Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Moest Sam Peckinpah over dezelfde krachten beschikken als Jezus Christus, dan was hij ergens in september vorig jaar ongetwijfeld misnoegd en in staat iemands nek te breken uit zijn graf gesprongen. Rond die tijd ging immers de remake van zijn controversiële klassieker ‘Straw Dogs’ uit 1971 in première. En die remake is noch controversieel noch een klassieker, maar enkel koren op de molen voor iedereen die leeft bij het mantra dat vroeger alles beter was.

Peckinpahs origineel blijft een van de meest controversiële titels uit zijn carrière. En dat wil wat zeggen, daar welhaast elke film die hij draaide werd verknipt of gecensureerd. In Groot-Brittannië was het tussen 1984 en 2002 zelfs verboden om ‘Straw Dogs’ op video uit te brengen. Het in Engeland gesitueerde verhaal over een timide Amerikaanse wiskundeleraar (Dustin Hoffman) die zich bedreigd ziet door lokale heethoofden en uiteindelijk zijn huis en vrouw met hand en tand verdedigt (en van het geweld begint te genieten) was voor de ene een meesterwerk, voor de andere een misogyne of fascistische geweldprent. Feit is dat de film ruim veertig jaar na zijn première nog steeds voer is voor interessante polemieken en debatten in cinefiele kringen.

De kans dat de door Rod Lurie (‘The Contender’, ‘The Last Castle’) geschreven en geregisseerde versie voor veel verhitte discussies zal zorgen is quasi onbestaande. Luries visie is immers op zijn zachtst gezegd overbodig en irrelevant. Peckinpah, wiens oeuvre in geweld was gedrenkt, was de juiste man op de juiste plaats (en in de juiste tijd) om het debat over geweld in de film aan te wakkeren, Rod Lurie is dat niet. In een tijd waarin jong en oud zich zonder al teveel moeite kan vergapen aan sadisme in franchises als ‘Saw’ en ‘Hostel’, is de nieuwe versie van ‘Straw Dogs’ een maat voor niets. Wie bekend is met het origineel, ziet zich hier geconfronteerd met een getrouwe maar niets toevoegende remake, wie Peckinpahs klassieker nooit heeft gezien (of er nog nooit had van gehoord) zal waarschijnlijk ook niet onder de indruk zijn van dit lauw geserveerd wraakverhaal.

David Sumner (James Marsden in een fletse Dustin Hoffman-imitatie) is een scenarist die zich met zijn vrouw Amy (Kate Bosworth) in haar geboortedorp in Mississippi wil vestigen. Hij hoopt er weg van de grootstad zijn scenario over de slag om Stalingrad te kunnen voltooien. De terugkeer van Amy verloopt echter niet onopgemerkt. De plaatselijke macho’s (waarvan er een ooit nog een relatie had met haar) zijn niet opgezet met de komst van de buitenstaander, en ze laten geen kans onbenut om hem op te jutten. Wanneer David besluit onderdak te verschaffen aan een gewonde zwakzinnige man die ervan verdacht wordt de dochter van de lokale American Football-trainer (James Woods) te hebben verkracht, is het hek helemaal van de dam en zetten de dorpelingen de belegering in van Davids en Amy’s huis.

Heel wat hete hangijzers uit Peckinpahs origineel zijn bij Lurie verdwenen. De destijds hevig gecensureerde verkrachtingsscène bijvoorbeeld maakt hier nauwelijks indruk, de relatie tussen David en zijn vrouw is minder broeierig en de gewelddadige climax raakt niet tot aan de hielen van die van veertig jaar terug. Waarmee we niet willen zeggen dat de nieuwe ‘Straw Dogs’ niet gewelddadig genoeg is, maar wel dat de film geen relevantie heeft. Zo beweerde Peckinpah destijds dat David eigenlijk de echte booswicht was in het verhaal, door op een subtiele manier het geweld aan te wakkeren zodat hij zijn eigen gewelddadige ik kon loslaten tijdens de climax. Iets wat Lurie hier zeker niet suggereert. Ook de locatie (een boerengat in het Zuiden van de Verenigde Staten) heeft niet dezelfde resonantie als de bijna volledig in de mist schuilgaand dorp in Cornwall. Of hoe deze remake van een gecontesteerd meesterwerk nauwelijks het sop en de kool waard is. Al was het wel leuk om James Woods nog eens terug te zien. Los daarvan is het te hopen dat de huidige lading Hollywoodproducenten het niet in hun hoofd haalt om de andere met vijf sterren getooide geweldprenten uit 1971 (‘A Clockwork Orange’, ‘Dirty Harry’, ‘The French Connection’) een nieuw jasje aan te meten.

Extra’s (Blu-ray): een audiocommentaar van Rod Lurie en vier ‘making of’-featurettes met een vrij hoog publiciteitsgehalte waarin de producers toch proberen om hun eigen versie met die van Peckinpah te vergelijken. Het lef.

Simon Couwens