Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een cinefiele pluim op de hoed voor wie bij Joann Sfar direct aan de Serge Gainsbourg-biografie ‘Vie Héroique’ denkt. Die persoonlijke kijk op het leven van de flamboyante Franse chansonnier was inderdaad de prent waar Sfar in 2010 mee debuteerde. Maar is bijlange na niet het enige konijn in zijn hoed: bank vooruit voor wie weet/wist dat Sfar ook een begenadigd striptekenaar is. Zijn meest opvallende reeks is het in stripmiddens hoog aangeschreven ‘Le Chat Du Rabbin’ en Sfar zorgde nu voor een animatieadaptatie van drie delen uit die vijfdelige reeks, die in 2002 werd opgestart bij Dargaud.

De (naamloze) kat van de rabbijn is alvast een uniek poezenbeest in de familie van stripkatten. Geen lasagnevretende luie lobbes als Garfield dus, en geen cynische mopperaar als Heinz, maar een toch wel eigengereid (het blijft natuurlijk een kat) beest dat het een en ander te zeggen heeft over het een en ander. De kat leeft samen met zijn baasjes (rabbijn Sfar en diens dochter Zlabya) in het Algerije van de jaren twintig en blijkt plots te kunnen praten nadat hij de papegaai des huizes heeft opgegeten.

De sprekende kat is niet het eigenlijke hoofdpersonage van de strip/film. Soms maakt hij weliswaar integraal deel uit van het verhaal, maar de echte scenarioscharnieren zijn de avonturen van de rabbijn, die het niet altijd gemakkelijk heeft op het pad dat het leven voor hem heeft uitgetekend. Zlabya is uitgegroeid tot een eigenwijze tiener, hij moet slagen in een Frans dictee om echt erkend te worden in zijn ambt en op zijn dagelijkse tochten door het dorp ziet hij zijn geloof meer dan eens beproefd door gelovigen van andere gezindten. Het feit dat zijn kat plots kan praten en zich wil bekeren tot het jodendom (en een eigen bar mitswa wil vieren) doet hem eigenlijk nauwelijks opkijken.

Na een inleiding waarin de personages worden voorgesteld (er is ook nog een hippieneef die uit Marokko terugkeert met een leeuw op sleeptouw) breekt het verhaal echt open wanneer de beproefde rabbijn een Russische joodse schilder ontdekt in een kist. Een man met een missie zo blijkt, daar de Rus ervan overtuigd is dat er ergens in Ethiopië een geheime stad is bevolkt door ‘zwarte joden’. Onmogelijk, volgens velen, maar in een poging zijn gelijk te bewijzen vertrekt de schilder op ontdekkingstocht naar Afrika, met in zijn kielzog Sfar en zijn kat, een Arabische sjeik, een licht ontvlambare Russische edelman die aan lager wal is geraakt en een ezel die nogal wat moeite heeft om de gammele jeep waarin ze hun avontuur ondernemen bij te houden.

Dat de filmversie van ‘Le Chat Du Rabbin’ is samengesteld uit elementen van verschillende verhalen is duidelijk merkbaar uit de nogal fragmentarische structuur. Wat ervoor zorgt dat het scenario niet altijd en overal coherent is, en dat het hier en daar nogal eens durft aan te slepen. Ook de onderliggende vragen waar Sfar een antwoord wil op vinden (wat betekent het om Jood te zijn en is het allemaal wel te rijmen in een historisch-religieuze context) zullen niet aan iedereen besteed zijn. Daar tegenover staat een heerlijk ouderwetse animatiestijl die elke strip-/animatieliefhebber zal weten te bekoren. Bovendien valt er tussen de mindere momenten door heel wat te genieten in wat langzaam maar zeker escaleert tot een explosieve odyssee met de tong lekker in de kaak. Getuige de weinig oneerbiedige manier waarop Kuifje Hemzelve een loer wordt gedraaid. Een compleet rasbeest is ‘Le Chat Du Rabbin’ niet, maar wie zich laat meetronen op Sfars expeditie naar het donkere continent zal zichzelf meermaals op een gezonde glimlach betrappen. En – wie weet – misschien zelfs spinnen van plezier.

Simon Couwens