Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Chronicle
Economisch Hollywoodfeit: zolang de voor een appel en een ei gedraaide zogenaamde found footage of camcorderview films (genre ‘Paranormal Activity’, ‘Cloverfield’, ‘[Rec]’) het uitstekend blijven doen aan de kassa’s, is het hek nog niet van de dam. Hier en daar schuift er wel eens eentje uit, maar zelfs een mindere god als ‘Apollo 18’ eindigde met een positieve balans. Een titel die hard op weg is om het megasucces van de ‘Paranormal Activity’-franchise te evenaren is deze ‘Chronicle’. En dat hadden zelfs de makers in hun stoutste dromen waarschijnlijk niet durven dromen.
‘Chronicle’ is een ietwat vreemde eend in de genrebijt. Dit is immers geen horrorprent, maar een lowbudget superheldenfilm annex tienerangstdrama. Gedraaid voor amper 15 miljoen dollar (en dan nog wel op locatie in Zuid-Afrika, waar de skyline van Seattle werd nagebouwd!) won de film tijdens zijn eerste releaseweek reeds het productiebudget terug, en ook het recensentengilde liet hoofdzakelijk positieve geluiden horen. Geluiden waar wij ons trouwens graag bij aansluiten: ‘Chronicle’ is een geslaagde toevoeging aan de camcordercyclus en werkt wonderwel als kruising tussen ‘Spider-Man’ en ‘Carrie’.
Andrew Detmer (sterke vertolking van Duane DeHaan, wiens voornaamste wapenfeit dusver een bijrol was in het derde seizoen van de HBO-reeks ‘In Treatment’) heeft het niet getroffen. Hij heeft weinig vrienden op school, zijn bedlegerige moeder is ernstig ziek en zijn werkloze vader reageert zijn frustraties af door hem elke dag een pak rammel te geven. Andrew probeert zijn eenzaamheid te verdrijven door zijn leven met een filmcamera in beeld te brengen, maar dat zorgt er vooral voor dat hij nog geïsoleerder raakt en nog maar klappen krijgt van zijn pa. Tot hij door zijn neef Matt en diens vriend Steve wordt meegetroond naar een mysterieus gat in de grond. Het gat blijkt een opening te zijn van een doolhof dat naar een blauwkristallen constructie leidt die gloeit in het donker en een brommend geluid voortbrengt.
Eens terug boven de grond ontdekt het drietal dat ze telekinetische krachten hebben. Zonder gevaren zijn die krachten niet. Als ze zich teveel inspannen krijgen Andrew, Matt en Steve last van een neusbloeding, maar dat houdt hen niet tegen om hun krachten aan te wenden voor het uithalen van kwajongensstreken, zoals het verplaatsen van een geparkeerde auto of het door de lucht laten vliegen van artikelen in een supermarkt. Andrew krijgt het gaandeweg steeds moeilijker om zijn telekinetische gave in toom te houden: een pestkop op school krijgt een bloederig koekje van eigen deeg, en een wegpiraat ontsnapt ternauwernood aan de dood. Wanneer zijn vader hem blijft belagen, slaan zijn stoppen pas echt door en begint Andrew aan een wraakactie die niet moet onderdoen voor die van Carrie White zaliger.
‘Chronicle’ haalt zijn sterkte vooral uit de jongensachtige charme die het scenario aanzwengelt. En uit de inventiviteit waarvan debuterend regisseur Josh Trank en scenarist Max Landis (zoon van John) zich bedienen. ‘Chronicle’ gooit de statische registratie al gauw overboord, en Trank laat de camera zogezegd telekinesegewijs rondzweven om alles in beeld te brengen. En dat levert nogal wat verrassende scènes op. Hoe verder de film vordert, hoe grimmiger hij wordt. En het drama en de humor (vaarwel lief klein spinnetje) smelten uiteindelijk samen tot een spannende sf-thriller die met zijn beperkte middelen vaak meer verwondering weet op te roepen dan heel wat grotere genrebroers. Een op zijn zachtst gezegd intrigerend debuut.