Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Slecht nieuws voor de fans van de Fab 4. De productie van de geplande motion capture remake van de animatiefilm ‘Yellow Submarine’ die ergens in 2012 de bioscopen zou binnenvaren, werd eerder dit jaar stopgezet. En het was een rode planeet die voor het rode stoplicht zorgde. Het floppen van ‘Mars Needs Moms’ was de (al dan niet finale) doodsteek voor het project, daar Disney te kennen gaf niet langer partner te zijn van de mee door Robert Zemeckis opgerichte studio Imagemovers Digital, die zich toelegde op films met motion of performance capturing. Die studio had Disney nochtans geen windeieren gelegd, getuige het succes van ‘The Polar Express’ en ‘A Christmas Carol’. Drie maal bleek echter geen scheepsrecht daar ‘Mars Needs Moms’ uitgroeide tot een van de grootste financiële flops die Disney ooit heeft uitgebracht. En in deze precaire economische tijden was dat meer dan genoeg reden om het Beatlesproject te kelderen.

Volgens de laatste geruchten zou Zemeckis de gele duikboot bij een andere distributeur laten opduiken, maar of dat voor onmiddellijke toekomstmuziek zal zorgen, valt af te wachten. Zeker omdat Zemeckis in de tussentijd eindelijk nog eens een live action prent aan het regisseren is. Dat het blazoen van motion capture een serieuze deuk heeft gekregen met ‘Mars Needs Moms’ valt nauwelijks te ontkennen. Hier en daar is er wel een recensent die er geen graten in ziet de prent aan te raden voor een familiepubliek, maar met erg veel zijn die dapperen niet. Niet alleen vallen er maar weinig lieve woorden over het scenario te lezen, het is vooral de digitale trukendoos die er genadeloos van langs krijgt. Waar is Andy Serkis als je hem nodig hebt, is een respectabele vraag bij deze prent die zijn uiterste best doet als het neusje van de hightech zalm te ogen, maar er niet in slaagt om echte verwondering of emoties op te roepen.

‘Mars Needs Moms’ is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Berkeley Breathed uit 2007. En vertelt het verhaal van Milo, een negenjarige jongen die een beetje lijdt onder het feit dat zijn vader altijd weg is voor zijn werk, en die frustraties al eens uit naar zijn moeder toe. Na een ruzie omdat Milo zijn broccoli niet wil opeten, wenst hij dat zijn moeder nooit had gekend. Fout natuurlijk, en zeker in een moraliserend familieverhaal. Want ’s nachts ziet Milo hoe zijn moeder wordt ontvoerd door marsmannetjes (in een coole raket nog wel). Milo kan zich op het nippertje vasthechten aan de raket en belandt zo eveneens op de rode planeet, waar hij ontdekt dat de marsbewoners zijn moeder willen ‘leegzuigen’ zodat ze haar genen kunnen gebruiken om de vele moederloze marskindjes op te voeden. Waarop Milo alles op alles zet om die snode plannen te verijdelen en mamalief te redden. Een queeste waarbij hij de hulp krijgt van Gribble, een astronaut die al enkele jaren vastzit op Mars en van Ki, een rebellenmeisje dat zich verzet tegen de autoritaire heerschappij die op Mars heerst.

Voor weinig discriminerend jong grut staat dit ruimteavontuur misschien nog wel garant voor anderhalfuur dolle pret. Voor de iets slimmere en oudere kijker valt vooral het lopendebandwerk op: om de meisjes niet buitenspel te zetten stoppen de scenaristen een hip en dapper meisje in het scenario, en om alles constant in beweging te houden is er altijd wel iets in de achtergrond aan het bewegen. Of op de voorgrond, getuige de metalen sidekick van Gribble.

Kortom, ‘Mars Needs Moms’ spreekt zelden echt tot de verbeelding en snijdt enkel hout als bewijs van moderne hightech die totaal verkeerd is aangewend. Wat op zich ook een verdienste is, natuurlijk. Zij het geen die veel indruk maakt. Mars dan moeders nodig hebben …earth needs good movies. En dit is er geentje van.

Simon Couwens