meldt haar dat zijn moeder/haar dochter is overleden aan een overdosis heroïne en informeert of zij hem eventueel kan helpen. Janine neemt Joshua dadelijk in huis, en de ietwat timide jongen maakt kennis met zijn in misdaad grossierende neven Andrew (Ben Mendelsohn), Craig (Sullivan Stapleton) en Darren (Luke Ford). Bankovervallen, drugshandel, diefstallen, niets is hen vreemd en Janine torent als een gereïncarneerde Ma Barker-moederkloek over haar zonen voor wie ze letterlijk door het vuur wil gaan. Ook Joshua komt in contact met de gewelddadige uitspattingen van zijn familie, al droomt hij eigenlijk van een normaal leven met zijn vriendin Nicky. Daarnaast wekt hij de interesse op van politie-inspecteur Lackie (Guy Pearce) die Joshua als dé manier ziet om de Codyclan ten val te brengen.

Michôd baseerde zich voor ‘Animal Kingdom’ op de misdadige capriolen van de familie Pettingill, waarvan een paar leden werden veroordeeld voor de moord op twee politieagenten in 1988 tijdens de zogenaamde Walsh Street Police Shootings. Een zaak die eerder al aan bod kwam in Australische televisiereeksen trouwens. Michôd mixt de ware gebeurtenissen met heel wat fictieve elementen. Hij legt de focus vooral op het opgroeiproces van een tiener die willens nillens opgroeit in een misdadige omgeving waaruit het moeilijk ontsnappen is, al was het maar omdat hij er eigenlijk toch loyaliteit voor voelt. Michôd laat het familiale aspect primeren op de criminele banden, en concentreert zich geenszins voluit op het geweld dat de Cody’s verbindt. Waardoor de film her en der als een ‘Australische Goodfellas’ wordt omschreven, maar die vlag dekt de lading niet volledig. Of zelfs helemaal niet, daar de Cody’s vanuit de onderbuik van de arbeidersklasse opereren en geenszins Armani-vererende topmaffiosi zijn.

Gemakkelijk populisme gaat Michôd grotendeels uit de weg. Ja, de Codybroers laten zich catalogiseren als geboefte (een vergelijking met de outlaws van weleer is niet veraf), maar tegelijkertijd ontfermen ze zich over hun neef en geven ze hem zelfs wijze raad (knoop je jas dicht, doe een das om, was eerst je handen). Al gaat die ontferming maar zolang te water tot de kruik breekt. Zo blijkt als Janine zich tegen haar neef keert wanneer ze vermoedt dat zijn getuigenis haar zonen aan de galg kan praten. Of hoe ‘Animal Kingdom’ zich eerder in een grijze zone afspeelt, en niet zozeer in een zwart-witte.

Verhaaltechnisch verrassen doen de misdaadmachinaties van ‘Animal Kingdom’ niet. Het verschil met de meer commerciële genre-oefeningen zit hem in de subtiele details die ruimte voor interpretatie laten. Soms gaat Michôd zelfs te subtiel te werk: de manier waarop Joshua bijna als een heus enigma wordt uitgetekend zorgt ervoor dat je als kijker alert blijft, maar is langs de andere kant iets te apathisch om echt naar het nekvel te grijpen. Wat echter niet wegneemt dat als we een ding geleerd hebben van ‘Animal Kingdom’, het niet zozeer is dat misdaad niet loont, maar dat Michôd een naam is om in de gaten te houden.

Simon Couwens