Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Point Blank
Je kent ze wel: die mooie filmische liefdes. Een dolverliefd koppel, zij hoogzwanger, hij boordevol vaderlijke anticipatie. De kinderkamer krijgt een kleurtje, plannen worden gesmeed. Ontroerend tot de gekwadrateerde vierkantswortel, maar zoals dat veelal gaat in de wonderbaarlijke wereld van pellicule en/of digitale beelddragers is die liefde eigenlijk maar een opstapje naar verdriet, pijn en berouw (al dan niet na de zonde).
Ook in deze ‘Point Blank’ (originele titel: ‘A Bout Portant’) staat liefde al gauw gelijk aan smart. Samuel (Gilles Lelouche) is een verpleger die op het punt staat voor het eerst vader te worden. Zijn vrouw Nadia is zeven en een halve maand zwanger en moet op doktersbevel nog anderhalve maand platte rust houden. Een advies dat ze op haar buik kan schrijven, daar Nadia (Elena Anaya, Almodovars muze in ‘LA Piel Que Habito’) wordt ontvoerd door een bende misdadigers. Blijkt immers dat in het ziekenhuis waar Samuel werkt een gewonde crimineel ligt, en dat Samuel zijn vrouw enkel maar levend terug ziet als hij de man in kwestie uit het ziekenhuis helpt ontsnappen. Wat Samuel prompt doet, maar zijn geliefde terug in de armen sluiten blijkt niet zo eenvoudig. Hij raakt verwikkeld in een strijd tussen gangsters en corrupte agenten, en zal vooral op zichzelf moeten vertrouwen om Nadia (en zichzelf) ongeschonden uit de strijd te krijgen.
‘Point Blank’ is de tweede worp van Fred Cavayé. Zijn eerste was ‘Pour Elle’ (2008) en die werd pas echt filmisch gemeengoed door ‘The Next Three Days’, de remake die Paul Haggis met Russell Crowe in 2010 draaide. De gelijkenissen tussen ‘Point Blank’ en ‘Pour Elle’ zijn frappant: in beide gevallen draait het om een man die zijn normale alledaagse leven achter zich laat om met gevaar voor eigen leven zijn vrouw te redden. Toch is Cavayés nieuwste geen doorslagje van zijn eersteling: het tempo ligt betrekkelijk hoger en Cavayé toont zich een begenadigd actiecineast. Door alles mean en lean te houden, gaat de adrenalineknop vlot naar de elf. Dat betekent meteen dat de karaktertekening van de personages tot een minimum wordt herleid: emotionele binding met Samuel en Nadia zal je niet voelen, maar de vraag is of dat moet in wat in eerste instantie vooral een actievolle rollercoaster wil zijn.
Dat het Cavayé menens is, blijkt al uit de eerste scène: een achtervolging die eindigt met een spectaculair in beeld gebrachte crash zet meteen de toon. Wat opvalt, is dat Cavayé zijn actiescènes proper kadreert en niet gaat voor overkill in slow motion of fast forward. Gelukkig geen hyperventilerende ‘Crank’-aanpak dus, maar goede ouderwetse keurig en overzichtelijk in beeld gebrachte actie die mooi gebruik maakt van de natuurlijke locaties in Parijs.
Aan overbodige franjes heeft Cavayé geen boodschap: zonder eindgeneriek duurt de prent nauwelijks een uur en een kwartier, en alles ademt mooi de sfeer uit van een gepolijste B-noir die uitsluitend naar de essentie springt. Waardoor ‘Point Blank’ gedurende zijn (korte) speelduur geen moment verveelt en zich tot aan de finishlijn vlot laat bekijken. Uiteraard moet je alles met een korrel zout nemen: Samuel grijpt opvallend vlug en snel naar een pistool om de zaken naar zijn hand te zetten, maar dat genre-euvel zien we hier met graagte door de vingers. Grensverleggende genrecinema is ‘Point Blank’ niet, maar als stijloefening drukt het op heel wat juiste knopjes. Als Cavayé deze film zag als sollicitatie voor een regieklus in Hollywood, dan mag hij zijn missie alvast als geslaagd beschouwen.