Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Bang zijn in het donker: het is een fase waar elk kind door moet. Al valt er in dit profetisch getitelde ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ niet echt veel te sidderen of te beven. Althans niet voor de volwassen genrefreak die het een en ander gewend is als het op cinemagruwel aankomt. De iets jongere kijker die zich aan dit filmpje waagt, zal waarschijnlijk wel kippenvel voelen en wie weet zelfs een paar keer achter een kussen of dekensloop wegduiken. Waarmee meteen duidelijk is dat deze door Guillermo Del Toro mee geproduceerde huiverprent in eerste instantie op een jong(er) publiek mikt.

‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ is een remake van de gelijknamige televisiefilm uit 1973. Die amper een uur en een kwartier durende chiller werd na zijn première in oktober van dat jaar een heleboel keer opnieuw uitgezonden op de Amerikaanse tv en uiteindelijk zelfs op video uitgebracht. Zodat verschillende generaties voor de bijl gingen voor wat geboekstaafd staat als een cultklassieker. Ook Del Toro herinnert zich hoe hij als kind zwaar onder de indruk was van de spookhuisprent, wat meteen verklaart waarom hij zijn schouders onder de remake plaatste. Die volgt de plot van het origineel vrij getrouw (al is de volwassen protagoniste ingewisseld voor een jong meisje), en moest de suggestieve gruwel grotendeels plaats ruimen voor CGI-gegoochel en meer expliciete monsterbeelden. Wat niet noodzakelijk een goede zaak is.

Er is iets sinister aan de hand in Blackwood Manor, een gotisch landhuis op Rhode Island. Iets dat het nieuw aangekomen gezin Hurst niet weet. De kijker wel, daar die in de proloog zag hoe de schilder Lord Blackwood er zijn huishoudster vermoordde met een hamer, en vervolgens haar tanden los rukte om ze te offeren aan mysterieuze creaturen die via een oude kachel met de man communiceren. Het gezin Hurst bestaat uit de achtjarige Sally (Bailee Madison), haar vader Alex (Guy Pearce) en diens vriendin Kim (Katie Holmes). Sally mist haar moeder (die haar vrij bruut bij haar vader dumpte) en bovendien is haar vader niet meteen de meest geschikte persoon om kinderen op te voeden. Geen wonder dat de eenzame Sally al gauw in de ban is van de geheimzinnige geluiden die ze in het huis hoort. Ze ontdekt dat Blackwood Manor onderdak biedt aan een horde bijtgrage in het donker levende monsters, maar uiteraard wil niemand (papa lief incluis) haar geloven. Tot wanneer de monsters de aanval op het huis inzetten, en Sally willen ontvoeren naar hun ondergronds territorium.

‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ begint lekker creepy: de openingsscène is niet voor al te gevoelige zielen en zolang het mysterie zijn geheimen niet prijsgeeft laat de prent zich intrigerend bekijken. Na een tijd zwakt die intrige serieus af: er zijn teveel momenten die zich concentreren op het feit dat Sally een eenzaam kind is en geen vaderliefde krijgt, en daar Guy Pearce en Katie Holmes nogal flets acteren spreken die conflicten niet echt tot de verbeelding. Als de monsters in beeld komen, wordt de half spannend-half komische kaart getrokken. Waardoor het allemaal ruikt naar een kruising tussen een volwassen rilfilm en een ‘Gremlins’-variante. Duidelijk is alvast dat debutant Troy Nixey (die vooral bekend is als striptekenaar en door Del Toro zelfs werd uitgekozen als regisseur op basis van zijn kortfilm ‘Latchkey’s Lament’ uit 2007) niet over het talent van Joe Dante beschikt om de humor en de horror in evenwicht te houden.

Waardoor ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ een monsterfilmpje is dat tussen twee stoelen valt. De kleine monsters (hoop en al twee graskonten hoog) die het landgoed op stelten zetten zijn te infantiel om de volwassen horrorfan te entertainen, en die ene zeer geslaagde ‘er zit iets in het bed’-scène is dan waarschijnlijk weer iets te heftig voor de beginnende horrorkijker. Een film met ups en downs dus, en meteen de reden dat we bij deze halfgeslaagde remake wat op onze huiverhonger bleven zitten.

Simon Couwens