Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Tijd om een mooi woord met een minder mooie betekenis van stal te halen: potsierlijk. Dé omschrijving die treffend de Nederlandse psychothriller ‘Isabelle’ samenvat. Dat heb je nu eenmaal met films die een spannend maal beloven, en meer dan eens onbewust afglijden naar het voorgeborchte van de slappe lach.

‘Isabelle’ is geregisseerd door Ben Sombogaart, een van de meest bezige bijen van de huidige generatie Nederlandse regisseurs. Hij liet vooral van zich horen in het kinder- en familiefilmgenre (‘Het Zakmes’, ‘Abeltje’, ‘Pluk Van De Petteflet’, ‘Kruistocht In Spijkerbroek’), en bewees met titels als ‘De Tweeling’, ‘Bride Flight’ en ‘De Storm’ het grootschaliger werk aan te kunnen. ‘Isabelle’ is een ander paar mouwen: dit is immers een prent die flirt met ingrediënten die de liefhebbers van de betere B-prent met graagte verorberen, maar het geheel raakt nooit echt uit de startblokken, zodat ook het grote publiek in de kou blijft staan.

De Isabelle waar het om draait is een gevierde actrice (vertolkt door Halina Reijn, in Vlaanderen waarschijnlijk vooral bekend door haar rol in Paul Verhoevens ‘Zwartboek’) die opdraaft in het ene kassucces na het andere. Na de première van haar nieuwste succes ‘Zondagskind’ neemt ze vakantie in het zomerhuisje van haar ouders (moeder Monique Van de Ven inclusief) in de Ardennen. Het feit dat iedereen (Wim Opbrouck, Michel Van Dousselaere, Barbara Sarafian) er Vlaams spreekt en dat er naar Jan Becaus wordt gekeken is alvast een reden om in een schaterlach uit te barsten, maar dat geografische euvel willen we nog door de vingers zien. De toevalligheden die het scenario rijk is met de mantel der liefde bedekken is al wat moeilijker.

Blijkt immers dat de dienstmeid Jeanne (Tineke Caels, die ‘Thuis’-kijkers kennen van de 175 keer dat ze Dorien De Backer speelde) van het lokale café een fixatie heeft voor alles wat mooi is. Begrijpelijk, daar ze zelf niet gezegend is met een natuurlijke schoonheid en ze haar obsessie onder meer de vrije loop laat met het schilderen van rottende dieren. Wanneer ze ontdekt dat Isabelle in haar achtertuin kampeert, ontvoert ze de actrice en sluit ze haar op in de kelder van haar atelier. Ze hongert Isabelle uit en maakt schilderijen van het uitmergelproces. Langzaamaan ontstaat er een soort verstandhouding tussen beide vrouwen en ontdekken Jeanne en Isabelle dat ze – ondanks de verschillen in schoonheid – eigenlijk niet zoveel van elkaar verschillen. Zo luisteren ze bijvoorbeeld allebei naar – godbetert – The Black Eyed Peas.

Sombogaart en scenariste Marieke van der Pol slaan meer naast dan op de bal bij de adaptatie van de roman van Tessa De Loo uit 1989. Niet alleen de relatie tussen Jeanne en Isabelle (die knipoogt naar het Stockholmsyndroom) komt nogal geforceerd en ongeloofwaardig over, het feit dat de goedmoedige onderwijzer/buurman Bernard (Wim Opbrouck) eveneens een obsessie heeft voor Isabelle (hij houdt een knipselmap en een soort schrijn bij van haar) maakt het aantal toevalligheden wel erg groot. De visuele aankleding redt de meubels niet: Halina Reijns vertolking is bewonderenswaardig daar ze heel erg vermagerde voor haar (grotendeels naakte) rol, maar die tour de force wordt helaas gecounterd door de veel te opzichtige heksenmake-up van Caels die eerder geschikt is voor een ‘Vielsalm Chainsaw Massacre’. Waardoor ‘Isabelle’ in de eerste plaats foute fun is, en jammer genoeg geen tegen de ribben klevende lagelandenthriller.

Simon Couwens