Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Dan In Real Life
Wanneer weet je dat een komedieacteur het over een ernstigere boeg gooit? Als hij ergens in de film een - veelal emotioneel gezongen - liedje uit zijn vocalen puurt. Hugh Grant deed het in ‘About A Boy’, Will Ferrell in ‘Stranger Than Fiction’ en nu ook Steve Carell in het fijne ‘Dan In Real Life’, een romantische dramedy, die pas in de allerlaatste bocht onderuit gaat. Doorgaans hebben we het niet zo begrepen op familiedrama’s waarin de personages (hier zelfs tot tweemaal toe) de stembanden wagenwijd openzetten, maar de pakkende oprechtheid die Carell - hem wacht een mooie carrière als hij de meer op goedkope grappen mikkende komedies afzweert - tijdens zijn versie van Pete Townshend ‘Let My Love Open The Door’ blootlegt, zorgt niet alleen bij zijn naasten voor een spreekwoordelijke krop in de keel.
Hij speelt weduwnaar Dan, een succesvolle columnist, die zich ten volle wijd aan de opvoeding van zijn drie dochters. Naar jaarlijkse traditie trekt het viertal naar het ouderlijke huis, waar Dan, zijn twee broers en zus met hun respectievelijke kroost of wederhelften een weekend lang het huis van oma en opa op stelten zetten. Tijdens een ritje om de krant ontmoet Dan de innemende Marie (Juliette Binoche), met wie hij al snel aan de praat raakt. Het klikt tussen de twee, maar hun wegen scheiden zich: Marie wordt verwacht door haar nieuwe, prille liefde en Dan keert terug huiswaarts. Daar wacht hem de verrassing van z’n leven als blijkt dat de nieuwe vlam van Marie zijn eigen broer (Dane Cook) is.
Met deze mix van ‘The Family Stone’ (ook daar kwam een vrouw tussen twee broers in te staan) en z’n eigen ‘Pieces Of April’ vindt cineast Peter Hedges allerminst het warm water uit, maar met de mooie portrettering van z’n hoofdpersonages, de tintelende spanning (en dito chemie) tussen Carell en Binoche én de nogal sombere toon tijdens het eerste uur onderscheidt ‘Dan In Real Life’ zich wel van zijn genregenoten. Dat je al weet in welke richting het verhaal zal evolueren en dat de wisselvallige relatie tussen Dan en zijn dochters uiteindelijk opgelost zal raken met de nodige traantjes en bekentenissen, neem je er dan ook met plezier bij.
Al is het toch vooral de onmetelijke charme van Steve Carell die deze film anderhalf uur lang op de been houdt. Hij maakt van zijn emotioneel geteisterde personage geen karikatuur, maar een doodgewone man, die zijn problemen niet onder ogen komt, maar ze wegschrijft of -zingt. “Let my love open the door to your heart”, luidt het refrein van zijn kampvuurmoment. Onze deur stond open, en ‘Dan In Real Life’ was meer dan welkom.