Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Life, seizoen 1 & 2
Het overaanbod aan politieseries maakt het haast onmogelijk om nog vernieuwend uit de hoek te komen, dus zet je maar beter in op een aantrekkelijk hoofdpersonage dan op originele verhaallijnen. Dat lijkt wel het credo van de makers van ‘Life’, een frisse flikkenserie waaruit al na twee seizoenen de stekker werd getrokken – en dat terwijl een routineuze reeks als ‘CSI’ het reeds twaalf seizoenen volhoudt en zelfs twee spin-offs voortbracht die elk ook goed op weg zijn dat cijfer te halen. De wegen in tv-land zijn waarlijk ondoorgrondelijk. Maar we dwalen af.
Life was his sentence. Life is what he got back. De tagline (en zo ook de titel) heeft betrekking op de beproeving die politieagent Charlie Crews de afgelopen twaalf jaar moest doorstaan. Zolang zat hij namelijk achter de tralies voor een moord die hij niet pleegde. In tegenstelling tot wat je zou verwachten komt Charlie, die zijn oude job als rechercheur weer opneemt, niet verbitterd uit de cel. Een nieuwbakken aanhanger van het zenboeddhisme bekijkt hij het leven door een heel andere bril. Al kan het feit dat hij als gevolg van zijn dozijn jaren in de bajes een morele schadevergoeding van om en bij de 50 miljoen dollar opstreek daar ook wel voor iets tussen zitten.
Bij het korps zien ze hem evenwel niet graag komen. Zijn overste wil niets liever dan hem op non-actief zetten en daarvoor roept ze de hulp in van agente Dani Reese (Sarah Shahi), Crews’ partner. Aanvankelijk wil Reese het spel wel meespelen en informeert ze haar chef wanneer Crews buiten de lijntjes kleurt, maar al gauw – zo gaat dat nu eenmaal bij politiepartners in cop shows – neemt ze Charlie voor wie hij is en knijpt ze haar ogen toe voor zijn nogal onorthodoxe, maar onbetwistbaar efficiënte methodes.
Hoewel Crews en Reese bijna elke episode een moordzaak voor de kiezen krijgen, is de toon van ‘Life’ ten allen tijde luchtig. De match van de ietwat wereldvreemde Charlie (hij zat twaalf jaar in de cel en ontdekt volop nieuwe dingen, zoals een gsm en een computer) en de realistische Dani is een uitstekende voedingsbodem voor humor. Bovendien zijn de dialogen heerlijk ad rem en bevatten de cases, hoewel soms erg voorspelbaar, doorgaans enkele leuke bochten die het geheel een frivole touch geven. Spannend wordt het eigenlijk nooit, maar gezien het opzet van de reeks ervaar je dat nergens als een hinderpaal.
Al bevat ‘Life’ ook een overkoepelende verhaalark, die iets ernstiger gepresenteerd wordt: Charlie’s zoektocht naar wie achter zijn opsluiting zat. Via interviews met allerhande betrokkenen (de onderzoekende agent, collega’s, zijn vrouw, etc.), die doorheen de verschillende verhaaltjes zijn gemonteerd, komen we met mondjesmaat meer te weten over de bewuste zaak. De documentarische aanpak maakt het timbre onlosmakelijk een beetje donkerder, maar toch drijven de makers de suspense nooit op de spits. Ze slagen er echter wel in dit onderzoek over twee seizoenen te spreiden zonder nodeloos gerek, waardoor je toch continu hooked blijft om verder te kijken. Voor zover je dat sowieso al niet zou doen.
Dé voornaamste reden om deze twee seizoenen helemaal uit te zitten (wat overigens allerminst een ‘karwei’ is), is namelijk hoofdacteur Damien Lewis als de fruitetende en filosofische Charlie. Of hij zich nu op een onderzoek stort, mijmert over de schoonheid van het leven of weer maar eens de regels met de voeten treedt, het blijft immer fascinerend om hem bezig te zien. Bovendien slaagt hij erin om van zijn karakter een ware outcast te maken zonder te vervallen in goedkope tics – allerminst een sinecure! Doodzonde dus dat dit personage niet langer het kleine scherm mocht kleuren. Wie op zoek is naar policiers met dat beetje extra pigment, heeft niettemin twee seizoenen om te koesteren.