Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nu ze in Hollywood de Franse cinema ontdekt hebben (zie ‘The Next Three Days’, een remake van ‘Pour Elle’), is het wellicht maar een kwestie van maanden vooraleer een studio aldaar zijn oog laat vallen op ‘La Proie’, een Franse actiethriller, die zodanig Amerikaans lijkt dat je zou geloven dat hij zijn mosterd over de plas heeft gehaald. Niet dus, al zal de doorwinterde filmfan moeilijk kunnen ontkennen dat regisseur Eric Valette (na een mislukt Amerikaans avontuur overigens terug in eigen land) zich heeft laten beïnvloeden door zijn Engelstalige collega’s.

‘La Proie’ opent in een gevangenis. Franck Adrien (Albert Dupontel) is een overvaller, die nog tegen drie maanden celstraf aankijkt. In de bajes wordt hij constant lastiggevallen door zijn voormalige crimekompaan, die niet weet waar Franck de duiten die hun gezamenlijke misdaad opleverde, heeft verstopt. En hij heeft nog meer zorgen aan het hoofd. Zo zijn er ook drie Russische gangsters, die het op zijn celgenoot gemunt hebben: de introverte Jean-Louis Maurel (Stéphane Debac), die vastzit vanwege aanranding van een tienermeisje, maar claimt het slachtoffer te zijn van een gerechtelijke dwaling. Wanneer Franck op een nacht voorkomt dat Maurel door het drietal verkracht wordt, zweert die laatste eeuwige dankbaarheid. Wat meteen de start betekent van Francks toekomstige trubbels. Wanneer Maurel weer vrij wordt gelaten omdat het meisje haar klacht tegen hem heeft ingetrokken, vraagt Franck hem om een oogje in het zeil te houden en erop toe te zien dat zijn vrouw en dochtertje veilig zijn. Maar dat is voor Maurel enkel maar aanleiding om Francks dochtertje te kidnappen. Vanuit de cel kan Franck weinig aan de situatie veranderen, dus zit er niets anders op dan te ontsnappen.

Een flinke scheut ‘The Fugitive’, een snuifje ‘The Vanishing’ en dan nog een likje ‘Seven’: ziedaar de ingrediënten van deze Franse thrillercocktail, die je ondanks zijn weinig vernieuwende verhaallijn en uitwerking moeiteloos anderhalf uur op het puntje van de stoel houdt. Veel heeft te maken met het jachtige tempo. Bij elke (niet altijd even geloofwaardige) plotwending schakelt Valette een versnelling hoger, wat hem toestaat om de kijker niet te lang de wenkbrauwen te laten fronsen. Daar heeft die namelijk geen seconde de tijd voor.

Op de inlay prijkt dan wel dat ‘La Proie’ gebaseerd is op een waar verhaal, maar dat mag je niet alleen door de ongerijmdheden in het scenario met een stevige korrel zout nemen. Zo kan ook het stunt- en vliegwerk van Albert Dupontel (waarvoor overigens géén stunt double werd gebruikt) ongetwijfeld op handgeklap rekenen van pakweg Jason Statham. Een sprong uit een zes verdiepingen hoog raam, op een voorbijrazend intercityspoor of uit een aan 120 kilometer per uur sjezende stationwagen, het kan allemaal. Om nog maar te zwijgen van een partijtje bergbeklimmen met een schotwond in de buik. Leuke B-fun inderdaad, maar niet wat je noemt realistisch. Maar in ruil voor entertainment mag de waarheid al eens met de voeten getreden worden, toch?

Let evenwel op: ‘La Proie’ serveert dan wel B-fun in goed getimede dosissen (zie ook de hondsbrutale en tegelijk zwart-komische ontsnapping van de protagonist), het is géén B-film. Daarvoor klikt het verhaal uiteindelijk toch iets te puik in elkaar (alles komt samen in een uitstekende finale) en maken de acteurs te veel indruk. Dupontel is adequaat als poor man’s Harrison Ford, maar het zijn tegenspelers Stéphane Debac en Alice Taglioni die met de meeste eer aan de haal mogen. Debac is zonder meer voortreffelijk als koele psychopaat met bril én debardeur en Taglioni is dan weer prima gecast als Clarice Sterling/Hanna Maes met dienst, een verbeten flik die op haar beurt op Franck jaagt, maar gaandeweg gefascineerd raakt door zijn verbeten zoektocht. Kortom: prima stuff voor de Amerikaan om te remaken – als actievolle no-brainer (hallo Statham!) óf als noodlotsdrama met thrillertwist (genre hoe Haggis ‘Pour Elle’ opkrikte met de hulp van Russell Crowe). Maar wacht daar vooral niet op en kijk best het origineel.

Peter Janssens