Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De remakecarrousel blijft ronddraaien en houdt halt bij ‘Arthur’, een komedie uit 1981 waarin Dudley Moore zijn komisch talent kon bestendigen als luie en zijn fortuin verkwanselende rijkeluiszoon. Niet zomaar de eerste de beste komedie trouwens: de prent werd een groot succes en won twee Oscars, een voor John Gielgud (beste mannelijke bijrol) en een voor de door Christopher Cross gezongen titelsong. Dat het gegeven niet krasvrij is, bleek in 1988 toen de sequel ‘Arthur On The Rocks’ helemaal de mist in ging. En ook uit deze remake, die nergens het niveau van het origineel bereikt.

De hoofdrol gaat ditmaal niet naar een acteur die al een groot geslaagd portfolio kan voorleggen (althans niet op filmgebied). Geen Jim Carrey dus (voor wie de rol een koud kunstje zou zijn), of (gelukkig) geen Adam Sandler, maar wel Russell Brand, die als bezige bij (acteur, columnist, zanger, radio/tv-presentator) niet aan zijn proefstuk toe is, maar in het filmlandschap dusver enkel opviel met zijn bijrol in ‘Forgetting Sarah Marshall’ en de weinig memorabele spin-off ‘Get Him To The Greek’. Brand is een komiek uit de categorie ‘te nemen of te laten’: ofwel vind je zijn stijl de max, ofwel kijk en luister je nog liever naar een traag leeglopende katheder.

Zeggen dat we ons in het tweede kamp bevinden is misschien wat overdreven, vast staat dat we Brand niet hebben omarmd op basis van deze ‘Arthur’. Zijn hoofdpersonage is een iets te onappetijtelijke vervelende kwast, en dat is meteen het verdict dat we ook voor Brand hebben klaarstaan. In de eerste scène racet hij samen met zijn chauffeur (Luis Guzman, in zijn zoveelste carrièrevernielende rol) verkleed als Batman en Robin door de straten in de Batmobiel, waarop hij meteen gearresteerd wordt wegens stunten onder invloed. Terwijl Arthur eigenlijk in een net kostuum de kapitaalkrachtige familiefirma (geleid door zijn moeder) op de rails zou moeten houden. Mama Vivienne is Arthurs gelanterfanter trouwens beu, en besluit hem uit te huwelijken aan haar assistente Susan (Jennifer Garner, duidelijk niet in de wieg gelegd om een bitch te vertolken) die zo de kans krijgt om voet aan wal te krijgen binnen het Bachimperium. Arthur weigert om met haar te huwen, waarop mamalief hem meedeelt dat hij dan geen enkele cent meer krijgt en onterfd wordt. Waarop hij toch instemt met het huwelijk, en dat net op het moment dat hij verliefd wordt op museumgids Naomi (Greta Gerwig), die helemaal niet geïnteresseerd is in Arthurs geld, maar hem gewoon leuk vindt om wie hij is. Wie o wie zal hij kiezen?

‘Arthur’ is het langspeeldebuut van Jason Winer, een tv-regisseur die deel uitmaakt van het regisseursteam van het onder Emmy’s beladen ‘Modern Family’. Hij mag dan wel kaas hebben gegeten van het sitcomformaat, lange speelfilms liggen hem duidelijk minder. Hij slaagt er immers niet in om schwung te krijgen in deze komedie, en de meeste van de set pieces die hij uit de camera schudt, vallen plat op het achterwerk. Uiteraard wordt er hier en daar ook in de roos geschoten: het zou jammer zijn mocht een komedie van 105 minuten niets leuks in huis hebben. Echt veel marge heeft hij niet: hij mag zich gelukkig prijzen dat Helen Mirren als Arthurs huishoudster/butler Lilian een erudiete laag toevoert, en daarmee direct een mooi vrouwelijke alternatief vormt voor John Gielgud die de rol van Arthurs steun en toeverlaat in het origineel vertolkte.

Een hoogvlieger is de nieuwe versie van ‘Arthur’ dus niet, maar het is alvast lovenswaardig dat de makers trouw zijn gebleven aan de geest van het origineel (het hart zit op de goede plaats met andere woorden) en dat ze niet alles hebben ingeruild voor een lawine aan pis-, kak- of kotsgrappen die momenteel te vaak het komediegenre kleuren. Wat niet wegneemt dat deze prent enkel levensvatbaar is voor lachgrage filmliefhebbers die het niet op de heupen krijgen van de hyperactieve Brand.

Simon Couwens