Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We houden wel van cineasten die niet voor een gat te vangen zijn. Al hebben we toch vragen over wat één van de meest bizarre cinemasprongen ooit moet zijn: het switchen van Australiër George Miller tussen wat tot het einde der tijden één van de beste B-films aller tijden gaat blijven (‘Mad Max’ dus) en een duo CGI-animatiefilms dat draait rond de avonturen van dansende en zingende pinguïns. ‘Mad Max’ en de sequels (en dan vooral ‘The Road Warrior’) lieten destijds vermoeden dat Miller vertrokken was voor een flitsende carrière als testosteronactiefilmer, maar dat bleek uiteindelijk niet zo. Miller draaide enkel nog ‘The Witches Of Eastwick’ en ‘Lorenzo’s Oil’, en koos om de een of andere reden daarna uitsluitend voor familie-/dierenfilms. Hij produceerde het geliefde ‘Babe’, om daarna als regisseur uit te pakken met een aartsdonker vervolg, waarop hij bijna publiekelijk gelyncht werd door geschokte ouders. In het voorbije decennium regisseerde Miller enkel ‘Happy Feet’, een muzikale animatieprent die tegelijkertijd de verloedering van moeder aarde aanklaagde.

Dat daar een sequel op kwam, heeft natuurlijk veel (zoniet alles) te maken met het fenomenale succes van de voorganger uit 2006 (wereldwijd goed voor een opbrengst van zo’n 385 miljoen dollar). De kans dat er nog een derde vrolijke voeten-film komt is echter aan de kleine kant, daar de recensies voor de opvolger niet al te denderend zijn en de publieke belangstelling serieus is afgekalfd vergeleken met zes jaar terug met een opbrengst van ‘slechts’ 150 miljoen. De reden voor dit mindere onthaal is niet ver te zoeken: waar Miller in de eerste ‘Happy Feet’ nog iets te vertellen had (gooi geen plastic in de zee, gij onnozel mens) weet hij ditmaal nauwelijks wat aan te vangen de pinguïns en komt hij niet verder dan een simpel verhaaltje dat serieuze tekenen van metaalmoeheid vertoont.

De kleine keizerspinguïn Mumble (Elijah Wood) is groot geworden en leeft met zijn vrouw Gloria (Alecia Moore ofte Pink die de overleden Brittany Murphy vervangt) en zijn pluizige zoon Erik (Ava Acres) samen met miljoenen lotgenoten op Antarctica. Waar zijn vader destijds niet kon zingen, kan Erik nu niet dansen, en dat zorgt ervoor dat hij nogal eens uitgelachen wordt door zijn soortgenoten. Waarop Erik besluit om samen met twee vriendjes Bo en Atticus de voetsporen te volgen van Ramon (Robin Williams) en hem te vergezellen naar de biotoop van de Adéliepinguïns. Waar hij kennis maakt met Erik, een pinguïn die kan vliegen (en eigenlijk een papegaaiduiker is) die onmiddellijk zijn grote held wordt. Dat zijn vader ook het en ander in zijn mars heeft, ontdekt de kleine Erik dan weer wanneer zijn soortgenoten (en zowat elk ander dier dat op de zuidpool leeft) worden ingesloten door een losgeraakte ijsberg en zijn vader de juiste held op de juiste plaats blijkt.

Het enige positieve dat in ‘Happy Feet 2’ te rapen valt is de nog steeds op punt staande animatie. De geanimeerde ijswereld ziet er affer dan af uit, en ook de beesten zijn mooi tot leven gebracht. Alleen heb je het na een tijd wel gezien, en dat komt dan weer omdat het vlakke scenario het moeilijk maakt om de negentig minuten zonder navelpluisgestaar uit te zitten. Er is nagenoeg geen enkele verhaalontwikkeling die voor enig animo zorgt, en het is zelfs voelbaar dat Miller en zijn coscenaristen moeite moeten doen om in hun eigen brouwsel te geloven. Zo vullen ze de tijd nodeloos op met de avonturen van twee planktonbeestjes die voor wat comic relief moeten zorgen. Hun stemmen (ingesproken door Brad Pitt en Matt Damon) zorgen misschien voor wat animo bij de volwassen kijker, maar het enige waar ze in slagen is om definitief te bewijzen dat plankton niet grappig is. Wat meteen van de volledige film kan worden gezegd, trouwens.

Jammer dat Miller hier zijn talent aan vergooit met andere woorden, maar gelukkig zijn er betere tijden aan de einder: de productie van de vierde ‘Mad Max’ (titel: ‘Fury Road’) is na heel wat omwegen terug opgestart, en als we Miller mogen geloven zal de vijfde ‘Mad Max’ (titel: ‘Furiosa’) gelijktijdig worden opgenomen. Eerst zien en dan geloven, zei de blinde, maar tegelijkertijd is voorzichtige hoop de moeder van de porseleinkast. We duimen alvast voor de heropstart van de reeks (met Tom Hardy in de titelrol) en komen inmiddels niet verder dan een voorzichtige aanbeveling van ‘Happy Feet 2’ voor het kleine grut dat het wel tof vindt om pinguïns te zien zingen en dansen en een afbrekende ijsschots het summum van spanning vindt.

Simon Couwens