Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dapper is hij/zij die op zoek gaat naar een recensie van ‘Gooische Vrouwen’ waarin geen vergelijking met ‘Desperate Housewives’ of ‘Sex And The City’ te rapen valt. Die dappere persoonlijkheid komt in elk geval ook hier van een kale kermis thuis. ‘Gooische Vrouwen’ steekt nu eenmaal niet onder stoelen of banken dat ze de verhaalmosterd haalden bij die twee razend populaire Amerikaanse series. Zelfs de filmposter van de film speelt bijna ongegeneerd leentjebuur bij die van de eerste ‘Sex And The City’-prent.

Net zoals bij ‘Sex And The City’ kwam de film van ‘Gooische Vrouwen’ er pas nadat de televisieserie er de stekker uit trok. Niet omdat de serie niet meer succesvol was, maar omdat Linda de Mol, die het concept voor de serie bedacht, het na vijf seizoenen wel gezien had en iets anders wou doen. Een op zich boude beslissing, daar de serie na vijf seizoenen nog steeds razend populair was, zelfs al was een van de actrices van het eerste uur (Annet Malherbe) uit de serie gestapt. In 2009 werd de serie stopgezet, maar de vrouwen uit het Gooi verdwenen niet met de noorderzon, getuige deze film die in de zomer van 2001 records brak aan de Nederlandse kassa’s: na acht dagen hadden al 400.000 Nederlanders de film gezien, en na drieëntwintig dagen stond de teller op 1 miljoen kijklustigen. Ook de dvd-release was al platina van voor hij in de winkelrekken lag.

Voor de (mannelijke) niet-ingewijden: de ‘Gooische Vrouwen’ in kwestie zijn Cheryl (vertolkt door Linda de Mol zelf), Claire (Tjitske Reidinga), Anouk (Susan Visser) en Roelien (Lies Visschedijk). Roelien kwam er bij vanaf seizoen vier nadat Willemijn (Annet Malherbe) het na drie seizoen voor bekeken hield. De vrouwen hebben net als hun kapitalistisch begoede Amerikaanse evenknieën geen gebrek aan geld, luxeauto’s, mooie huizen en andere blinkende hebbedingetjes. Wat niet noodzakelijk wil zeggen dat ze hun leven geordend kunnen leiden. Cynische en kort door de bocht surfende moraal van het verhaal: ook rijke mensen hebben zorgen.

Nog meer zo in de filmversie. Waarin Cheryl ontdekt dat haar echtgenoot Martin eens te meer vreemd gaat. Waarin Claire probeert te aanvaarden dat haar dochter Merel samen met haar zoontje van drie naar Burkina Faso trekt en waarin Anouk last heeft van haar puberende dochter Vlinder die bij haar vader wil gaan wonen. En waarin Roelien zich schuldig voelt omdat ze een bejaarde vrouw heeft geslagen tijdens haar vrijwilligerswerk. Geen wonder dat de vier vrouwen besluiten om op zoek te gaan naar de zin in hun leven. Dat doen ze niet bij de kruidenier om de hoek, maar wel in la douce France.

Het spreekt in het voordeel van de Mol en co dat ze weten dat ‘Gooische Vrouwen’ geen grote kunst nastreeft en dat alles vooral moet dienen om de doelgroep een leuke tijd te zorgen. Met de spreekwoordelijke lach en traan, en vooral met veel situaties die zeer breed en clichématig worden neergezet en bewust uitvergroot. “Much ado about nothing”, dixit Shakespeare, maar dat is nu net waar het in de film (en de serie) om draait (en waarschijnlijk ook waar de doelgroep op hoopt). Waardoor de film netjes verder gaat waar de serie ophield. Tot groot jolijt van de fans uiteraard die deze canvasvergroting van serie naar film (uitje naar Frankrijk inclusief) zeker zullen smaken. Ook de Vlaamse fanclub werd trouwens niet vergeten, getuige de gastrol van Koen Wauters als seksverslaafde zanger.

Simon Couwens