Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vorig jaar kondigde cineast Steven Soderbergh aan dat hij het regisseren voor bekeken zal houden. Of hij nog op zijn stappen terugkeert (zoals zovele anderen die ooit zulke uitspraken deden hem voorafgingen), valt uiteraard nog af te wachten, maar indien hij de beslissing in een opwelling zou genomen hebben, is de kans groot dat de productie van ‘Contagion’ daar voor iets tussen zat. Als voornaamste reden van zijn nakende afscheid haalde Soderbergh immers aan dat hij het beu was om steeds weer op zoek te moeten gaan naar geschikte locaties. En laat zijn nieuwste nu net een project zijn waar veel location hunting aan te pas moet zijn gekomen.

In deze epidemiethriller onderneemt de filmmaker achter zowel cinefiele pareltjes als ‘Sex, Lies And Videotape’ en ‘The Limey’, commerciële successen als ‘Out Of Sight’ en de ‘Ocean’s’-films én crossover-producties als ‘Erin Brockovich’ en ‘Traffic’ namelijk een poging om te schetsen hoe een virale bacterie de wereld rond zou gaan: vanaf het uitbreekpunt tot het moment waarop miljoenen mensen eraan bezweken zijn. Aan de hand van een beklijvende mozaïekvertelling toont hij hoe verschillende mensen (medici, wetenschappers, overheidsbeambten, slachtoffers, etc.) op allerhande locaties op onze blauwe planeet met zo’n snel uitbrekende (en verspreidende) bacil in aanraking komen.

Patiënt Zero (de eerste besmette persoon) is een zakenvrouw (Gwyneth Paltrow), die na een trip naar Hong Kong terug huiswaarts keert. Daar aangekomen gaat ze al gauw in shock en niet veel later is ze overleden. Ze is de schakel die alles in gang zet. Haar man (Matt Damon), die bij zijn vrouw (en dus bij de bacterie) was toen ze het leven liet, blijkt immuun voor het virus, maar besluit een wall of protection omheen zijn tienerdochter te bouwen. Ondertussen zien we hoe het hoofd (Laurence Fishburne) van het CDC (Center for Disease Control) zijn koelheid probeert te bewaren terwijl hij zowel de pers te woord staat, een dokteres (Kate Winslet) het geïnfecteerde veld instuurt als een team wetenschappers aanvoert, dat een vaccin poogt te ontwikkelen. En hoe artsen van WHO (onder wie het personage van Marion Cotillard) naar de bron van het virus gestuurd worden om na te gaan hoe de besmetting precies ontstaan is en een bloggende opportunist (Jude Law) munt probeert te slaan uit deze globale crisissituatie.

Het gevolg van een vrij korte (amper een 100-tal minuten) caleidoscoop is dat geen enkel karakter echt uitgewerkt is, maar in het geval van ‘Contagion’ is dat geen hinder. Door de manier waarop Soderbergh zijn verhaal in beeld brengt, is de echte (en enige) protagonist namelijk het virus zelf. Dag na dag zien we hoe de ravage die ze aanricht, toeneemt. In een semi-documentarische stijl en ondersteund door een door merg en been snijdende elektronische score hangt Soderbergh een akelig realistisch beeld op van een panikerende en plunderende massa, die elke dag inkrimpt. Het scenario zit bovendien zo goed in elkaar dat er ondanks de wervelende snelheid nog plaats is voor emotie.

Dat sommige scènes naar de keel grijpen, heeft niet weinig te maken met de manier waarop de acteurs hun personages inkleden. Met weinig materiaal maken ze er stuk voor stuk mensen van vlees en bloed van, die doen wat iedereen zou doen: proberen te overleven en er ondanks alles het beste van maken. Wanneer Kate Winslets karakter ziek wordt, raakt ons dat. Wanneer Matt Damon zijn geïsoleerde dochter toch een prom night wil schenken, maakt je hart een sprongetje. ‘Contagion’ is tegelijk een clevere thriller die je anderhalf uur op het puntje van de stoel houdt én een noodlotsdrama met zo’n hoog verité-gehalte dat je er even stil van wordt. En waar je zonder twijfel nog een paar weken aan terugdenkt wanneer in je omgeving een kuch weerklinkt.

Peter Janssens