Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Eigenlijk is het niet verwonderlijk dat titelfiguur Paul als twee druppels water op het posterkind van heel wat ufo-vereerders lijkt. De inmiddels algemeen aanvaarde alien look (groenvale kleur, smalle handen, vingers en benen, grote ogen, kale kop) die onder meer de mythe van Roswell, de verhalen van Whitley Strieber en de onschatbare ‘Married With Children’-aflevering ‘Married With Aliens’ bevolkt, is voor velen dé manier waarop ze zich een buitenaards wezen voorstellen. Al gaat die vlieger in dit CGI-tijdperk waarin je monsters in alle maten, vormen en kleuren hebt misschien toch niet meer volledig op.

Simon Pegg en Nick Frost grijpen in elk geval bewust terug naar de vintage anatomie van de groene marsmannetjes voor hun sf-eerbetoon dat openlijk knipoogt naar alle genreclichés. En er meteen ook een fikse scheut boertige en eigentijdse humor tegenaan gooit. Een keuze die voor interpretatie vatbaar is daar de buitenaardse pis- en kakgrappen ervoor zorgen dat de prent tonaal alle kanten uitschiet (en niet altijd naar de goede). Bovendien haalt deze prent niet het niveau van hun ‘Shaun Of The Dead’ en ‘Hot Fuzz’ waarin ze respectievelijk het zombie- en politiegenre parodieerden. Het succes daarvan zorgde er wel voor dat ze werden opgemerkt door de grote jongens in Hollywood, en moeiteloos werden omard door onder meer Steven Spielberg. Eind dit jaar is het tweetal zelfs te zien als Jansen en Janssen in diens Kuifje-film. Het is dan ook zeker geen toeval dat Spielberg hier opduikt in een cameo (die meteen één van de beste grappen uit de prent bevat) en dat Pegg en Frost veelvuldig verwijzen naar ’s mans oeuvre.

Graeme Willy (Pegg) en Clive Collings (Frost) zijn twee Britse sf-nerds. Ze reizen vanuit Engeland naar de filmbeurs Comic Con in San Diego, waar ze proberen om hun werk te promoten (Clive is een auteur, Graeme illustrator). Een beursbezoek dat het duo bedevaartsgewijs koppelt aan een rondreis rond heel wat befaamde Amerikaanse alien sighting locaties, Area 51 en Roswell op kop. De integratie met rednecks en rare kwieten die niet altijd opgezet zijn met de Britse toeristen, verloopt op zijn zachtst gezegd onevenwichtig. Helemaal gek wordt het wanneer Graeme en Clive een echte alien ontmoeten: Paul, die in 1947 in Amerika crashte (bovenop een hond dan nog wel) en sindsdien gevangen werd gehouden door overheidsagenten. Na meer dan zestig jaar gevangenschap vond hij het welletjes en hij wil terug naar zijn eigen planeet. En of Graeme en Clive hem daar even willen bij helpen, dankjewel alsjeblief. Eens van hun shock bekomen gaan ze akkoord, maar makkelijk wordt het niet: schimmige overheidsfiguren (Jason Bateman op kop) zetten de achtervolging in, en de aanwezigheid van godsdienstfanate Ruth (Kristen Wiig) maakt het er ook niet eenvoudiger op. Al is het vooral Paul zelf die voor de meeste problemen zorgt daar hij geen schuwe vluchteling is, maar een grofgebekte grapjas die duidelijk niet op zijn mond is gevallen. En het bijvoorbeeld heel lollig vindt om met zijn blote kont uit het autoraam te hangen.

Wie dol is op flauwe nonsens, al in een deuk ligt bij het woord ‘ruimtemannetjestestikels’, geen aversie heeft aan Seth Rogen (die de stem van Paul inspreekt) en lak heeft aan politieke correctheid zal zich waarschijnlijk duchtig amuseren met ‘Paul’. Wie zijn komedies het liefst geïnspireerd nuttigt, en heimwee heeft naar de ouderwetse charme van een stevig scenario waarmee Hollywood ooit de lachers op zijn hand kreeg stevent daarentegen af op een kale ruimtekermis.

Gelukkig zit de GCI waaruit Paul is opgetrokken wel snor, waardoor de prent op geen volledige sisser is uitgedraaid. De verwijzingen en knipogen naar heel wat grote en kleine sf-klassiekers zorgen ook voor cinefiele (binnen)pret: zelfs de in de vergetelheid geraakte ‘E.T.’-kloon ‘Mac And Me’ duikt op, en in de achtergrond en dialogen wordt er met sf-termen en verwijzingen gegoocheld als betrof het een zomerkamp geleid door David Copperfield (de trukendoosmeneer, niet het personage uit Charles Dickens’ roman). De meubels redden Pegg, Frost en regisseur Greg Mottola (‘Superbad’, ‘Adventureland’) niet met hun knipogen: daarvoor stuurt hun onevenwichtige aanpak ons te veel van het kastje naar de muur, en loopt het allemaal te snel zonder stoom. Een middelmatig filmpje dus, deze ‘Paul’.

Simon Couwens