Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Javier Bardem in ‘Love In The Time Of Cholera’, Philip Seymour Hoffman in ‘Synecdoche, New York’ of recent nog Leonardo DiCaprio in ‘J. Edgar’, stuk voor stuk klasbakken die voor de moeilijke opdracht stonden een doorleefde vertolking af te leveren terwijl ze onder dikke lagen verouderingsmake-up verscholen zaten. Het resultaat was bij de ene al wat beter dan bij de andere, maar nooit kon je het gevoel onderdrukken dat de regisseur er misschien beter aan had gedaan meer dan één acteur voor dezelfde rol in te huren. John Madden maakt die fout niet bij ‘The Debt’, een spannende spionagethriller met een plot die zich over twee tijdslagen ontvouwt.

De prent opent in 1997. Drie voormalige Mossad-agenten – Rachel (Helen Mirren), Stephan (Tom Wilkinson) en David (Ciaran Hinds) – worden in de bloemetjes gezet naar aanleiding van de verschijning van het boek dat Rachels dochter over de heroïsche lotgevallen van haar moeder pende. Nog voor de viering echter aanvangt, besluit David uit het leven te stappen. Een geheim uit zijn verleden dreigt hem immers in te halen en hij kan niet langer om met de schande. Het is dezelfde waarmee Rachel en Stephan ook moeten zien te leven.

Welke dat is? Dat kom je te weten in de lange flashback, gesitueerd in het jaar 1965. Daarin krijgen Rachel (in jongere versie vertolkt door de alomtegenwoordige Jessica Chastain), Stephan (Marton Csokas) en David (Sam Worthington) de opdracht om ‘de chirurg van Birkenau’, een oorlogsmisdadiger die tijdens WOII heel wat experimenten uitvoerde op Joodse gevangenen, in Oost-Berlijn op te sporen en hem in te rekenen met het oog op een proces. De man liet er echter het leven na een ontsnappingspoging. Rachel kon hem nog net neerhalen, wat haar de status van heldin van de natie opleverde. Meteen de korte inhoud van haar dochters roman.

Wie denkt dat we nu in grote lijnen alle plotverrassingen verklapt hebben, mag vlug van gedachten veranderen, want het scenario ‘The Debt’ bevat meerdere dubbele bodems en gaat in essentie zelfs over een heel andere thematiek, waarover we hier de lippen stijf op elkaar zullen houden. Met ‘Shakespeare In Love’ als belangrijkste wapenfeit op zijn palmares (je weet wel, die film met zeven Oscars, die zijn regisseur ongekroond liet) lijkt Madden niet de ideale man om een historische thriller à la ‘Munich’ in te blikken, maar toch bewijst hij zich een prima genrekenner. Hij houdt de spanningsboog strak aangespannen en wanneer hij de teugels toch een beetje laat vieren, komt dat de karakterontwikkeling beslist ten goede. Het is alleen een beetje jammer dat wanneer het er echt op aankomt hij niet gaat voor politieke onderbouwing, maar voor gemakkelijk en voorspelbaar entertainment. We kunnen de finale uiteraard niet prijsgeven, maar laat ons stellen dat de laatste twintig minuten niet het sterkste staaltje cinema is dat we het afgelopen jaar gezien hebben.

Gelukkig is alles wat daaraan voorafging wel de moeite waard, al was het maar voor de uitstekende, zonder uitzondering prima gecaste acteurs. Mirren en Wilkinson hoeven al lang niets meer te bewijzen, terwijl (relatieve) nieuwkomers Chastain en Worthington bewijzen dat ze hun plaats in de schijnwerpers meer dan verdienen. Dat er met de ietwat ondergewaardeerde Ciaran Hinds zo weinig wordt aangevangen, is dan weer zonde, maar in de context van het verhaal natuurlijk logisch. Al onderstreept het feit dat Hinds voor die rol gevraagd/gecast werd meteen dat hij niet altijd naar waarde wordt geschat. Detailkritiek niettemin voor een fraai vormgegeven thriller (zie onder andere de knappe Berlijnse setting), die niet écht diep gaat, maar nergens die ambitie vertoont.

Peter Janssens