Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vier jaar geleden debuteerde David ‘Ross’ Schwimmer als filmmaker met de fijne komedie ‘Run, Fatboy, Run’, maar een hit leverde dat, ondanks de aanwezigheid van Brits comedykanon Simon Pegg, niet op. De ‘Friends’-ster besloot echter niet lijdzaam toe te zien hoe na een uitgebluste acteercarrière (hebt u hem de laatste vijf jaar nog in iets aan het werk gezien?) ook zijn loopbaan als cineast er al zou opzitten nog voor hij goed en wel begonnen was. Met het pedofiliedrama ‘Trust’ gooit Schwimmer het over een andere boeg, maar helaas overstijgt hij nergens het niveau van een veredelde tv-film – en dan nog geeneens een geloofwaardige.

Ken je het beeld van die perfect gelukkige gezinnetjes die steevast worden gebruikt in reclamespots? Wel, de familie Cameron, die in ‘Trust’ centraal staat, lijkt daar wel de Amerikaanse evocatie van. Vader (Clive Owen) en moeder (Catherine Keener) zijn trots op hun tweekoppige kroost: de 14-jarige Annie (Liana Liberato) en haar oudere broer Peter (Spencer Curnutt). Zorgen zijn er zelfs aan de horizon niet te zien, dit gezin leeft de Amerikaanse droom. De zaken nemen echter een noodlottige bocht op de dag dat een op de unief ingeschreven Peter door pa en ma naar de campus wordt gebracht. Voor Annie hét uitgelezen moment om af te spreken met haar chatsoulmate Charlie, met wie ze al een tijdje virtueel flirt. Haar verbazing is groot als hij geen jonge adonis blijkt, maar een rijpe dertiger. Onder het voorwendsel dat ze het toch prima met elkaar kunnen vinden, neemt hij haar mee naar een hotelletje om daar een lingeriesetje te passen dat hij als geschenk voor haar bij zich had.

De goede bedoelingen ten spijt, gaat ‘Trust’ al vlug ten onder aan een gigantische overvloed aan twijfelachtige verhaalmeanders. Terwijl het er bij dit verhaal toch wel op aankomt alles juist zo waarachtig mogelijk te verbeelden. Aanvankelijk ben je bereid de film te nemen voor wat hij is, of wat je denkt dat hij is: een klinische, bijna didactische weergave van hoe tieners zich op het wereldwijde web laten misleiden door seksuele roofdieren. Schwimmer kleurt braaf binnen de lijntjes, maar meer hadden we niet verwacht. Elk tienermeisje dat hij met deze film van enig onheil kan behoeden, maakt dit de moeite waard.

Maar Schwimmer voegt ook een dramatische component toe (het is nu eenmaal een fictiefilm en geen docu) en daar loopt het mis. Het blijkt vooral zeer moeilijk om je betrokken te voelen bij het lot van het Cameron-gezinnetje (eerst zo perfect, daarna uiteengereten door emoties waaraan de personages geen plaats weten te geven) wanneer de sleutelscène waaruit alle onheil moet voortspruiten eerder wenkbrauwen doet fronsen dan een krop in de keel of stamp in de maag bezorgt. Bovendien blijft Schwimmer vasthouden aan een serene, observerende stijl, wat gezien het thema niet noodzakelijk verkeerd is, maar wel als gevolg heeft dat het verhaal nooit persoonlijk wordt. Het helpt ook niet dat de scenaristen drama verwarren met een onophoudelijke reeks huil-, roep- en scheldbuien, die dan ook nog eens vloeken met dat sobere camerawerk.

Het enige wat ‘Trust’ nog een beetje helpt, zijn de uitstekende vertolkingen. Clive Owen houdt zich uitstekend staande in de vaderrol, ook al gaat zijn personage aan de haal met de meest ongeloofwaardige plotbocht van allemaal. En indie-actrice Catherine Keener is altijd solide, ook al heeft ze deze rol al meer dan eens vertolkt. Maar dé revelatie is de jonge Liana Liberato, die van haar tengere, kwetsbare karakter geen karikatuur maakt. Het is een wonder dat ze ondanks het pover uitgewerkte scenario en de makke regie zo’n goeie beurt weet te maken. Daar moet je talent voor hebben.

Peter Janssens