Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Twixt
Ook al is de kwalitatieve output in niets meer te vergelijken met de titels die Francis Ford Coppola tijdens zijn hoogdagen (de jaren zeventig en een groot stuk van de jaren tachtig) afleverde, toch maakt ons cinefiel hart een sprongetje van blijdschap bij het zien dat de voormalige en inmiddels 73 jaren tellende grootmeester na een lange sabbatperiode terug aan de slag is. Zij het niet meteen voor een groot publiek: na de weinig geziene ‘Youth Without Youth’ (2007) en ‘Tetro’ (2009) komt hij zowaar nog kleinschaliger en selectiever uit de hoek met de volledig in eigen beheer gedraaide horrorprent ‘Twixt’.
Centraal staat de horrorauteur Hall Baltimore (Val Kilmer), in de film omschreven als een derderangs Stephen King. Hij slijt zijn werk in kleine boekhandels (of – als het echt niet anders kan – ijzerwarenwinkels) en is die routine meer dan beu. De inspiratie voor nieuwe heksenthrillers is ver te zoeken, probleem is dat hij echter moet blijven schrijven. Zonder boeken, geen inkomen en zonder inkomen geen manier om zijn ex-vrouw te paaien. Zijn meest recente stop op zijn boekentournee is het gehucht Swann Valley, gekenmerkt door een belfort met zeven klokken die allemaal een verschillende tijd aangeven. En door de ambitieuze sheriff Bobby LaGrange (Bruce Dern) die hem probeert te overhalen om samen een boek te schrijven. Aan inspiratie geen gebrek, daar LaGrange beweert dat de duivel heerst in Swann Valley. Het bewijs: in het mortuarium ligt het met een staak doorboord lichaam van een jong meisje.
Een voorstel tot co-auteurschap dat Baltimore wegwuift, tot hij een zeer levensechte droom heeft. Waarin hij het vampierenmeisje V. (Elle Fanning) ontmoet dat hem verhaalt over een moord op twaalf kinderen. En waarin uiteindelijk ook Edgar Allan Poe opduikt. Baltimores conversaties met Poe en het satanische aroma dat rondhangt in Swann Valley overtuigen hem er van om samen met LaGrange het boek ‘The Vampire Executions’ te schrijven. Al gauw zit Baltimore volledig in de houdgreep van het stadje, en krijgt hij het steeds moeilijker om de werkelijkheid van de droom te onderscheiden.
Coppola beweert dat hij de inspiratie voor ‘Twixt’ haalde uit een droom, en dat hij die droom vervolgens gebruikte om zijn eigen demonen uit te roeien. Coppola verloor in 1986 immers zijn zoon Gian-Carlo bij een ongeval met een speedboot. Het verwerken van de dood van zijn zoon is de rode draad in de narratie van ‘Twixt’. Zo is het geen toeval dat het personage van Baltimore zijn dochter ook verloor in een ongeval met een speedboot en dat hij sinds die dag in een grijze zone leeft.
Een grijze zone die Coppola experimenteel inkleurt, kijk maar naar de vaak overgestileerde droom-/nachtmerriescènes die in getint zwart-wit zijn gefilmd. ‘Twixt’ schippert voortdurend tussen breed uitgespeelde humor (de dialogen tussen Kilmer en Dern), gotische horror (de flashback naar de kindermoorden) of nauwelijks te vatten verhaalwendingen (de scènes met de duivelvereerders aan het meer lijken wel een parodie op Coppola’s ‘Rumble Fish’ uit 1983). Er zijn dus heel wat vraagtekens te plaatsen bij deze uitstap van Coppola naar David Lynch-land. De kans dat een deel van het publiek het ergens halverwege op een lopen zet is groot, want Coppola maakt het zijn fanclub of occasionele horrorkijker niet gemakkelijk. Het best is om de narratieve excessen aan de kant te schuiven, en dit gewoon te zien als een ex-grootmeester die zich als een ‘angry young men’ nog eens laat gaan, en daarbij open en bloot knipoogt naar zijn beginjaren onder supervisie van Roger Corman. En tegelijkertijd met kunst als exorcisme een paar demonen probeert uit te drijven. Geen spek voor ieders bek deze ‘Twixt’, maar geef het een kans en wie weet ga je wel overstag. Je krijgt er sowieso Val Kilmers beste vertolking in jaren gratis en voor niets bij.