Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met films als ‘Step Up’ en ‘Dear John’ doet Channing Tatum aardig zijn best om het te verstoppen, maar onder zijn stoere tronie en afgetrainde biceps gaat wel degelijk heel wat acteertalent schuil. De enige regisseur die echter in staat lijkt om dat talent te exposeren, is Dito Montiel. ‘The Son Of No One’ is nog maar zijn derde film, maar net als in zijn geweldige eersteling ‘A Guide To Recognizing Your Saints’ en het onderschatte ‘Fighting’ puurt hij uit de 30-jarige Amerikaan alweer een vertolking waarbij hij de nodige gravitas aan de dag mag leggen.

In ‘The Son Of No One’ kruipt Tatum in de huid van agent Jonathan White. Hij groeide op in een getto in het New Yorkse stadsdeel Queens, maar sinds White daar als tiener betrokken raakte bij een dubbele moordzaak, is hij er nooit meer terug naartoe gekeerd. Het blijkt echter niet zo eenvoudig om je roots te verloochenen. De problemen beginnen weer voor White wanneer hij als politieman in zijn oude wijk wordt gestationeerd. Een confrontatie met zijn verleden is onvermijdelijk, zeker wanneer blijkt dat iemand het geheim uit zijn verleden kent en op wraak zint. Zou het de agent zijn die Jonathan destijds een tweede kans gaf en het bewijs vernietigde? Wanneer ook nog eens een journaliste zich op de oude zaak smijt, wordt de grond onder Jonathans voeten stilaan te heet. Hij moet voor eens en altijd komaf maken met de zonden van zijn jeugd.

Je gaat ons niet horen beweren dat Dito Montiel, hoe getalenteerd ook, een one trick pony is, maar niemand kan ontkennen dat de man reeds drie films op rij een gelijkaardige plaat oplegt. Steevast gaat het om een twintiger/dertiger uit Queens, die zijn verleden recht in de ogen moet zien te kijken om verder te kunnen met zijn huidige leven. In het geval van ‘A Guide To Recognizing Your Saints’ had die plaat de verpakking van een coming-of-age-prent, ‘Fighting’ was dan weer een ‘Rocky’-achtig knokverhaal en dit keer verkent Montiel de horizonten van de politiecinema.

Daarbij wordt hij geruggensteund door het producersteam achter flikkenfilms ‘Brooklyn’s Finest’ en ‘Righteous Kill’, al is die laatste niet meteen een topreferentie. Niettemin hoort deze film perfect in dat rijtje thuis en laat hij zich vlot omschrijven als een gedegen vingeroefening in het genre zonder dat ergens het gevoel gewekt wordt dat je naar iets vernieuwends zit te kijken. Montiel schuwt de clichés niet, maar slaagt er gelukkig in om een intrige te scheppen die anderhalf uur beklijft. Dat er naar het einde toe een paar plotbochten op wenkbrauwgefrons zullen kunnen rekenen, moet je er ook bijnemen.

Gelukkig kan ‘The Son Of No One’ terugvallen op een ijzersterke cast, die het niet altijd even geloofwaardige verhaaltje naar een hoger niveau tilt. Tatum toont zich weer de solide kruising van spierkracht en branie, terwijl bijrolactrices Katie Holmes (we zijn er zeker van dat ze méér goede rollen zou vertolken mocht ze niet met Tom Cruise zijn getrouwd!) en Juliette Binoche eveneens indruk maken. Het zijn echter de – getypecaste – mannelijke tegenspelers die voor het meest knetterende spelvuurwerk zorgen: Ray Liotta is altijd op dreef, terwijl Al Pacino zich op zijn oude dag nog steeds weet te onderscheiden. Géén grote cinema, maar wel prima politievertier voor de genrefanaat.

Peter Janssens