Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Van alle creaturen die op onze blauwe planeet leven, zijn de onverlaten die beweren dat de jaren tachtig fout waren de meest bizarre. Zeker als die daarnaast verkondigen dat het in de cinema ook niet veel soeps was in het nektapijtendecennium. Alleen al de steile opmars van cinematografische iconen als Steven Spielberg (‘E.T.’, ‘Indiana Jones’) en James Cameron (‘The Terminator’, ‘Aliens’) of de meesterwerken van Brian Palma (‘Blow Out’, ‘Scarface’, ‘The Untouchables’) zijn bewijs genoeg om die nonsens te ontkrachten. En dan hebben we het enkel nog maar over hoogtepunten uit de populaire Amerikaanse cinema.

Maar we gaan dit stukje niet nodeloos volproppen met omkaderend vulsel. Kwestie van niet voorbij te gaan aan de naam waar het hier echt om draait en dat is die van Joe Dante. In de jaren zeventig gevormd door de fenomenale Roger Corman, voor wie hij aanvankelijk trailers monteerde, en in de jaren tachtig op eigen kracht uitgegroeid als maker van fijnzinnige fantastische thrillers en komedies die steevast op temperatuur waren gebracht met een amusante jaren vijftig-saus. Met als gloriemoment het door Spielberg geproduceerde en door Chris Columbus geschreven ‘Gremlins’ (1984). Dante verdween in het nieuwe millennium zo goed als volledig van de pelliculekaart, samen met generatiegenoten John Landis en John Carpenter trouwens. Grotendeels omdat ze niet meer werden gevraagd door de studio’s, of omdat ze hun persoonlijke projecten niet meer kwijt konden en geen zin hadden om zich in hun regisseursvrijheid te laten beknotten. Toevallig kwamen zowel Dante, Landis als Carpenter vorig jaar elk met een nieuwe film op de proppen, en dat nieuws was voor jarentachtigfanaten reden genoeg om een nostalgische energiestoot te krijgen.

Dante zorgt alvast voor een fikse ontlading met ‘The Hole’, een slimme (én spannende) horrorthriller die zich in eerste instantie op een tienerpubliek richt, maar stevig genoeg is om ook een volwassen publiek te entertainen. Meer zelfs, wie de pubergenen voelde borrelen toen ‘MacGyver’ en ‘Miami Vice’ op tv waren, krijgt bij het zien van ‘The Hole’ het gevoel dat hij Barabas-gewijs terug naar de jaren tachtig is overgeheveld. ‘The Hole’ kon immers perfect een product uit de jaren tachtig zijn, daar Dante niet zozeer zijn heil zoekt in GCI, maar kiest voor gezellig ouderwetse mechanische effecten en een heel gemene clown die lijkt ontsnapt uit eender welke kinderkamer die het ooit zwaar te verduren kreeg, die uit ‘Poltergeist’ voorop.

Centraal in ‘The Hole’ staan de broers Dane (Chris Massoglia) en Lucas (Nathan Gamble) die samen met hun moeder (Teri Polo) de grootstad inruilen voor de op het eerste zicht rustige voorstad Bensonville. De dozen zijn nog niet uitgepakt of Lucas en Dane ontdekken in de kelder van hun nieuwe woonst een bodemloos zwart gat. Samen met hun buurmeisje Julie (Haley Bennett) proberen ze te ontdekken of het gat ergens heenleidt. Een ontdekkingstocht die niet zonder gevolgen blijkt daar het niet lang duurt of het drietal ziet zich geconfronteerd met bizarre verschijnselen zoals een bebloed meisje dat om de haverklap opduikt of een moordende clownspop die het vooral op Lucas schijnt voorzien te hebben.

‘The Hole’ moet je niet zozeer bekijken voor het waarom, maar eerder voor het hoe. De manier waarop de vork in de steel past, is immers al vrij snel duidelijk, maar dat drukt de pret nauwelijks, zeker niet als je weet dat deze film eveneens voor een publiek van twaalfjarigen te smaken moet zijn. Dante en scenarist Mark L. Smith (‘Vacancy’) zien dat KT-label niet als een beperking, maar eerder als een zegen. Hier immers geen bierzuipende of condoomsmokkelende zestienjarigen die naar de slachtbank worden geleid, maar tieners van vlees en bloed met tastbare problemen en angsten. Dante filmt ontegensprekelijk uit het hart: de romance die zich tussen Dane en Julie ontwikkelt is welhaast ontroerend in zijn eenvoud, en de relatie tussen Dane en Lucas legt de pijn van het opgroeien mooi bloot.

Mooi is sowieso een mooi synthesewoord voor ‘The Hole’: met liefde gebrouwen en inventief op smaak gebracht. En met – voor de liefhebbers – best amusante 3D-effecten, al zijn die geen must, daar de gewone platte versie ook al met vier sterren aan de haal gaat. Raar (en vooral jammer) is echter dat ‘The Hole’ in Amerika niet eens een bioscooprelease wist te versieren. En dat terwijl deze prent meer vernuft en intellect heeft dan het gros van de remakes en reboots die wel op grote schaal worden uitgebracht. Al is ‘The Hole’ misschien meer gebaat bij zijn status van verborgen parel dan bij die van gehypt massaproduct. Eentje om te ontdekken dus, deze fijne prent. En bovendien een ideale aanzet om daarna nog eens de originele ‘Piranha’, ‘The Howling’, ‘Gremlins’ (en de sequel), ‘Innerspace’, ‘Explorers’ en ‘Matinee’ in de dvd-lader te schuiven.

Simon Couwens