Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De ene haai is de andere niet. De ‘tu-dum tu-dum tu-dum’-angstgolven die de grote witte in 1975 door het pelliculelandschap joeg, blijven relevant tot het einde der tijden, de rimpeltjes die de waterroofdieren uit deze haaiennacht veroorzaken, raken nauwelijks de oever. Meer zelfs, het ontzenuwd probeersel ‘Shark Night’ maakt kans om in de annalen van de filmgeschiedenis te eindigen als een van de meest lamlendige haaienthrillers ooit. Een lijstje waar dusver ook ‘Jaws: The Revenge’, de Italiaanse B-kloon ‘L’Ultimo Squalo’ die begin jaren tachtig de bioscopen binnenzwom en de recente ‘Mega Shark’-draken in thuis horen.

David R. Ellis filmde dusver een bekijkbare, zij het niet-memorabele B-catalogus bij elkaar. Met als bekendste titels twee delen uit de ‘Final Destination’-franchise, de gsm-thriller ‘Cellular’ en de slangenhorrorpastiche ‘Snakes On A Plane’. ‘Shark Night’ is ontegensprekelijk het zwakke broertje in dit gezelschap. En dat komt grotendeels door een ongeïnspireerde (tiener)cast die nauwelijks moeite doet om enige diepgang mee te geven aan de fletse karakters. Voor zover ze dat kunnen natuurlijk, daar de personages onderling inwisselbaar zijn met die uit eender welke ongeïnspireerde slasherkloon. Of hoe een slordig geschreven scenario elke haaiendreiging bij voorbaat de nek omdraait.

Sara, Nick, Beth, Malik, Maya, Blake en Gordon. Ziehier de zeven studenten van de Tulane-universiteit in Louisiana die besluiten een weekend door te brengen in het ouderlijk huis van Sara (Sara Paxton, die eveneens van de partij was in de remake van ‘Last House On The Left’), vlak bij het fotogenieke meer Pontchartrain. Op het ad fundum-programma: surfen, seks, zon en drank. Op weg naar het vakantiehuis heeft het zevental een aanvaring met Sara’s ex Dennis en diens geschifte vriend Red. Een ontmoeting die ei zo na ontaardt in een vechtpartij. Het jeugdige gezelschap heeft voorts nog een ontmoeting met de plaatselijke sheriff (Donal Logue) die Sara nog van vroeger kent en de feestende jongelui het advies heeft om het kalm aan te doen.

Kalm is echter geen optie als de dappere surfers tijdens het eerste uitje op het meer worden aangevallen door een haai. Malik verliest bij die aanval een arm, en wanneer Nick naar de bodem van het meer duikt om die arm op te vissen ontsnapt ook hij op het nippertje aan de kaken van een bloeddorstige haai. Het zevental (dat al snel gedecimeerd wordt tot een zestal, want de haaien hebben honger) komt klem te zetten in het vakantiehuis, tot wanneer plots – al dan niet toevallig – Dennis en Red opduiken. En die willen hen zowaar met hun boot veilig voorbij de gevaren in meer Pontchartrain loodsen. Blijft natuurlijk de vraag hoe de haaien in de zoetwateromgeving komen en er kunnen overleven. Een vraag waar Ellis en scenaristen Will Hayes en Jesse Studenberg een pasklaar (en uiteindelijk weinig verrassend) antwoord op leveren.

In tegenstelling tot Alexandre Aja’s ‘Piranha’-reboot slaagt ‘Shark Night’ er niet in om voor geslaagde foute fun te zorgen. In die optiek was het niet zo’n goed idee om deze film in de eerste plaats te draaien voor een doelgroep tussen dertien en zestien jaar (in Amerika had de film een PG-13 rating). Waardoor er meteen flink bespaard werd op bloederige haaienbeten, en de schrikmomenten zich beperken tot een paar springende haaien, die bovendien uit vrij fletse CGI bestaan. Raar is dan weer dat een horrorthriller voor een tienerpubliek de mosterd haalt bij ‘Faces Of Death’, toch nog steeds het schandaalvoorbeeld van foute horror voor gevorderden. Het resultaat is mossel noch vis, en waarschijnlijk enkel maar te appreciëren door vrij groene horrorliefhebbertjes in de dop. ‘Flaws’ was een betere titel geweest.

Simon Couwens