Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Tijden veranderen. Kijk maar naar de grindhouse/exploitatiehorror die in de jaren zeventig en tachtig als des duivels werd aanschouwd en in verschillende landen (het in video nasties grossierende Groot-Brittannië op kop) gecensureerd of verboden was. Het gros van die films is vandaag moeiteloos in zowat elke dvd-zaak verkrijgbaar, en je hoeft er niet eens een manoeuvre onder de toonbank voor te doen. Meer zelfs, schandaaltitels als ‘The Last House On The Left’ en ‘Day Of The Woman’ krijgen zowaar een commerciële multiplexremake, zodat de huidige generatie horrorliefhebbers ook weten waar het allemaal om draait. Al ben je vooral vanuit filmgeschiedenisoogpunt natuurlijk nog altijd beter af met het origineel.

De originele ‘Day Of The Woman’ stamt uit 1978 en werd in 1980 opnieuw uitgebracht als ‘I Spit On Your Grave’. De film deed niet veel moeite te verhullen waar de mosterd vandaan kwam: bij Wes Cravens ‘The Last House On The Left’ uiteraard, waarin een vader en moeder bloedig wraak nemen op de verkrachters van hun dochter. De Joods-Amerikaanse filmmaker Meir Zarchi vertelt in zijn film eigenlijk hetzelfde verhaal, al is het hier de verkrachte vrouw zelf die haar aanvallers een koekje van eigen deeg heeft. Zet ‘schaar’ en ‘genitaliën’ in een zin, en je krijgt een idee van hoe dat koekje eruit ziet. Zarchi castte zijn eigen echtgenote Camille Keaton in de rol van wraakzuchtige vrouw, en een cultitem was geboren. Eentje dat niet echt in de smaak viel bij het gros van de critici en dat ook de horrorfans verdeeld achterliet. Zarchi beschouwde zijn film zelf niet als exploitatie, maar als een maatschappijkritisch drama voor iedereen die het ‘oog om oog, tand om tand’-debat durfde voeren. Mooie marketingpraat, maar laat ons een koe vooral een koe noemen: ‘Day Of The Woman’ is pure en onversneden sadistische exploitatiehorror. Punt andere lijn.

Dat iemand in Hollywood de tijd rijp achtte om (in het kielzog van de ‘The Last House On The Left’-remake) deze film opnieuw te maken is natuurlijk uiterst cynisch. Zeker omdat het verhaal van getergde vrouwen die zich tegen hun mannelijke aanvallers keren al ettelijke keren eerder is getoond in het genre, tot in Zuid-Amerika toe (‘No Moriré Sola/I’ll Never Die Alone’). Kleine kans dus dat er een horrorfan is die hier iets ziet wat hij of zij nog niet eerder zag. Misschien net daarom dat regisseur Steven Monroe en scenarist Samuel Frost er toch voor zorgen dat hun film geen exacte kopie van Zarchi’s origineel is geworden.

Het uitgangspunt is onveranderd: Jennifer Hills (ditmaal vertolkt door illustere onbekende Sarah Butler) is een schrijfster die rust en inspiratie hoopt te vinden in een afgelegen huis in een bosrijke omgeving. Bij het tankstation loopt ze in de kijker van een paar lokale macho’s met weinig moraliteitswaarde die op een avond het huis binnenvallen en haar verkrachten (een van hen is zowaar verstandelijk gehandicapt). Jennifer overleeft de helse vernederingen en maakt, eenmaal gerecupereerd, jacht op de mannen die ze een voor een ombrengt.

De verschillen zitten hem vooral in de details. Zo zijn er ditmaal geen vier, maar vijf booswichten. En is een van hen de lokale sheriff, die blijkbaar niet zo’n brave huisvader is als zijn zwangere echtgenote en dochtertje denken. Monroe opteert er ook voor om meer thrillerelementen in zijn remake te stoppen: zo is de vraag of Jennifer zich ook wil/zal wreken op het gezin van de sheriff pertinent aanwezig. En, hoeft het te verwonderen, dat in deze torture porn-tijden het bloedvergieten meer dan ooit op het voorplan staat. We gaan niet zeggen dat de schaarscène uit het origineel gedegradeerd is tot een aflevering van ‘Tik Tak’ of ‘Bumba’, maar ze haalt het qua yuk-factor in elk geval niet bij de gore scènes die Monroe hier etaleert. Tijden veranderen, we zeiden het al.

Ironisch genoeg slaagt Monroe er door de toevoeging van het thrillerelement en de uit ‘Saw’ en ‘Hostel’-franchises geleende marteltaferelen in om een film af te leveren die zich zowaar vlot laat bekijken. Wat uiteraard niet wegneemt dat het uitgangspunt nog steeds van de satanische pot is gerukt, dat de lange passage waarin Jennifer wordt verkracht en gefolterd KNT-materie blijft en dat je als tere ziel gegarandeerd nachtmerries zal krijgen van deze prent. Toch moest de genrefan in ons (let op: biechtgeheimmodus geactiveerd) een paar keer guilty pleasure-gewijs grinniken tijdens de executies in het laatste halfuur. Maar vertel het vooral niet verder.

Simon Couwens